Οταν στην πολιτική χρειάζεται να εξηγήσεις για ποιο λόγο κάνεις ό,τι κάνεις ή αρχίζεις τις διευκρινίσεις και τα «δεν καταλάβατε…», έχεις ένα σοβαρό πρόβλημα.

Αυτό συμβαίνει εδώ και καιρό με το ΠΑΣΟΚ και η πρόταση δυσπιστίας ήταν μία χαρακτηριστική εκδήλωση του προβλήματος. Το πώς εξελίχθηκε η συζήτηση στη Βουλή την προηγούμενη εβδομάδα το απέδειξε.

Ποιο λόγο είχε τελικά ο Νίκος Ανδρουλάκης να συνυπογράψει ένα κείμενο με τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΝΕΑΡ και – κυρίως – την Πλεύση Ελευθερίας; Ναι, δεν διαθέτει τους 50 βουλευτές που απαιτούνται για την κατάθεση της πρότασης. Θα μπορούσε και θα όφειλε όμως να είναι πιο επιλεκτικός, από τη στιγμή που για κάποιον ανεξήγητο λόγο επέμενε σε αυτήν την πρωτοβουλία και δεν του αρκούσε μία προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση.

Τώρα πρέπει να εξηγεί.

Γιατί ταυτίστηκε με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, γιατί ταυτίστηκε με τις διάφορες εκδοχές του ΣΥΡΙΖΑ και – κυρίως – γιατί επέλεξε να εγκλωβιστεί σε μία πρόταση δυσπιστίας, που μοιραία θα τον υποχρεώνει να απολογείται για πολύ καιρό.

Ξεκίνησε με την παραδοξολογία, ότι κάνει πρόταση μομφής στην κυβέρνηση, αλλά δεν ζητάει εκλογές· μετά είπε ότι ζητάει· όμως δεν εξηγεί πώς θα σχηματίσει κυβέρνηση αν δεν συνεργαστεί με τον Φάμελλο, τον Χαρίτση και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Και πλέον τρέχει και δεν φτάνει, προσπαθώντας να διώξει από πάνω του τη ρετσινιά του συνεργάτη όλων αυτών και βλέποντας την Πλεύση Ελευθερίας να τον προσπερνά στις δημοσκοπήσεις με άνεση και χαλαρότητα.

Με το που έληξε κατά τον γνωστό, άδοξο τρόπο η διαδικασία της δυσπιστίας, το ΠΑΣΟΚ απολογείται. Ξορκίζει τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ (πόσο μάλλον με την Κωνσταντοπούλου), όχι όμως ομόθυμα.  Αλλοι σπεύδουν να την διαψεύσουν και άλλοι την βλέπουν ως στρατηγική επιλογή. Στον πυρήνα της βρίσκεται μία στείρα  αντι-Μητσοτακική εμμονή, όχι κάποια πολιτική φιλοσοφία και πάντως, είναι πιθανό το θέμα «συνεργασίες» να εξελιχθεί σε αφορμή για μία επεισοδιακή συζήτηση και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ.

Την ίδια στιγμή, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει σανίδα σωτηρίας. Παγιδευμένος στη δημοσκοπική του περιδίνηση θέλει τώρα να εμφανίζεται ως δυνάμει κυβερνητικός εταίρος. Και κάπως έτσι, το σκηνικό αποκτά μία σουρεαλιστική νότα. Τα διάφορα κόμματα της αντιπολίτευσης ισχυρίζονται ότι θέλουν εκλογές, δίχως κανένα να διαθέτει σοβαρά διαπιστευτήρια κυβερνησιμότητας και ταυτόχρονα, μιλούν για συνεργασίες γενικές και αόριστες, ενώ το ένα απορρίπτει το άλλο.

Ισως είναι μάταιο να περιμένει κανείς κάτι καλύτερο. Και πάντως, ειδικά σε ό,τι αφορά το ΠΑΣΟΚ, προξενεί μία βαθιά απορία η υποτίμηση της καθοριστικής παραμέτρου που δεν είναι άλλη από τον κεντρώο χώρο. Και αυτός τρομάζει όταν ακούει «ΣΥΡΙΖΑ» και «Ζωή Κωνσταντοπούλου».

Υπάρχουν φορές βέβαια, που οι πολιτικοί συσχετισμοί μεταβάλλονται και δια της αδράνειας. Επειδή όμως φαίνεται ότι δεν βρισκόμαστε εκεί, όσοι θέλουν να εμφανίζονται ως κυβερνητικές δυνάμεις, απαιτείται κατ’ αρχάς να έχουν έναν συγκροτημένο λόγο.

Υπό αυτό το πρίσμα, το να λες ότι πρέπει να πέσει η κυβέρνηση, ενώ «γράφεις» τα μισά της δημοσκοπικά ποσοστά και, επιπλέον, δεν έχεις κυβερνητικό εταίρο, είναι δείγμα μιας κάποιας ελαφρότητας.

Υπό διαφορετικές συνθήκες θα ήταν χαριτωμένη· τώρα είναι οριακά ανησυχητική.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News