Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης είχε ούτως ή άλλως κάποιες σοβαρές ενδείξεις νευρικότητας και σπασμωδικότητας. Είχε ουσιαστικά και αχρείαστα προαναγγελθεί, όμως έγινε τελικά υπό την πίεση των γεγονότων, λίγο προτού κυριαρχήσει η αίσθηση ότι σύρθηκε περισσότερο από ό,τι θα χρειαζόταν.

Τελικά, είχε κάποιο περιεχόμενο και ουσία, έστειλε κάποια μηνύματα και ορισμένες επιλογές προσώπων κρίνονται κατ’ αρχάς ορθές και δικαιολογημένες. Μένει να φανεί τι θα σημάνουν όλα αυτά στην πράξη και αν η κυβέρνηση διαθέτει πράγματι δυνατότητες επανεκκίνησης ή αν απλώς θα διαχειρίζεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μία δύσκολη πραγματικότητα και με τον κίνδυνο ατυχημάτων με ασύμμετρες επιπτώσεις.

Μία επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη χάλασε πολύ γρήγορα την ούτως ή άλλως αδικαιολόγητη ευφορία. Η παραίτηση του για λίγες μόνον ώρες υφυπουργού Ανάπτυξης Αρίστου Δοξιάδη «τσαλάκωσε» τη συνολική εικόνα και δεν επέτρεψε να επικρατήσει, έστω και για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα μία αίσθηση διαφορετική από  εκείνην της αδράνειας του τελευταίου διμήνου.

Η περίπτωση Δοξιάδη στην πραγματικότητα χάλασε το όλο κλίμα και επανέφερε στο προσκήνιο με έμφαση κάποιες εύλογες απορίες. Κυριότερη ανάμεσα σε αυτές:  πώς είναι δυνατόν στην «καρδιά» της κυβέρνησης να μην γνώριζαν κάποιες στοιχειώδεις λεπτομέρειες για το επιχειρηματικό παρελθόν του πρώην υφυπουργού, οι οποίες θα δημιουργούσαν πολιτικό πρόβλημα, έστω και αν το νομικό τους σκέλος είχε ολοκληρωθεί.

Παρά την απομάκρυνση, αντί το θέμα να λήξει και να περιοριστεί κάπως το μικρό επικοινωνιακό στραπάτσο, η υπερδραστηριότητα του παραιτηθέντος στα κοινωνικά δίκτυα με αλλεπάλληλες αναρτήσεις, έδωσε αχρείαστη συνέχεια.

Το «μίνι-σίριαλ Δοξιάδη» εν τέλει όμως φώτισε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της κυβέρνησης, που επιχειρείται να αντιμετωπιστεί με τον ανασχηματισμό. Ειδικότερα δε με την μετακίνηση Χατζηδάκη στο Μέγαρο Μαξίμου και τον ρόλο που θα κληθεί να παίξει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, στο πεδίο αυτό παρουσιάζεται μία μεγάλη ευκαιρία.

Το πρόβλημα εντοπίζεται στην έγκαιρη διαπίστωση (ή και πρόγνωση) πιθανών κακοτοπιών – κατά μία έννοια, στη διαχείριση λεπτών υποθέσεων και την αποφυγή αχρείαστων ατυχημάτων.

Το επισημαίνουν εδώ και καιρό έμπειρα πολιτικά στελέχη και παρατηρητές: από την εποχή της διάλυσης του διδύμου Δημητριάδη – Γεραπετρίτη, λείπει από το Μέγαρο Μαξίμου το πρόσωπο ή η κλειστή ομάδα, που θα έχει το ρόλο του «επιτελάρχη», του chief of staff κατά το αμερικανικό μοντέλο λειτουργίας.

Οι εκτελεστικές αρμοδιότητες του νέου αντιπροέδρου της κυβέρνησης, αλλά και η γνώση που διαθέτει για πρόσωπα και πράγματα στο κόμμα και την κυβέρνηση, εκτιμάται ότι είναι κατ’ αρχάς επαρκή στοιχεία για το «σφίξιμο» της ομάδας του Μαξίμου και τον περιορισμό ατυχημάτων· έστω στον βαθμό του εφικτού.

Η ουσία είναι ότι με το στραβοπάτημα του διορισμού και της σχεδόν ταυτόχρονης παραίτησης Δοξιάδη, η κυβέρνηση επανέρχεται και πάλι υπό την πίεση των γεγονότων στην σκληρή πραγματικότητα.

Οι εκτιμήσεις και οι αναλύσεις για τις επιλογές του Πρωθυπουργού και τα χαρακτηριστικά των προσώπων που υπουργοποιήθηκαν, δίνουν τη θέση τους στις απαιτήσεις της καθημερινότητας.

Το μόνο κριτήριο πλέον είναι η αποτελεσματικότητα των αποφάσεων και ο τρόπος αντιμετώπισης και επίλυσης προβλημάτων.

Σε αυτή τη συνθήκη, η επικοινωνία έχει στην καλύτερη περίπτωση ουδέτερη επίδραση. Ομως εύκολα μετατρέπεται και σε μπούμερανγκ, αν δεν έχει περιεχόμενο να περιγράψει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News