Με την ορκωμοσία του Κώστα Τασούλα και την ανάληψη των καθηκόντων του ως Προέδρου της Δημοκρατίας, κλείνει ένας πολιτικός κύκλος και ανοίγει η τελική ευθεία προς τις εκλογές· μακρύτερη αν ο τερματισμός είναι στο 2027 ή συντομότερη αν συμβεί κάτι ή κρίνει διαφορετικά ο Πρωθυπουργός.

Επειδή τα γεγονότα της τελευταίας διετίας είναι πολλά και έχουν συνδιαμορφώσει μία γενικότερη πολιτική ατμόσφαιρα, τα δημοσκοπικά ευρήματα στο  κλείσιμο αυτού του πολιτικού κύκλου έχουν σημασία.

Από τη νέα δημοσκόπηση του Protagon  και της Real Polls προκύπτουν ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα για όλες τις πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες, θέλοντας και μη,  θα πρέπει να λάβουν υπόψη τις διαθέσεις της ελληνικής κοινής γνώμης.

Τα βασικότερα ευρήματα της δημοσκόπησης μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:

♦ Κυρίαρχο στοιχείο είναι η ισχυρή τάση απαξίωσης του πολιτικού συστήματος συνολικά, αλλά και κεντρικών θεσμικών λειτουργιών του κράτους, με την υπόθεση των Τεμπών να δεσπόζει στο φόντο. Γίνεται αυτό σαφές από τις απαντήσεις στις οποίες το 55,3% θεωρεί ότι τα πρόσφατα συλλαλητήρια ήταν εκφράσεις δυσαρέσκειας για την λειτουργία των θεσμών, το 48.9% για το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής και το 40,7% για το σύνολο του πολιτικού συστήματος.

♦ Το κυβερνητικό πρόταγμα της σταθερότητας-ευημερίας-ανάπτυξης δεν φαίνεται να συγκινεί, αφού σχεδόν το 80% των ερωτηθέντων απαντά «Καθόλου» και «Λίγο» ως προς το αν υπάρχει αυτό το τρίπτυχο στην Ελλάδα σήμερα.

♦ Σε αυτές τις συνθήκες εμφανίζεται κάτι αξιοσημείωτο: η κυβέρνηση είναι αντιμέτωπη με μία μεγάλη κρίση αξιοπιστίας, όμως το 40% των συμμετεχόντων στην έρευνα θεωρεί ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα επανεκλεγεί Πρωθυπουργός. Ταυτόχρονα, το 51,6% θεωρεί ότι απουσιάζουν οι θέσεις και οι ηγετικές προσωπικότητες από την αντιπολίτευση. Αυτό εκδηλώνεται και στο δημοσκοπικό εύρημα ότι ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ θα διπλασίαζαν σχεδόν τα ποσοστά τους αν είχαν διαφορετικές ηγεσίες.

♦ Υπό αυτές τις συνθήκες, η ΝΔ έχει ανακόψει την πτωτική τάση των προηγούμενων εβδομάδων και εμφανίζει κάποια ίχνη ανάκαμψης, παραμένοντας ωστόσο στα όρια του εκλογικού της πυρήνα, ο οποίος εκτιμάται ότι βρίσκεται στο 25%-28%. Αντίθετα, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν εισέλθει σε μία περιδίνηση, τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς εμφανίζουν τάσεις εξαφάνισης, η λαϊκιστική Δεξιά στις διάφορες εκδοχές της είτε μένει στάσιμη, είτε υποχωρεί και η μόνη που ωφελείται – και μάλιστα εντυπωσιακά – είναι η Πλεύση Ελευθερίας, η οποία είναι δεύτερο κόμμα, με τάση να φτάσει δυνητικά σε ένα ποσοστό μεγαλύτερο του 16%.

♦ Σε αυτό το περιβάλλον, το νέο και εντυπωσιακό στοιχείο είναι ο δημοσκοπικός καλπασμός της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που σύμφωνα με τις μετρήσεις των ημερών θα αναδεικνυόταν σε αξιωματική αντιπολίτευση αν γίνονταν τώρα εκλογές.

Η συνθήκη που περιγράφεται στις δημοσκοπήσεις της περιόδου δεν δικαιολογεί βιαστικά συμπεράσματα. Κατά τα τετριμμένα, «είναι μία φωτογραφία της στιγμής». Η άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας δικαιολογείται όταν κυριαρχεί, για οποιονδήποτε λόγο θυμός, απογοήτευση και γενική απαξίωση. Κάτι παρεμφερές έχει ξανασυμβεί άλλωστε στο παρελθόν, όταν το ΠΑΣΟΚ πέρασε την πρώτη, μεγάλη εσωτερική κρίση μετά τις εκλογές του 2007 και εμφανιζόταν δεύτερο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέκο Αλαβάνο. Το ότι εκείνο το εύρημα επαληθεύτηκε το 2012 είχε άλλα αίτια και οι συνθήκες (μνημόνιο κ.λπ) ήταν πολύ διαφορετικές από τις σημερινές.

Με λίγα λόγια, στις τελευταίες αυτές έρευνες διαπιστώνεται ότι υπό όρους και προϋποθέσεις, η κυβέρνηση έχει περιθώρια ανάκαμψης, έστω και αν δεν διακρίνονται οι πιθανότητες αυτοδυναμίας. Δεν διακρίνονταν όμως ούτε το 2023.

Το βαθύ πρόβλημα εντοπίζεται και τείνει να παγιωθεί στην αντιπολίτευση και ειδικά στο ΠΑΣΟΚ (αφού η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει ανίατη). Και αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση μεταξύ των στελεχών του, είτε εκείνων της ηγετικής ομάδας, είτε όσων είναι έξω από αυτόν τον κύκλο. Είναι προφανές ότι αρμενίζουν στραβά και πρέπει να δουν πώς θα γίνει η διόρθωση πορείας – αν μπορεί να γίνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News