Καθώς συνεχίζονταν οι έρευνες γύρω από την αιτία θανάτου του 95χρονου Τζιν Χάκμαν και της 65χρονης συζύγου του Μπέτσι Αρακάουα, στο σπίτι τους στη Σάντα Φε, ο Αλμπέρτο Κρέσπι, κριτικός κινηματογράφου της ιταλικής εφημερίδας La Repubblica, προέτρεψε τους θαυμαστές του κορυφαίου αμερικανού ηθοποιού να δουν (ή σωστότερα: να ξαναδούν) τη «Συνομιλία» του 1974, σε σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή Φράνσις Φορντ Κόπολα.

Η ταινία γυρίστηκε στο Σαν Φρανσίσκο, όπου ο εμβληματικός σκηνοθέτης προσπαθούσε να ταράξει τα νερά του αμερικανικού κινηματογράφου μέσω της American Zoetrope, της εταιρείας παραγωγής που είχε ιδρύσει μαζί με τον Τζορτζ Λούκας.

Οπως γράφει ο ιταλός κριτικός, η «Συνομιλία» ήταν ένα διάλειμμα για τον Κόπολα μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου «Νονού». Μάλιστα, συγκαταλεγόταν μεταξύ των υποψήφιων ταινιών για Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 1975 – μαζί με τον «Νονό ΙΙ», που κέρδισε το χρυσό αγαλματίδιο εκείνη τη χρονιά. Αναγνωρίζοντας, φυσικά, ότι το έπος του «Νονού» αποτελεί ένα ανυπέρβλητο κινηματογραφικό επίτευγμα, ο Αλμπέρτο Κρέσπι χαρακτηρίζει τη «Συνομιλία» ως την πιο προσωπική και πρωτότυπη από τις ταινίες του Κόπολα.

Το φιλμ περιστρέφεται γύρω από την απόλυτη μοναξιά του Χάρι Κολ (τον υποδύεται ο Χάκμαν), ενός ντετέκτιβ που είναι ιδιοφυΐα στις υποκλοπές. Σε μια αξέχαστη σεκάνς καταγράφει το σύνολο των ήχων που ακούγονται σε μια ολόκληρη πλατεία του Σαν Φρανσίσκο, τους πεζούς, τα αυτοκίνητα, το τραμ, τα πάντα. Στη συνέχεια, στο εργαστήριό του καταφέρνει να απομονώσει από αυτή τη μάζα θορύβου τον διάλογο μεταξύ των δύο ανθρώπων που έχει προσληφθεί να κρυφακούσει.

Ειδικός στο να εισέρχεται στις ζωές των άλλων χωρίς να γίνεται αντιληπτός, ο Χάρι Κολ δεν αφήνει κανέναν να μπει στη δική του ζωή, καθώς ζει κυριευμένος από τύψεις, επειδή μια προηγούμενη δουλειά του οδήγησε στον θάνατο τριών ανθρώπων. Δεν κάνει παρέα με κανέναν, είναι μανιακός με την προστασία της ιδιωτικότητάς του, δεν έχει τηλέφωνο, «κυκλοφορεί φορώντας ένα διάφανο αδιάβροχο, αλλά είναι ο λιγότερο διαφανής άνθρωπος που υπάρχει», όπως γράφει ο Κρέσπι.

Η μόνη του απόλαυση είναι να παίζει σαξόφωνο. Ζει βυθισμένος στον κόσμο των ήχων, οι οποίοι είναι άυλοι και του επιτρέπουν να απαλλαγεί από την υλικότητα της ζωής. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της αποστολής που ανέλαβε, έτυχε να καταγράψει κάτι που θα ήταν καλύτερα να μην άκουγε.

Οσο για το νόημα της «Συνομιλίας», «προσοχή στις χρονολογίες» γράφει ο Κρέσπι. «Ο Κόπολα γύρισε την ταινία το 1973, παρότι η αρχική ιδέα για το σενάριο ανάγεται στο 1966. Το 1972 ξέσπασε το σκάνδαλο του Γουότεργκεϊτ, το οποίο θα οδηγούσε στην παραίτηση του Νίξον το 1974. Βλέποντας κάποιος τη “Συνομιλία” σήμερα, έρχεται αντιμέτωπος με ένα πολύ επίκαιρο θέμα: πρόκειται για μια από τις σημαντικές ταινίες της δεκαετίας του 1970, μέσω των οποίων ο αμερικανικός κινηματογράφος φαίνεται να μας λέει πως η “μεγάλη δημοκρατία” της χώρας των ελεύθερων και των τολμηρών ανθρώπων (the land of the free and the home of the brave) έχει πολύ εύθραυστα θεμέλια.

»Εμείς οι Ευρωπαίοι λάβαμε το μήνυμα: αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε ότι το αμερικανικό όνειρο θα μπορούσε εύκολα να μετατραπεί σε εφιάλτη», εξηγεί ο κριτικός της Repubblica. «Ξαναβλέποντας αυτές τις ταινίες σήμερα δεν μπορεί να μη σκεφτεί κανείς τον Τραμπ και πόσο κινδυνεύει εκ νέου η αμερικανική δημοκρατία».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News