Από τη στιγμή που ο Πρωθυπουργός αποφάσισε να ορκιστεί η νέα κυβέρνηση από τον Κωνσταντίνο Τασούλα (που ορκίζεται την Πέμπτη) και όχι από την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, όσα παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες ήταν αναμενόμενο να συμβούν. Ενας ανασχηματισμός που έχει προαναγγελθεί εδώ και μερικές εβδομάδες (αν όχι μήνες) και εξελίσσεται live, αργά και βασανιστικά, με υπουργούς να μπαινοβγαίνουν στο Μέγαρο Μαξίμου και να κάνουν διαρροές, πώς να μη λάβει τη μορφή ενός OpenGov υπό το τίτλο «άκου πρόεδρε»;

Η διαδικασία μοιάζει με την επιλογή παικτών για το All Star Game του NBA, όπου οι φαν του κάθε υπουργού «ψηφίζουν» ηλεκτρονικά με παραπολιτικά και διαρροές για τον αγαπημένο τους «παίκτη». Βεβαίως στο NBΑ υπάρχουν αντικειμενικοί δείκτες αποδοτικότητας που δεν είναι άλλοι από τα στατιστικά των παικτών.

Το έργο των αμετακίνητων, των δυσαρεστημένων και των υπό αξιοποίηση το έχουμε μεν ξαναδεί, αλλά ποτέ τόσο συμμετοχικά και με τέτοια διάρκεια. Κι επειδή η συμπάθεια για τον Α ή τον Β πολιτικό δεν μπορεί να εκφραστεί απροκάλυπτα, τύπου «πρόεδρε, βάλε μέσα τον Τάδε» ή «όχι, μη βγάζεις αυτόν», υπάρχουν τα κλισέ των ανασχηματισμών που βοηθούν ώστε η όλη κουβέντα να μην μοιάζει τόσο με το All Star Game, τη Eurovison και τον Ιππόδρομο.

Ιδού μερικά μόνον παραδείγματα από όσα έχουμε ακούσει και διαβάσει τις τελευταίες ημέρες για πρόσωπα εντός κι εκτός κυβέρνησης, τα οποία, κανονικά, θα πρέπει να τα λάβει όλα υπόψη του ο Κυριάκος Μητσοτάκης:

—Ποιοι «έβγαιναν» για τα Τέμπη: Εδώ εκφράζεται αγωνία ώστε στην κρίση του Πρωθυπουργού να βαρύνει το γεγονός ότι ο Αδωνις Γεωργιάδης έβγαινε συχνότατα στα ΜΜΕ να υπερασπιστεί την κυβέρνηση για τα Τέμπη (πράγμα αληθές) και όχι το γεγονός ότι με αυτά που έλεγε και τον τόνο που επέλεξε συνέτεινε καθοριστικά ώστε να γεμίσουν δύο φορές οι πλατείες όλης της χώρας. Επίσης, υπενθυμίζεται (με αποδέκτη πάντα τον Πρωθυπουργό) ότι ο κ. Γεωργιάδης «έχει λαό από πίσω του», άρα αν τον «πειράξει» ο κ. Μητσοτάκης θα έχει πρόβλημα. Το απαραίτητο συμπλήρωμα που δήθεν επιβεβαιώνει ότι αν ο Πρωθυπουργός αφήσει εκτός τον κ. Γεωργιάδη… έμπλεξε, είναι το «επιχείρημα» πως αν δεν επιβραβεύσει όσους τον στήριξαν, την επόμενη φορά δεν θα τον στηρίξει κανένας! Αυτά, κάθε μέρα, πρωί-πρωί σε φιλικό κατά τα άλλα ραδιόφωνο αλλά και στην τηλεόραση.

—Οι επιθυμίες: Μια άλλη ενδιαφέρουσα ενότητα είναι αυτή της προστασίας ενός πολιτικού προσώπου από τη φθορά μιας κυβερνητικής θέσης που θεωρείται δύσκολη. Στην ενότητα αυτή πρωταγωνιστεί (ερήμην του) ο υπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, Βασίλης Κικίλιας. Το σκεπτικό που βλέπουμε να ξεδιπλώνεται λέει ότι, κλείνοντας σχεδόν δύο χρόνια σε αυτή τη θέση, ο κ. Κικίλιας πρέπει να απαλλαγεί από το άγος των πυρκαγιών και να τοποθετηθεί σε ένα άλλο υπουργείο που δεν θα ενέχει τον κίνδυνο πολιτικής φθοράς. Η λογική αυτή (πάντα ερήμην του κ. Κικίλια) λέει ακόμη ότι σε δύο χρόνια έχουμε εκλογές, επομένως δεν πρέπει να υπάρξουν επιπτώσεις στον αριθμό των σταυρών που θα λάβει ο υπουργός ως υποψήφιος βουλευτής. Στο κεφάλαιο επιθυμίες εντάσσεται και το όνομα του Νότη Μηταράκη (ίσως όχι και τόσο ερήμην του), ο οποίος εμφανίζεται ως υποψήφιος να επιστρέψει στην κυβέρνηση σε διάφορα υπουργεία τα οποία αλλάζουν μέρα παρά μέρα.

—Αμετακίνητοι: Και πάλι χωρίς να υπάρχει επιχειρηματολογία από τους ίδιους τους υπουργούς, βλέπουμε ένα πλέγμα επιχειρημάτων ως προς την ανάγκη ορισμένα μέλη της κυβέρνησης να παραμείνουν στις θέσεις τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όσα γράφονται για τον υπουργό Ανάπτυξης, Τάκη Θεοδωρικάκο, ο οποίος ανέλαβε πριν από εννέα μήνες την καυτή πατάτα της ακρίβειας. Ερήμην του υπουργού, δίδεται σε δημοσιεύματα έμφαση όχι στη μάχη με τον πληθωρισμό (που είναι πάντοτε δύσκολη) αλλά στην εκπόνηση του αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας. Το οποίο όμως έχει ήδη εκπονηθεί από την Επιτροπή Σοφών με επικεφαλής τον νομπελίστα οικονομολόγο Χριστόφορο Πισσαρίδη και αξιοποιείται για την κατανομή των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης.

—Φταίει η επικοινωνία: Μια άλλη ενότητα η οποία διοχετεύεται από παλαιότερους υπουργούς προς τις παραπολιτικές στήλες λέει πως τελικά ευθύνεται η επικοινωνία για τη φθορά της κυβέρνησης. Η «αγωνία» αυτή για τη μετάθεση ευθυνών πηγάζει από κυβερνητικά στελέχη εντός κι εκτός Μαξίμου που έχουν δεχθεί κριτική σε πολιτικό επίπεδο. Και πρόκειται για τον ορισμό του αυτεπίστροφου, εφόσον η προσπάθεια στοχοποίησης του επικοινωνιακού επιτελείου του κ. Μητσοτάκη, που έχει δοκιμαστεί σε βάθος πολλών ετών σε πληθώρα κρίσεων, αποδεικνύει την ανασφάλεια όσων το επιχειρούν. Αλλωστε, στο παγκόσμιο λυσάρι της πολιτικής ορολογίας κάθε αναφορά σε προβλήματα επικοινωνίας συνοδεύεται από την ακόλουθη διευκρίνιση: «χρησιμοποιείται παγίως από τις κυβερνήσεις όταν ανακύπτουν προβλήματα πολιτικής».  

—Ωδινεν όρος, έτεκε μυν: Το αγαπημένο αυτό κλισέ το οποίο εμφανίζεται στην πατρίδα μας κάθε που έχουμε ανασχηματισμό κυβέρνησης μας ήρθε εφέτος νωρίτερα (όπως π.χ. ο καύσωνας τον Απρίλιο). Πριν ακόμη απλωθεί η όμορφη αυτή διατύπωση στα πρωτοσέλιδα των αντιπολιτευόμενων εφημερίδων ήδη κοσμεί τους τίτλους σχολίων που επιχειρούν μια αποτίμηση του ανασχηματισμού της κυβέρνησης προσπερνώντας με χάρη τη λεπτομέρεια ότι ο ανασχηματισμός δεν έχει ανακοινωθεί.

Ας κλείσουμε με ένα ακόμη κλισέ. Η φράση «βεβαίως, για όλα αυτά αποφασίζει στο τέλος ο Πρωθυπουργός» συνοδεύει παραδοσιακά όλα τα ρεπορτάζ με πληροφορίες για επικείμενο ανασχηματισμό. Είναι το απαραίτητο disclaimer που μας λέει ότι το μωσαϊκό των επιθυμιών, των επιδιώξεων και των σεναρίων που διοχετεύονται στον Τύπο μπορεί να μην έχει τελικά καμία σημασία, εφόσον κανένας δεν κατοικεί στο μυαλό του Πρωθυπουργού. «Πού είναι το πρόβλημα;», θα πείτε. Το πρόβλημα είναι πως όταν αποφασίσει όντως ο Πρωθυπουργός, οι ψηφοφόροι και οι ψηφοσυλλέκτες αυτής της OpenGov πανηγύρεως ενδέχεται να βρεθούν σε θέση οφσάιντ —και οι αγαπημένοι τους εκτός νυμφώνος…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News