Οπως εξελίσσονται τα πράγματα και εκτός ενός πραγματικά συγκλονιστικού απροόπτου, η πρόταση δυσπιστίας της «ενωμένης (sic) αντιπολίτευσης» θα καταψηφιστεί την Παρασκευή το βράδυ και θα πάμε παρακάτω.

Τι είναι ακριβώς το «παρακάτω» θα έπρεπε να είναι το βασικό θέμα συζήτησης και στο Μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργικά γραφεία και στα διάφορα κέντρα και παράκεντρα της αντιπολίτευσης.

Από τις πρώτες τροχιοδεικτικές κοινοβουλευτικές βολές των τελευταίων ημερών, φάνηκε ότι στο Μέγαρο Μαξίμου κυριαρχεί ο απόλυτος εκνευρισμός. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσιάστηκε στην ομιλία του οξύτερος από ό,τι θα αναμενόταν και με μία εμφανή διάθεση να βγει στην αντεπίθεση, ενώ κορυφαία κυβερνητικά στελέχη προσέρχονται στη Βουλή «με λυμένο το ζωνάρι».

Η ατμόσφαιρα αυτή έχει προκαλέσει και τις διαφόρων αποχρώσεων διαρροές, αναλύσεις, ακόμη και δημοσκοπικά ευρήματα (αφού τίθενται και τα σχετικά ερωτήματα). Σύμφωνα με αυτά, η πλειονότητα των πολιτών ζητάει εκλογές και η κυβέρνηση έχει χάσει την νομιμοποίησή της στην κοινωνία.

Συμπέρασμα – βιαστικό και αυθαίρετο: Μόνη λύση οι εκλογές.

Είναι τουλάχιστον πρόχειρη και επιφανειακή αυτή η προσέγγιση, αν όχι και επικίνδυνη. Κατά κύριο λόγο επειδή λαμβάνει υπόψη της πρωτίστως κάποια δημοσκοπικά ευρήματα – σε αυθαίρετα και άκαιρα ερωτήματα – και καθόλου την πραγματικότητα.

Πολύ συνοπτικά: Για ποιον ακριβώς λόγο να γίνουν εκλογές τώρα και – κυρίως – τι θα συνέβαινε αν πράγματι οδηγούνταν εκεί τα πράγματα;

Προφανώς, το πρώτο που θα συνέβαινε με βεβαιότητα, θα ήταν μία μακρά περίοδος πολιτικο-κοινωνικού μπάχαλου, τουλάχιστον τριών μηνών. Αυτοδύναμη κυβέρνηση δεν θα σχηματιζόταν με την πρώτη κάλπη, πιθανώς ούτε και με τη δεύτερη και ενδεχομένως θα χρειαζόταν και μία τρίτη εκλογική διαδικασία, με αμφίβολες και πάλι πιθανότητες, είτε να επιτευχθεί αυτοδυναμία, είτε κάποια ρεαλιστική κυβερνητική συνεργασία.

Εντωμεταξύ, η οικονομία θα κατέρρεε, όσα προβλήματα σήμερα υποβαθμίζουν την καθημερινότητα θα διογκώνονταν με εκθετικούς ρυθμούς και οι εραστές του μπάχαλου θα έτριβαν τα χέρια τους.

Συνεπώς, αυτή τη στιγμή, μόνο εκλογές δεν χρειάζονται. Αυτό που χρειάζεται είναι ψυχραιμία. Και σύμφωνα με πολλές ενδείξεις, αυτή απουσιάζει.

Η νευρικότητα στο Μέγαρο Μαξίμου εκπέμπεται και γίνεται αισθητή σε πολλές εκδηλώσεις. Από τις ομιλίες του Πρωθυπουργού, μέχρι τις διαρροές για τον ανασχηματισμό.

Τα βασικά ζητούμενα όμως είναι δύο και θα όφειλαν να έχουν προσδιοριστεί. Πρώτον, η αποκατάσταση μιας κάποιας ηρεμίας ή τέλος πάντων, μία καταλλαγή, μετά τον πανικό που προκάλεσαν οι συγκεντρώσεις και, δεύτερον, να επαναλειτουργήσει η κυβέρνηση.

Ως προς το πρώτο, δεν βοηθά καθόλου η υποδαύλιση της έντασης μέσα στο κοινοβούλιο και έξω από αυτό. Είναι προτιμότερη και σίγουρα αποδοτικότερη η προσήλωση στη γραμμή «πήραμε το μήνυμα, προσπαθούμε να το μεταβολίσουμε σε πολιτική πράξη», όπως την εξέφρασε επανειλημμένως τις προηγούμενες ημέρες ο Κυριάκος Πιερρακάκης, παρά η αχρείαστη σπατάλη χρόνου και ενέργειας σε μία κόντρα με την αντιπολίτευση των ατάκτων, που εν τέλει δεν εκφράζει καν τις αγωνίες και τη δυσφορία των εκατομμυρίων που κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις. Το λένε οι δημοσκοπήσεις· οι ίδιες που λένε και ότι πρέπει να γίνουν εκλογές.

Το εγχειρίδιο των κρίσεων είναι σε τέτοιες περιπτώσεις τυφλοσούρτης.

Ο Πρωθυπουργός έχει να κάνει κάποιες στοιχειώδεις κινήσεις.

Να τελειώνει κατ’ αρχάς με τον ανασχηματισμό, είτε τον θέλει ευρύ και σαρωτικό, είτε μικρότερης κλίμακας, αλλά πάντως να τον συνδυάσει με συγκεκριμένους στόχους. Κατά προτεραιότητα, θα πρέπει να ανασυγκροτήσει το κυβερνητικό κέντρο στο Μέγαρο Μαξίμου (το επικρατέστερο σενάριο αυτή τη στιγμή είναι να αναλάβει αυτήν την αποστολή ο Κωστής Χατζηδάκης και να αντικατασταθεί στο υπουργείο Οικονομικών από τη Νίκη Κεραμέως).

Στη συνέχεια θα πρέπει να επαναχαράξει την κυβερνητική στρατηγική. Στον πυρήνα του νέου σχεδιασμού θα πρέπει να βρεθεί η οικονομία και η προστασία της τσέπης των πολιτών, ώστε να πάψει «η προστασία των ευάλωτων» να είναι μία κυβερνητική εξαγγελία, που δεν διαπιστώνεται στην αληθινή ζωή.

Θα πρέπει να εγκαταλειφθούν οι εμμονές με το κυνήγι των ελεύθερων επαγγελματιών, να διευκολυνθεί αντί να διώκεται η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα και να εγκαταλειφθούν οι αχρείαστες και ατελέσφορες εκστρατείες εξωραϊσμού της πραγματικότητας.

Ο,τι και αν συμβαίνει, αυτές είναι και θα παραμείνουν οι παράμετροι που κατά κόρον διαμορφώνουν και το κλίμα και το εκλογικό αποτέλεσμα. Εκεί θα πρέπει να στρέψει το ενδιαφέρον του ο Κυριάκος Μητσοτάκης και να απαιτήσει αποτελέσματα από τους υπουργούς του.

Ποιον άλλον κεντρικό στρατηγικό στόχο θα επιλέξει για το υπόλοιπο της θητείας του, είναι υπόθεση δική του και του στενού επιτελείου του. Δεν μπορεί να είναι πολλοί. Και δεν χρειάζεται να είναι μεγάλοι και φιλόδοξοι, αλλά κυρίως ρεαλιστικοί και με ορατά αποτελέσματα. Με λίγα λόγια, προτεραιότητα δεν πρέπει να είναι μόνο τα τρένα.

Θα πρέπει όμως και να γίνει αντιληπτό κάτι άλλο, που μάλλον βρίσκεται στον πυρήνα του μηνύματος των διαδηλώσεων, τουλάχιστον των δύο πρώτων και μαζικών.

Αν υπάρχει κάτι που συνοψίζει και ερμηνεύει την κοινή συνισταμένη των διαθέσεων, είναι το βουβό αίτημα «μην μας κοροϊδεύετε». Αυτή η αίσθηση κυριαρχεί σε μία μεγάλη μερίδα του κόσμου και αυτό θα πρέπει να αναγνωρίσει η κυβέρνηση.

Θα είναι μία χρήσιμη πυξίδα για το διάστημα που της απομένει έως τις εκλογές.

Υπό αυτό το πρίσμα, το εξάμηνο έως τον Σεπτέμβριο και την εφετινή ΔΕΘ είναι μάλλον το δυσκολότερο από το 2019 κι έπειτα.

Λογικά, αυτός είναι και ο χρονικός ορίζοντας για τη λήψη αποφάσεων, ακόμη και ως προς τον χρόνο των εκλογών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News