Τι συμβαίνει όταν ένα ζευγάρι, ο Τζορτζ και η Κάθριν Γούντχαουζ, δηλαδή ο Μάικλ Φασμπέντερ και η Κέιτ Μπλάνσετ αντίστοιχα, είναι κατάσκοποι και ο Τζορτζ ανακαλύπτει ότι η αγαπημένη του σύζυγος είναι μία από τους πέντε υπόπτους που κυνηγάει; Ενας από αυτούς είναι προδότης. Εχει κλέψει μια συσκευή που θα μπορούσε να οδηγήσει στον θάνατο χιλιάδες ανθρώπους και ο Τζορτζ, που πρέπει να τον ανακαλύψει μέσα σε επτά ημέρες, έρχεται αντιμέτωπος με ένα τρομερό δίλημμα. Τι θα διαλέξει; Την αγάπη του για την Κάθριν ή την πίστη του στην πατρίδα;

Ολα αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν στις «Σκιές στο Σκοτάδι» («Black Bag»), το νέο κατασκοπικό θρίλερ του Στίβεν Σόντερμπεργκ, με μια πλειάδα σπουδαίων ηθοποιών, που βγαίνει στα αθηναϊκά σινεμά την Πέμπτη 13 Νοεμβρίου.

Με αφορμή την προώθηση της ταινίας η πρωταγωνίστριά της, η Κέιτ Μπλάνσετ μίλησε στην εφημερίδα The Guardian. Στα 55 της, δύο φορές βραβευμένη με Οσκαρ  –Β’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της Κάθριν Χέπμπορν στον «Ιπτάμενο Κροίσο» (2004) του Μάρτιν Σκορσέζε και Α’ Γυναικείου Ρόλου για την «Θλιμμένη Τζάσμιν» (2013) του Γούντι Αλεν-, επίσης σύζυγος και μητέρα τεσσάρων παιδιών, γράφει στη βρετανική εφημερίδα η Εύα Γουάιζμαν, η Μπλάνσετ εξισορροπεί την ιδιότητα της χολιγουντιανής σταρ του κινηματογράφου και τη μητρότητα (η μεγαλύτερη κόρη της είναι 23 ετών και η νεότερη, που υιοθέτησαν με τον σύζυγό της Αντριου Απτον το 2015, εννέα ετών).

Ταυτόχρονα, διατηρεί την ελευθερία να απομακρύνεται τακτικά από τις οικογενειακές υπερπαραγωγές ή τα εκπληκτικά θρίλερ και να υποδύεται ρόλους τρελούς, που απαιτούν τη μεταμόρφωσή της σε γερμανίδα καγκελάριο, τη Χίλντα Ορτμαν στην αποκαλυπτική κωμωδία «Rumours» (2024), για παράδειγμα, σε γυναίκα – αράχνη («Red», 2017), σε ομοφυλόφιλη μαέστρο Λίντια Ταρ στο «Tár» (2022), που της έφερε άλλη μια υποψηφιότητα για Οσκαρ (να σημειωθεί ότι είναι η αυστραλή ηθοποιός με τις περισσότερες υποψηφιότητες για κινηματογραφικά βραβεία), σε χορεύτρια σε ένα video clip των Sparks («The Girl Is Crying In Her Latte», 2023) ή να υποδυθεί ακόμη και τον Μπομπ Ντίλαν στο «I’m Not There» (2007).

«Το μόνο πράγμα που με κρατά λογική αυτή τη στιγμή είναι να βουτάω σε παγωμένο νερό κάθε μέρα», λέει η Μπλάνσετ. «Σηκώνομαι και μπαίνω μέσα. Αρκούν απλώς πέντε λεπτά για να επαναφέρουν τα πάντα. Διότι πρέπει να συνδεθείς με το πού βρίσκεσαι». Δεν νιώθει ότι πεθαίνει; «Λοιπόν, δεν ξέρω ποια ήταν η εμπειρία σας από τον τοκετό», απαντάει. «Απλώς πρέπει να αναπνεύσεις και να είσαι εκεί. Μπορείς να αντισταθείς σε αυτόν τον πόνο ή να του παραδοθείς. Και το έχω κάνει αρκετό καιρό, έτσι ώστε τώρα μπορώ να επιστρέφω σε αυτό κατά τη διάρκεια της ημέρας. Διαφορετικά, ξέρετε, ο εγκέφαλός μου είναι σαν Pac-Man».

Και τονίζει: «Πάντα πιστεύω ότι πρέπει να ξεκινήσεις όπως θέλεις να συνεχίσεις. Νομίζω ότι αυτό ισχύει για τις σχέσεις, για τις φιλίες, για κάθε επιχείρηση. Είναι μια νέα μέρα. Και απλώς προσπαθώ να ξεκινήσω τη μέρα μου όπως θέλω να τη συνεχίσω, συνδεδεμένη και ανοιχτόκαρδη. Αυτό προσπαθώ να κάνω».

Η σπουδαία ηθοποιός κάνει πρόβες αυτό τον καιρό για μια θεατρική παραγωγή του «Γλάρου» με ένα καστ που περιλαμβάνει τον Τομ Μπερκ, ο οποίος επίσης πρωταγωνιστεί στη νέα της ταινία, «Σκιές στο Σκοτάδι». Το θέμα με τη Μπλάνσετ, λέει ο Μπερκ, είναι ότι «δεν θέλει να παίζει μόνη της. Παρόλο που φυσικά έχει το ταλέντο, το χάρισμα και την ικανότητα να είναι ακριβώς αυτό. Θέλει να είναι μέλος της μπάντας».

Η «Μαύρη Τσάντα» (ο αγγλικός τίτλος του κατασκοπικού θρίλερ «Σκιές στο Σκοτάδι») είναι η αποσκευή που απαιτείται για μια μυστική δουλειά για την οποία δεν μπορείς να μιλήσεις σε κανέναν, ούτε καν στον/στην σύζυγό σου. Και κατά κάποιον τρόπο, υποθέτει η δημοσιογράφος του Guardian, ο γάμος τους με την ενσωματωμένη μυστικότητά του, είναι ιδανικός, καθώς έχει τον απαιτούμενο χώρο για να διατηρηθεί η επιθυμία. «Ναι, όλα έχουν να κάνουν με τα πράγματα που δεν λέγονται, κάτι που είναι πραγματικά ενδιαφέρον να το παίζεις. Νομίζω ότι είναι ένας συναρπαστικός τρόπος να βλέπεις έναν γάμο τώρα, γιατί έχει να κάνει με την ειλικρίνεια, να λες τα πάντα εκεί πέρα. Αλλά τι σημαίνει αυτό για την επιθυμία και τι σημαίνει στην πραγματικότητα για την εμπιστοσύνη, αν δεν υπάρχουν μυστικά που είστε έτοιμοι να κρατήσετε;», αναρωτιέται η ηθοποιός μιλώντας με την Εύα Γουάιζμαν του Guardian.

Η Κέιτ Μπλάνσετ είναι παντρεμένη με τον θεατρικό συγγραφέα Αντριου Απτον από το 1997. Εχουν επίσης δουλέψει μαζί, διευθύνοντας τη Sydney Theatre Company, στην πατρίδα τους, την Αυστραλία. Τώρα, όμως, ζουν στη «Μπλάνσετβιλ», όπως αποκαλεί η Daily Mail τη φάρμα τους (405 στρεμμάτων) στο Σάσεξ. Τι της δίδαξαν οι «Σκιές στο Σκοτάδι» για τις σχέσεις; «Κάθε γάμος είναι διαφορετικός, αλλά αυτοί που διαρκούν βασίζονται σε μια βαθιά εμπιστοσύνη και, νομίζω, στο να μην ασκείς ασφυκτικό έλεγχο τον σύντροφό σου, ή σε μια προσδοκία, ότι μπορεί να γνωρίσετε αληθινά ο ένας τον άλλον», απαντάει η σπουδαία ηθοποιός.

Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, η Μπλάνσετ δηλώνει ότι δεν ενδιαφέρεται να μιλήσει για τον εαυτό της, τους χαρακτήρες της ή την «τέχνη» της. «Α ναι», λέει. «Αυτό θα μπορούσαμε να το κάνουμε στα γρήγορα», προτείνει, «Προτιμώ να ακούω παρά να μιλάω. Μερικοί άνθρωποι ζωντανεύουν σε αυτά τα περιβάλλοντα, έχοντας τη δυνατότητα να διατυπώσουν το “γιατί”. Αλλά το βρίσκω λίγο σαν την ερώτηση, “Γιατί αγαπάς τον σύντροφό σου;” Είναι πραγματικά δύσκολο να το πεις, ιδιαίτερα μετά από πολύ καιρό, επειδή όλα είναι τόσο συνυφασμένα και αλληλένδετα, και είναι σαν ένας οργανισμός που συνεχίζει να εξελίσσεται. Είναι δύσκολο να εντοπιστεί».

Γιατί, λοιπόν, αγαπά τον σύντροφό της; «Την Τρίτη μπορεί να είναι για τα γένια του και την Τετάρτη για τον τρόπο που τρώει τα κεράσια. Και είναι ενδιαφέρον να συνειδητοποιείς, ότι κάποιες σχέσεις που νομίζεις ότι είναι απίστευτες και γεμάτες πάθος, στην πραγματικότητα είναι ανταγωνιστικές ή χρειάζονται ο σύντροφος να είναι κάτι που ανακουφίζει, αντί να έχει τη δική του οντότητα». Η Μπλάνσετ και ο Απτον κάνουν και οι δύο βουτιές σε κρύο νερό κάθε πρωί, «πριν πάμε στους χωριστούς μικρούς μας κόσμους», λέει η ηθοποιός αλλά δεν θέλει άλλες βαρετές κουβέντες για κολύμπι.

Ως πρέσβειρα καλής θέλησης της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, η Μπλάνσετ ανακοίνωσε πρόσφατα ένα νέο πρόγραμμα επιχορήγησης σε πρόσφυγες κινηματογραφιστές, προσφέροντας έως και 100.000 ευρώ σε καθένα από πέντε δημιουργούς έργων για τις εμπειρίες εκτοπισμένων. «Οταν άρχισα να δουλεύω μαζί τους, ο αριθμός των εκτοπισμένων σε όλο τον κόσμο πλησίαζε τα 60 εκατομμύρια, τώρα είναι πάνω από 120 εκατομμύρια. Και η συντριπτική πλειοψηφία τους είναι παιδιά, το οποίο, ως μητέρα τεσσάρων παιδιών…» λέει και σταματάει ανατριχιάζοντας.

Προσθέτει ωστόσο: «Νιώθω  ότι υπάρχει ένα προφανές σημείο τομής μεταξύ αυτού που συμβαίνει με το κλίμα μας, το συλλογικό μας κλίμα, και τον εκτοπισμό. Και δεν φεύγει». Ετσι, λοιπόν, οι οπτικές αυτών των κινηματογραφιστών «είναι σημαντικές για να καταρρίψουμε τις προκαταλήψεις που έχουμε για τα άτομα που έχουν εκτοπιστεί, τις ψευδείς και απάνθρωπες αφηγήσεις που κυκλοφορούν», τονίζει. Νιώθει ότι έχει την ευθύνη να αναλάβει δράση; Είναι πιο απλό από αυτό, απαντάει. «Οσο πιο ποικιλόμορφο από άποψη γενεών, πολιτισμού και, από άποψη φύλου, είναι οποιοδήποτε κομμάτι οποιασδήποτε βιομηχανίας και οποιαδήποτε θέση στη ζωή, τόσο πιο συναρπαστική θα είναι η συζήτηση», παρατηρεί.

Ποια είναι η σχέση της με τις ειδήσεις; Κάνει ψυχαναγκαστικά scrolling, τη ρωτάει η Εύα Γουάιζμαν. Η Κέιτ Μπλάνσετ απαντάει ότι προσπαθεί να μιμείται τον σύζυγό της ο οποίος «δεν είναι εθισμένος σε αυτόν τον 24ωρο κύκλο ειδήσεων που συνεχίζουμε να ψάχνουμε ελπίζοντας ότι αυτές οι φρικτές καταστάσεις θα αλλάξουν κάπως. Ετσι μερικές φορές νομίζω ότι όταν αποσυνδέεσαι μπορείς να επανασυνδεθείς με διαφορετικό τρόπο. Ακούς την προπαγάνδα και βλέπεις το μεγαλύτερο  εύρος της αφήγησης, ελπίζω να υπάρχει μεγαλύτερο εύρος», λέει. «Η γνώση έχει διαφορετικούς ρυθμούς. Και η σοφία και η οπτική δεν αποκτώνται πάντα με το να είσαι εγκλωβισμένος στο δράμα. Το να γνωρίζεις τα γεγονότα και τις επιπτώσεις τους και τις συνέπειες είναι σημαντικό, αλλά ο “λευκός θόρυβος” μπορεί να αποσπά πολύ την προσοχή».

Η σπουδαία ηθοποιός προσθέτει ότι «μόλις ολοκληρώσω κάτι συνειδητοποιώ βαθιά ότι βλέπω το τρένο να φεύγει και σκέφτομαι, “τώρα ξέρω ότι καθόμουν σε λάθος θέση”. Γι’ αυτό το θέατρο είναι πιο φυσικό για μένα, καθώς μπορείς να σηκώνεσαι κάθε βράδυ και να ξανακάνεις το “έγκλημα” και να ελπίζεις ότι θα διορθώσεις αυτό που έκανες το προηγούμενο βράδυ ή ότι θα προχωρήσεις πιο βαθιά. Και μέχρι να σε σταματήσει κάποιος στη στάση του λεωφορείου, δεν ξέρεις αν κάποιος έχει δει καν ταινία». Κάποτε υπήρχαν αποδείξεις από τις εισπράξεις των ταμείων, θυμάται, «αλλά τώρα αυτές είναι “μάτια”».

Η δημοσιογράφος του Guardian της είπε ότι σοκαρίστηκε όταν διάβασε πώς οι πλατφόρμες streaming παραγγέλνουν περιεχόμενο «δεύτερης οθόνης», που είναι διασκεδαστικό χωρίς να αποσπά την προσοχή του θεατή από το τηλέφωνό του. «Ναι, είναι λίγο ψυχοφθόρο ως ηθοποιός όταν είσαι απλώς ένα μέσο μεταφοράς μιας αφήγησης» σχολιάζει η Μπλάνσετ. Πώς νιώθει για την τέχνη και την Τεχνητή Νοημοσύνη; «Είναι πολύ δύσκολο να ξέρεις αυτή τη στιγμή πού να βάλεις την ενέργειά σου. Είμαστε σε μια μεταβατική φάση για κάτι που ελπίζω να μην είναι κατακλυσμιαίο και φρικτό. Θα ήλπιζα ότι, σε αυτό το σημείο της ιστορίας οι άνθρωποι θα είχαν αναπτύξει αρκετή σοφία ώστε να γνωρίζουν ότι αυτά τα πράγματα πρέπει να εξυπηρετούν το κοινό καλό, όχι απλώς να γεμίζουν τις τσέπες ενός ατόμου. Αλλά πρέπει…  Υπάρχει άλλη επιλογή από το να έχεις ελπίδα;»

Πώς μοιάζει η ελπίδα για εκείνη; «Η ελπίδα μου πρέπει να έχει δέσμευση, ενεργή ποιότητα. Δεν νομίζω ότι είναι καιρός να είμαστε παθητικοί, αλλά είναι καιρός να ακούσουμε πραγματικά τι κρύβεται βαθιά πίσω από αυτά που λέγονται, τι κρύβεται πίσω από τον φόβο των ανθρώπων, πίσω από τις βλέψεις των ανθρώπων», απαντάει στον Guardian. Και προσθέτει: «Νομίζω ότι υπάρχει μια παρόρμηση να συγκεντρώνεται ο κόσμος. Αυτό μπορεί να γίνεται γύρω από μια οθόνη παρακολουθώντας μια ταινία ή διαμαρτυρόμενοι. Οι άνθρωποι θέλουν να είναι σε ομάδες και ελπίζεις ότι αυτές οι ομάδες είναι κοινότητες και όχι φυλές», λέει.

Ποια είναι κατά τη γνώμη της η κύρια διαφορά μεταξύ των δύο; «Ο φυλετισμός έχει μια επιθετικότητα που είναι πολύ καταστροφική και νομίζω ότι οι κοινότητες έχουν να κάνουν με την εύρεση σημείων σύνδεσης με τους ανθρώπους», απαντάει και προσθέτει: «Δεν θέλω να ακουστώ υπερβολικά πομπώδης ή συναισθηματική, αλλά τρώγοντας μαζί ή κάνοντας αθλήματα μαζί ή βλέποντας μια ταινία μαζί, δεν χρειάζεται να έχουμε τις ίδιες πολιτικές απόψεις, ή σεξουαλικό προσανατολισμό ή την ίδια κουλτούρα. Υπάρχει μια παρόρμηση να βρούμε ευχαρίστηση στη ζωή και να μην αφήσουμε άλλους ανθρώπους να χάσουν την ικανότητά τους να την αναζητούν».

Το 2018, η Κέιτ Μπλάνσετ μίλησε για τον Χάρβεϊ Γουάινσταϊν, με τον οποίο είχε δουλέψει σε ταινίες όπως οι «Κάρολ» και «Ιπτάμενος κροίσος». Και πρόσφατα μίλησε για την «αγωνία» της επειδή το κίνημα #MeToo «δεν ρίζωσε ποτέ πραγματικά». Είναι ευθύνη όσων βρίσκονται σε «βιομηχανίες στις οποίες έχει πρόσβαση το κοινό» να συνεχίσουν τη συζήτηση, λέει σήμερα, «Οταν μιλάμε για ισότητα και συμπερίληψη, αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι που  έχουν όλα τα παιχνίδια πρέπει να τα μοιράζονται. Εχουν συνηθίσει ότι αυτό είναι φυσιολογικό. Και γι’ αυτό  πρέπει να φωνάζεις πολύ δυνατά προκειμένου να επαναφέρεις την ισορροπία».

Η Κέιτ Μπλάνσετ σχολιάζει ότι κατά τη γνώμη της «πολλά ανθρώπινα ζητήματα έχουν πολιτικοποιηθεί». Κι προσθέτει προσεκτικά: «Και το πρόβλημα είναι ότι όλα είναι τόσο εύθραυστα αυτή τη στιγμή, οπότε πρέπει πραγματικά να είμαστε πολύ συνετοί και στοχευμένοι ως προς το πού, πότε και σε ποιον λέγονται πράγματα, επειδή διακυβεύονται πάρα πολλά. Με κάποιον τρόπο συχνά ένα σχόλιο που πετάς παίρνει τον δρόμο του και ξαφνικά γίνεται δήλωση αποστολής. Και τι προσθέτει αυτό στη δράση;» αναρωτιέται, απολογητικά. «Ισως είμαι επιφυλακτική, αλλά όχι λόγω προσωπικών επιπτώσεων. Είμαι μεγάλο κορίτσι. Είναι περισσότερο επειδή πιστεύω ότι διακυβεύονται πάρα πολλά», λέει. Επιπλέον, θυμίζει στη δημοσιογράφο του Guardian, γελώντας, «είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για μια ταινία κατασκοπείας! Προσπαθώ να κρατήσω [τη συνέντευξη] σε ένα πλαίσιο!».

Στο σημείο αυτό, η Εύα Γουάιζμαν θυμίζει στην Μπλάνσετ την τουαλέτα που φορούσε πέρυσι στις Κάννες. Ηταν  ένα απλό φόρεμα με σκισίματα στο πλάι, μαύρο εμπρός και λευκό πίσω, αλλά όταν σήκωσε το λευκό πίσω κομμάτι  αποκαλύφθηκε η πράσινη μεταξωτή φόδρα του φορέματος και στο κόκκινο χαλί σχηματίστηκε ξαφνικά η παλαιστινιακή σημαία. Τότε, η χολιγουντιανή σταρ δεν επιβεβαίωσε την πρόθεσή της αλλά ούτε τη διέψευσε. «Δεν ξέρω αν η συζήτηση για οποιοδήποτε ρούχο που φορούσε κάποιος θα μπορούσε να έχει κάνει ή θα κάνει κάτι για να επηρεάσει αυτό που συμβαίνει στη Γάζα», γελάει σκοτεινά. «Αλλά νομίζω ότι το να μην ακούς την άποψη των ανθρώπων και το πόσο γρήγορα έγινε τοξική αυτή η συζήτηση είναι αποκαρδιωτικό», τονίζει.

Εχει αναφέρει περισσότερες από μία φορές ότι σκέφτεται να εγκαταλείψει την υποκριτική. Ισχύει; «Ναι, είχα μια φαντασίωση ότι θα έπαιρνα το τρένο για το Παρίσι και δεν θα εμφανιζόμουν σήμερα στην πρόβα. Αυτά στις 3 το πρωί. Αλλά νομίζω ότι έπρεπε να το κάνω». Τι ήταν αυτό; Νεύρα; «Νεύρα και φόβος μήπως απογοητεύσω τους ανθρώπους και δεν μπορέσω να δώσω αυτό στο οποίο, -σύμφωνα με την αρχιτεκτονική του πράγματος-, πρέπει να φτάσω. Μερικές φορές συμβαίνει άλλες όχι και ανεξαρτήτως αυτού, πρέπει να εμφανιστείς». Μήπως αυτή η φαντασίωση αφορά και τη ζωή που δεν έζησε; «Ναι, είναι πιθανόν, δρ Φρόιντ. Και την αποφεύγω ευχάριστα, υποθέτω, με το να μπαίνω προσωρινά στις ζωές άλλων ανθρώπων. Αλλά μια μέρα θα μεγαλώσω και θα βρω μια σωστή δουλειά».

Και καθώς η συνέντευξή της στον Guardian ολοκληρώνεται, η Κέιτ Μπλάνσετ αποκαλύπτει μορφάζοντας: «Κοιμάμαι τέσσερις ώρες κάθε βράδυ. Οπότε θα πεθάνω σύντομα. Το ακούσατε πρώτοι εδώ!»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News