Τα ποσοστά των τεσσάρων κομμάτων που κατέθεσαν την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, όπως προκύπτουν από την (πιο πρόσφατη όλων) δημοσκόπηση της MRB για το Open, που δημοσιεύθηκε την Παρασκευή (7/2), είναι με αναγωγή τα εξής: ΠΑΣΟΚ: 15,4%, Πλεύση Ελευθερίας: 12%, ΣΥΡΙΖΑ: 8%, Νέα Αριστερά: 1,3%. Σύνολο: 36,7%.

Με βάση ένα υποθετικό σενάριο, ας δούμε το πρακτικό αποτέλεσμα αυτών των ισορροπιών, αν τα τέσσερα κόμματα καλούνταν να σχηματίσουν κυβέρνηση (π.χ. σε έναν συνασπισμό με τη μορφή ενιαίου πολιτικού φορέα που θα έπαιρνε και το μπόνους του πρώτου κόμματος).

Στην περίπτωση αυτή, με βάση το υποθετικό μας σενάριο και τις δημοσκοπικές ισορροπίες, τα υπουργεία θα μοιράζονταν ως εξής:

ΠΑΣΟΚ ⇒ 8 υπουργεία
Πλεύση Ελευθερίας ⇒ 7 υπουργεία
ΣΥΡΙΖΑ ⇒ 4 υπουργεία
Νέα Αριστερά ⇒ 1 υπουργείο

Με δεδομένο ότι το ΠΑΣΟΚ διαθέτει στελέχη με κύρος και κυβερνητική εμπειρία μπορεί άνετα να στελεχώσει οκτώ Υπουργεία, αναλαμβάνοντας τέσσερα τουλάχιστον από τα κορυφαία δέκα, όπως τα υπουργεία Οικονομίας και Οικονομικών, Εσωτερικών, Παιδείας, και Ανάπτυξης.

Σε ό,τι αφορά την Πλεύση Ελευθερίας, η οποία θα κληθεί –πάντα με βάση το σενάριο– να στελεχώσει επτά Υπουργεία, οι επιλογές δεν είναι προφανείς. Πέραν της προέδρου του κόμματος Ζωής Κωνσταντοπούλου, που έχει διατελέσει Πρόεδρος της Βουλής και θα μπορούσε ως βασικός κυβερνητικός εταίρος να αναλάβει το υπουργείο Αμυνας (σπάζοντας ένα «ταμπού» του ελληνικού πολιτικού συστήματος που έχει ξεπεραστεί προ πολλού σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) ή τον Σπύρο Μπιμπίλα που διαθέτει εμπειρία ως συνδικαλιστής και θα μπορούσε να αναλάβει υπουργός Πολιτισμού, για τα υπόλοιπα έξι υπουργεία δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις.

Στον ΣΥΡΙΖΑ (4 Υπουργεία) τα πράγματα είναι πιο απλά, καθώς πέραν του προέδρου του Σωκράτη Φάμελλου και του βασικού διεκδικητή της ηγεσίας, Παύλου Πολάκη, που θα μπορούσε π.χ. να αναλάβει υπουργός Δικαιοσύνης (σήμερα είναι Τομεάρχης Διαφάνειας), τα υπόλοιπα δύο θα μπορούσαν άνετα να καταλήξουν σε στελέχη της Κουμουνδούρου που κατέχουν θέσεις τομεαρχών όπως ο Κώστας Μπάρκας (Τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη) και η Πόπη Τσαπανίδου (Τομεάρχης Ψηφιακής Πολιτικής).

Τέλος, με δεδομένο ότι η Νέα Αριστερά έχει στις τάξεις της τον κορμό των υπουργών της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ της περιόδου 2015-2019, δεν τίθεται και θέμα για τη στελέχωση του ενός και μόνο υπουργείου που θα της αναλογούσε με βάση τα ποσοστά της.

Πέρα όμως από τα υπουργεία προκύπτει και το ερώτημα του αν θα μπορούσαν να συνυπάρξουν σε κορυφαίες θέσεις ο κ. Ανδρουλάκης, η κυρία Διαμαντοπούλου και ο κ. Γερουλάνος με την κυρία Κωνσταντοπούλου, τον κ. Μπιμπίλα και τον κ. Πολάκη.

Τι θα συνέβαινε για παράδειγμα αν η κυρία Διαμαντοπούλου επιχειρούσε να διακόψει την κυρία Κωνσταντοπούλου την ώρα που μιλάει κατά τη διάρκεια του Υπουργικού Συμβουλίου; Ενώ σε περίπτωση που αναλάμβανε υπουργός Οικονομικών ο Νίκος Χριστοδουλάκης, βαθύς γνώστης της οικονομίας που έχει υπηρετήσει στη θέση επί κυβερνήσεων Σημίτη, πώς θα μπορούσε να συνεννοηθεί λ.χ. με τον κ. Μπιμπίλα για τις δαπάνες του υπουργείου Πολιτισμού; Φαντάζεται κανείς τους δύο αυτούς ανθρώπους στο ίδιο δωμάτιο να προσπαθούν να βγάλουν μια άκρη;

Επίσης, θα εμπιστευόταν ο κ. Χριστοδουλάκης την κυρία Τσαπανίδου ώστε να τρέχουν απρόσκοπτα οι ψηφιακές εφαρμογές; Και πώς θα μπορούσαν να συνεννοηθούν ο κ. Μπάρκας ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη με τον Παναγιώτη Δουδωνή ως υπουργό Εσωτερικών (νυν τομεάρχη του ΠΑΣΟΚ) κι αν χρειαστεί και οι δυο τους και με την κυρία Τσαπανίδου; Θα ευχόταν ο κ. Δουδωνής να ανοίξει η Γη να τον καταπιεί;

Πώς θα αντιδρούσαν το ΠΑΣΟΚ και ο Νίκος Ανδρουλάκης αν ο ΣΥΡΙΖΑ επέμενε να υπουργοποιηθούν ο Χρήστος Σπίρτζης και ο Νίκος Παππάς; Ενώ σε ό,τι αφορά τις συζητήσεις για το ιδεολογικό πρόσημο της κυβέρνησης θα μπορούσαν να συνυπάρξουν ο Κώστας Σκανδαλίδης με τον Αλέκο Φλαμπουράρη (με χαρακτηριστική άνεση θα έλεγε κανείς και ίσως με μια ελαφρά κλίση της καρέκλας προς τα πίσω), αλλά τι θα γινόταν αν έπρεπε να τα βρουν ο Παύλος Γερουλάνος με τον Παύλο Πολάκη; Ενώ ο κ. Πολάκης ως υπουργός Δικαιοσύνης θα μπορούσε να έχει υφυπουργό του την (αρμόδια τομεάρχη του ΠΑΣΟΚ) Μιλένα Αποστολάκη ή θα την ένιωθε εμπόδιο στο έργο του; Και τι θα ακολουθούσε αν κατά τύχη έρχονταν πρόσωπο με πρόσωπο σε κάποιο κυβερνητικό διάδρομο ο Πάνος Ρήγας (ΣΥΡΙΖΑ) με τον Δημήτρη Τζανακόπουλο (Νέα Αριστερά);

Το παραπάνω υποθετικό σενάριο το οποίο στηρίζεται στους αντιπολιτευτικούς συσχετισμούς της συγκυρίας και στη μεγάλη άνοδο της Πλεύσης Ελευθερίας σε συνδυασμό με την υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ, δείχνει ότι η σύμπραξη για την πρόταση δυσπιστίας δεν είναι απαραίτητα μια λειτουργική πλατφόρμα ως πρόταση διακυβέρνησης. Και μάλλον υπογραμμίζει τη χαμένη ευκαιρία του ΠΑΣΟΚ να ηγεμονεύσει το αντιπολιτευτικό τοπίο μετά την επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News