Κατά γενική ομολογία, δεν είναι το δυνατό χαρτί του Πρωθυπουργού. Πρέπει, δε, να είναι ο τρίτος ή ο τέταρτος ανασχηματισμός που έχει προαναγγελθεί ακόμα και η ημέρα των ανακοινώσεων. Γιατί, όμως, υπάρχει αυτή η δυστοκία; Πρώτα απ’ όλα, τα κυβερνητικά σχήματα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι πολυμελή. Δεύτερον, είναι τόσο συμπεριληπτικά που σε ένα βαθμό μοιάζουν ετερογενή. Και αυτό διότι έως πρότινος έπρεπε να τηρείται μια σειρά από λεπτές ισορροπίες: να έχει «καραμανλικούς», αλλά να υπάρχουν και «σαμαρικοί». Να εκφράζουν το κόμμα, αλλά να αποτυπώνουν και την πολιτική φιλοσοφία του Πρωθυπουργού. Να εκπέμπεται σήμα προς τα δεξιά, αλλά να καταγράφεται διακριτά και το απαραίτητο άνοιγμα προς το Κέντρο.

Αν οι κυβερνήσεις του Μητσοτάκη έμοιαζαν έως σήμερα με μια πολύπλοκη εξίσωση, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι το «επιτελικό κράτος» ήταν ο καθοριστικός παράγοντας της επίλυσης. Τα προβλήματα που αδυνατούσαν, ή δεν ήθελαν, να αντιμετωπίσουν οι υπουργοί, λύνονταν από την κλειστή ομάδα πέριξ του πρωθυπουργικού γραφείου. Αυτή ήταν η λογική του μητσοτακικού πυρήνα εξουσίας: οι μπλε φάκελοι υπερέβαιναν τις παλαιοκομματικές αγκυλώσεις και τις πελατειακές υποχρεώσεις που έφερε κάθε υπουργός στο γραφείο του. Αυτό το σύστημα διακυβέρνησης λειτούργησε – ήταν αποτελεσματικό, έστω για τα πρώτα χρόνια εξουσίας της Νέας Δημοκρατίας, καθώς αντιμετωπίστηκαν αλλεπάλληλες και κυρίως πρωτόγνωρες κρίσεις.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, όμως, κάπου εξαντλήθηκε. Με απαρχή την υπόθεση των παρακολουθήσεων, μια αλυσίδα γεγονότων- με κορυφαίο προφανώς την τραγωδία των Τεμπών- άρχισαν να σκάνε στα χέρια του Μεγάρου Μαξίμου, προκαλώντας απώλειες σε πρόσωπα, πολιτικό κεφάλαιο και κυρίως εμπιστοσύνη των πολιτών έναντι της κυβέρνησης συνολικά, αλλά και του επιτελικού κράτους ειδικότερα. Με λίγα λόγια επλήγη το κέντρο παραγωγής πολιτικής του Μητσοτάκη- αυτοί που μαζί με μετρημένους 5- 6 υπουργούς ήταν σε θέση να υλοποιήσουν, έστω τα βασικά, αιτήματα της κοινωνίας.

Εδώ, λοιπόν, προκύπτουν τα βασικά ερωτήματα όπου καλείται να απαντήσει ο Πρωθυπουργός μέσω και του επερχόμενου ανασχηματισμού: υπάρχει οδός διαφυγής προς τα μπρος; Υπάρχουν τα πρόσωπα να αποδείξουν ότι τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του 2019 δεν θα γυρίσουν μπούμερανγκ το 2027; Έχει πάγκο η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη ή τελικά θα πάμε σε μια κυβέρνηση από τα ίδια με απλή εναλλαγή προσώπων στις υπουργικές καρέκλες;

Αν κρίνει κανείς από τα δημοσιεύματα, οι οιωνοί δεν είναι ενθαρρυντικοί. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα «υφυπουργοποιηθούν» με τρόπο στοχευμένο βουλευτές από περιφέρειες όπου το κόμμα χάνει εκλογική επιρροή από τα δεξιά του. Ούτε αν θα βρεθεί «υπουργός-κομμάντο ή καμικάζι» για να αναλάβει το χαρτοφυλάκιο των μεταφορών. Ουδείς ασχολείται με το αν ο Άδωνις Γεωργιάδης θεωρεί εαυτόν αναντικατάστατο ή αν άλλα «κορυφαία» στελέχη θίγονται διαβάζοντας τα ονόματά τους στη λίστα των φευγάτων.

Η κοινωνία ζητά λύσεις στα μείζονα που την απασχολούν: στον εκσυγχρονισμό του κράτους ώστε να μην συγκρουστούν ξανά δύο τρένα. Στην αναβάθμιση της δημόσιας υγείας ώστε αν σου τύχει να πας σε εφημερεύον νοσοκομείο της Αττικής να μην χρειαστεί να περιμένεις δέκα ώρες για να εξεταστείς. Στην αντιμετώπιση της ακρίβειας ώστε να μην πληρώνεις πενήντα ευρώ για δύο σακούλες στο σούπερ μάρκετ. Στην αναθεώρηση των θεσμών ώστε να απαλειφθεί το ανεξέλεγκτο αίσθημα της ατιμωρησίας. Δεν αρκούν «φωτοβολίδες» για συνταγματοποίηση της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων. Ο νόμος υπάρχει, το θέμα είναι αν υπάρχει και η διάθεση να εφαρμοστεί ώστε το Δημόσιο να καταστεί, δύο αιώνες μετά την ίδρυση του κράτους, λειτουργικό και αποτελεσματικό.

«Κάθε θαύμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις». Πράγματι, ουδείς μπορεί να περιμένει θαύματα από την κυβέρνηση, ειδικά αν αναλογιστεί τη δίνη των τελευταίων εβδομάδων. Ούτε οι γνωστοί 5- 6 υπουργοί (μικρή σημασία έχει ποιοι) είναι σε θέση να τραβήξουν μόνοι του το κάρο από τη λάσπη, ούτε άλλες ουρανοκατέβατες επιλογές υπάρχουν. Και αυτό είναι κάτι που, προφανώς, το γνωρίζει ο Μητσοτάκης. Εξ ου και για ακόμα μια φορά το «κλειδί» του ανασχηματισμού είναι στο Μέγαρο Μαξίμου, σε ό,τι απέμεινε από το επιτελικό κράτος.

Με πιθανότερη επιλογή τη μετοίκηση εκεί του Κωστή Χατζηδάκη, ο Πρωθυπουργός θα επιχειρήσει να ανανεώσει το κέντρο παραγωγής πολιτικής, προσδίδοντας αμφίπλευρα τεχνοκρατικό, αλλά και παραταξιακό πρόσημο. Δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι αν ο σχεδιασμός της πολιτικής των επόμενων δύο ετών δεν πραγματοποιηθεί κεντρικά τότε οι πιθανότητες επιτυχίας σε όλα τα προαναφερθέντα ανοικτά μέτωπα σχεδόν εκμηδενίζονται.

Oταν πληθαίνουν τα φαινόμενα των- σχεδόν δημόσιων- αντιπαραθέσεων υπουργών με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα της Νέας Δημοκρατίας, τότε είναι φανερό ότι διάθεση για δουλειά δεν υπάρχει. Όταν πολλοί επιμένουν να περιορίζονται σε μια συζήτηση περί της απαραίτητης ιδεολογίας την ώρα που οι πολίτες απαύδησαν και δεν θέλουν να ακούν για κόμματα και πολιτικούς, τότε αποδεικνύεται ότι έχει χαθεί η επαφή με την κοινωνία. Καλώς ή κακώς ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να στηριχθεί στο κόμμα- αυτό άλλωστε ουδέποτε πρέπει να το πίστεψε. Από τον ανασχηματισμό και μετά ο (λίγος) χρόνος που απομένει αρχίζει να μετρά αντίστροφα. Το 2027 δεν κρίνεται μόνο το πολιτικό μέλλον του Πρωθυπουργού και της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά και η κληρονομιά της οκταετίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News