Η εντύπωση ήταν γενική για τους επισκέπτες που αντάλλασσαν μεταξύ τους σχόλια και εκτιμήσεις στα «πηγαδάκια» πριν ή μετά τις προβολές το προηγούμενο τριήμερο. Υστερα από μια μάλλον υποτονική κίνηση την περασμένη Παρασκευή, οι μηχανές του 27ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ δούλεψαν στο φουλ το Σάββατο και την Κυριακή.

Στις βραδινές, αλλά και μεσημεριανές προβολές, το «Ολύμπιον», οι αίθουσες «Σταύρος Τορνές» και «Τόνια Μαρκετάκη», όπου προβάλλονταν ορισμένα από τα πλέον ενδιαφέροντα διεθνή φιλμ, ήταν σχεδόν γεμάτες ή χτυπούσαν sold out. Το ενδιαφέρον είναι ότι στη μεγάλη πλειονότητά τους οι θεατές παρέμεναν και μετά τους τίτλους τέλους για την περίφημη συζήτηση του σκηνοθέτη με το κοινό.

Το βράδυ ειδικά, ο βραχίονας με τις Αποθήκες στο λιμάνι ήταν η απόδειξη ότι αυτές τις μέρες –και μέχρι τις 16 του μήνα– κάτι κινείται. Κάτι σημαντικό που αφορά την κοινότητα των σινεφίλ, τους σπουδαστές κινηματογραφικών σπουδών (ήταν παρόντες, για παράδειγμα, στο masterclass του σημαντικού γάλλου ντοκιμαντερίστα Νικολά Φιλιμπέρ, ο οποίος βραβεύτηκε με τιμητικό «Χρυσό Αλέξανδρο»), αλλά και –γιατί όχι;– όσους αποκτούν την πρώτη επαφή τους με τη φεστιβαλική πλευρά της Θεσσαλονίκης.

Το ίδιο το πρόγραμμα υποσχόταν μεγάλες διεθνείς παραγωγές, πρεμιέρες ντοκιμαντέρ και ειδικά αφιερώματα για ξεχασμένες ελληνικές δημιουργίες των Τάκη Κανελλόπουλου, Κώστα Σφήκα και Σταύρου Τορνέ, Ρούσου Κούνδουρου, Φώτη Λαμπρινού, Μάθιου Γιαμαλάκη κ.ά. Για παράδειγμα, όσοι βρέθηκαν στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας» την περασμένη Παρασκευή θα είδαν τους θεατές να γελάνε με το πραγματικά ευρηματικό φιλμ του Φ. Λαμπρινού «Επισκεφθείτε την Ελλάδα» του 1969. Σε αυτό ο δημιουργός επιχειρεί μια ιστορική αναδρομή από την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά μέχρι τη χούντα, χρησιμοποιώντας επίκαιρα της πρώην Σοβιετικής Ενωσης.

Εβλεπες, λοιπόν, τους θεατές να ανταποκρίνονται σε αυτή τη σάτιρα της τουριστικής Ελλάδας, η οποία εν τω μεταξύ είχε πέσει στις μπότες των συνταγματαρχών. Ξεχωριστή αίσθηση έκανε και η προβολή της «Καστοριάς» του Τ. Κανελλοπούλου από την ίδια χρονιά, ταινία που μέχρι πρότινος θεωρούνταν χαμένη, με την τελευταία προβολή να εντοπίζεται το 1996 στη Θεσσαλονίκη. Μια ιστορία για έναν έφιππο ξένο ταξιδιώτη που αναζητά μια νεράιδα μέσα στη σύγχρονη αλλά μάλλον άχρονη καθημερινότητα της μακεδονικής πόλης.

Ενα ντοκιμαντέρ που σίγουρα κερδίζει εντυπώσεις όσο περνούν οι ημέρες είναι το «Mr. Nobody versus Putin», με τον βιντεογράφο ενός δημοτικού σχολείου στο Καραμπάς της Ρωσίας να αποτυπώνει την αλλαγή της εκπαιδευτικής πολιτικής μετά την εισβολή στην Ουκρανία. Η προπαγάνδα του πουτινικού καθεστώτος περνάει σε πολλές εκφάνσεις της σχολικής καθημερινότητας, γι’ αυτό και ο αντιήρωας του φιλμ αισθάνεται την ανάγκη να φυγαδεύσει τον «θησαυρό» του εκτός της χώρας, δίνοντας τελικά τους σκληρούς δίσκους στον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Μπορνστάιν.

Για έναν άλλο θησαυρό χρειάστηκε να κάνει γυρίσματα οχτώ ετών ο Τζάκομο Γκεξ. Το «Κυνήγι του θησαυρού» είναι η ιστορία του καθηγητή Αγγλικών Τζακ και του πατέρα του οι οποίοι έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην προσπάθεια να ανακαλύψουν τον περίφημο αμύθητο χρυσό που φημολογείται ότι θάφτηκε κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τον ιαπωνικό στρατό σε διάφορα σημεία του αρχιπελάγους των Φιλιππίνων.

Εδώ οι θεατές είδαν ουσιαστικά μια αλληγορία για την ανθρώπινη ματαιότητα, καθώς ο ήρωάς τους πέφτει από σφάλμα σε σφάλμα και από τρύπα σε τρύπα για να κερδίσει την αγάπη του πατέρα του. Οι εξαιρετικές εντυπώσεις που άφησε φάνηκαν και στις ερωτήσεις του κοινού μετά την προβολή. Το ίδιο συνέβη και στο «Collected» (Διαπλοκή) της Βέρα Κριτσέφσκαγια με την ιστορία του Ρώσου Ντμίτρι Ζιμίν, από τους πρωτοπόρους επιχειρηματίες κινητής τηλεφωνίας την εποχή της περεστρόικας και χρηματοδότη του Αλεξέι Ναβάλνι.

Και αν οι εκδηλώσεις, οι προβολές και τα masterclasses του Φεστιβάλ δείχνουν ότι, κι όμως, η Θεσσαλονίκη κινείται, αντιθέτως δε φάνηκε το ίδιο για όσους ήθελαν να χρησιμοποιήσουν το μετρό καθώς οι συνεχόμενες πορείες επέβαλαν το κλείσιμο των σταθμών για την αποφυγή επεισοδίων. Σε ένα διήμερο, έτσι κι αλλιώς, πυκνό και γεμάτο ένταση.

Κάποια στιγμές οι ομάδες των σινεφίλ που κατευθύνονταν προς το λιμάνι δεν μπορεί παρά να διασταυρώθηκαν με τις διαφορετικές συλλογικότητες που διαμαρτύρονταν για τα Τέμπη ή τον φεμινισμό. Το βράδυ της Παρασκευής, μάλιστα, οι θαμώνες των παρακείμενων μπαρ στη Ρωμαϊκή Αγορά έβλεπαν μπροστά τους μία από τις γνωστές αψιμαχίες μεταξύ των αναρχικών και των ΜΑΤ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News