Η μετακίνηση του Κωστή Χατζηδάκη στο Μέγαρο Μαξίμου και στον στενό κύκλο συνεργατών του Πρωθυπουργού έχει χαρακτηριστικά που υπερβαίνουν τις ανάγκες και τα πολιτικά όρια ενός ανασχηματισμού.

Αναλαμβάνοντας καθήκοντα εκτελεστικού αντιπροέδρου της κυβέρνησης και έχοντας ιδία πείρα από τη θητεία του σε παραγωγικά υπουργεία, το κεντρικό πρόσωπο αυτού του ανασχηματισμού είναι θεωρητικά ο σωστός άνθρωπος στη σωστή θέση. Το ερώτημα είναι αν πρόκειται και για τη σωστή στιγμή για μια τέτοια διαρθρωτική αλλαγή στο κυβερνητικό σχήμα. Η ορθή απάντηση είναι μάλλον ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για καρκινοβασίες στο Μαξίμου.

Είναι σαφές ότι η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει και προσωπικά στοιχεία. Η εμπιστοσύνη προς τον νέο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης είναι δεδομένη, «μιλάνε την ίδια γλώσσα» και κυριαρχεί η βεβαιότητα ότι ο Κωστής Χατζηδάκης μπορεί να φέρει εις πέρας δύσκολες αποστολές.

Πέραν όμως της προσπάθειας να «πάρει μπρος» η κυβέρνηση στον χρόνο που της απομένει, αφού διανύει ουσιαστικά το δεύτερο μισό της δεύτερης θητείας της, η αναβάθμιση του Χατζηδάκη αντιμετωπίζεται από κομματικά και κυβερνητικά στελέχη και ως μια κίνηση με αντανάκλαση στους εσωκομματικούς συσχετισμούς. Σε κάθε περίπτωση, επιμένουν ορισμένοι, πρόκειται για μια σαφή ένδειξη των σκέψεων του Κυριάκου Μητσοτάκη για την επόμενη ημέρα, ακόμη και για τα επιθυμητά για εκείνον σενάρια διαδοχής.

Κυβερνητικά στελέχη, όχι μόνο της μητσοτακικής τάσης, επισημαίνουν ότι δεν πρέπει να λησμονείται το ρήγμα που άρχισε να εμφανίζεται στη ΝΔ με διάφορες αφορμές, ξεκινώντας από τον γάμο των ομοφύλων. Ακολούθησαν οι παρεμβάσεις Καραμανλή – Σαμαρά που πυροδότησαν τις διάφορες γνωστές εντάσεις, ενώ τα Τέμπη έχουν επιδράσει διαβρωτικά στο εσωτερικό της ΝΔ και της κυβέρνησης και έχουν ενεργοποιήσει αντανακλαστικά αντίδρασης στις επιλογές του Πρωθυπουργού.

Σε αυτήν την ατμόσφαιρα, και καθώς η φθορά της κυβέρνησης καταγράφεται, παρά τη δημοσκοπική σταθεροποίησή της, πολλοί είναι εκείνοι που προσπαθούν να «δουν» και να «διαβάσουν» τις επόμενες πολιτικές φάσεις. Σε αυτήν την προσπάθεια εξυφαίνονται διάφορα σενάρια· άλλα ρεαλιστικά, όπως αυτό της εκλογικής νίκης δίχως αυτοδυναμία· άλλα μάλλον ευφάνταστα, όπως εκείνο της αλλαγής ηγεσίας στο κόμμα και την κυβέρνηση «εν κινήσει», δηλαδή πριν από τις εκλογές, με αποχώρηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και ανάθεση της ηγεσίας σε κάποιο άλλο πρόσωπο.

Η θεαματική αναβάθμιση του Κωστή Χατζηδάκη είναι ένα πρώτο δείγμα των όσων θα μπορούσε να σκέφτεται ο Πρωθυπουργός για όλα αυτά. Αν υποτεθεί ότι ο ίδιος θα σκεφτόταν κάποιο πρόσωπο ως διάδοχό του, εύκολα θα κατέληγε στον νέο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης. Και εφόσον ίσχυε κάτι τέτοιο, η απόδοση τόσης πολιτικής ισχύος στο πρόσωπο του αντιπροέδρου μπορεί να εξηγεί πολλά.

Πολλά από αυτά θα φανούν, φυσικά, στην πορεία. Επειδή όμως οι αναγνώσεις των κινήσεων του Πρωθυπουργού και οι ερμηνείες τους δεν επιχειρούνται μόνο στα δημοσιογραφικά γραφεία, τα μάτια πολιτικών στελεχών και παρατηρητών στρέφονται στις πιθανολογούμενες κινήσεις άλλων υπουργών που εδώ και καιρό θεωρούνται εν δυνάμει διεκδικητές της ηγεσίας της ΝΔ.

Πρώτος μεταξύ αυτών είναι, προφανώς, ο Νίκος Δένδιας. Ετσι κι αλλιώς κινείται με τρόπο που θέλει να δείξει ότι έχει ένα καθεστώς ημι-αυτονομίας, αποφεύγει να εμπλακεί σε συζητήσεις φθοροποιές, όπως εκείνη των Τεμπών, και πάντως, όποτε το κάνει, εκφράζει θέσεις και απόψεις που δεν είναι σε πλήρη ταύτιση με εκείνες του Μεγάρου Μαξίμου.

Υπό αυτήν την έννοια, ορισμένοι εφιστούν την προσοχή στο πώς θα διαμορφωθούν οι ισορροπίες στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του κόμματος, όπου για πρώτη φορά από την ανάληψη της ηγεσίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη το 2016, φαίνεται ότι διαμορφώνονται (τουλάχιστον) δύο πόλοι. Ο ένας είναι το Μέγαρο Μαξίμου και οι στενότεροι ή ευρύτεροι ομόκεντροι κύκλοι του και ο άλλος είναι το υπουργείο Αμυνας και οι «σύμμαχοι» ή επίδοξοι πολιτικοί φίλοι του Νίκου Δένδια.

Ταυτόχρονα, όμως, δεν πρέπει να αγνοείται μια παράμετρος της πραγματικότητας: έπειτα από σχεδόν δέκα χρόνια στην κεφαλή της ΝΔ, η επιρροή του Πρωθυπουργού στο κόμμα υπερβαίνει κατά πολύ την αντίστοιχη που είχε ακόμη και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Αυτό είναι ένα στοιχείο που με βεβαιότητα θα «μετρήσει», όταν και όποτε τεθεί θέμα ηγεσίας και διαδοχής.

Πολιτικοί παρατηρητές σημειώνουν ότι δεν είναι απαραίτητο όλα αυτά να εξελιχθούν σε σφοδρή εσωκομματική σύγκρουση. Εκτιμούν όμως την ίδια στιγμή ότι με αυτόν τον ανασχηματισμό θα ξεκινήσει και ο χορός των δελφίνων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News