Από το σημερινό χρονικό σημείο και έπειτα, όποια κοινοβουλευτική ή τηλεοπτική συζήτηση και αν γίνει, λίγο νόημα θα έχει. Ο καθένας έχει την άποψή του (για τα Τέμπη, τις γεωπολιτικές ανατροπές ή αυτό το –άγνωστο– «κάτι» που ετοιμάζεται στα ελληνοτουρκικά) και αυτή δεν αλλάζει.

Εχει επικρατήσει γενικότερα η εικόνα των συλλαλητηρίων, έχει κυριαρχήσει σε μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας η αίσθηση μιας γενικής και αόριστης συγκάλυψης για τα Τέμπη και πάνω σε αυτά επενδύονται πολιτικές φιλοδοξίες, δίχως πραγματικό περιεχόμενο, παρά με προωθητική δύναμη την αντίδραση. Για κάθε κόμμα που ποντάρει στα συλλαλητήρια, οι αφορμές και οι αιτίες μπορεί να διαφέρουν, αλλά η «αντίδραση» από μόνη της είναι πολύτιμη για την αντιπολίτευση.

Παρά ταύτα, το πολιτικό περιβάλλον έχει ένα ενδιαφέρον.

Ο κόσμος που κατέβηκε στον δρόμο το έκανε για κάποιο λόγο και θα είναι λάθος να αγνοηθεί αυτό. Δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί από την κυβέρνηση και μάλλον χρειάζεται μια καλύτερη ερμηνεία του φαινομένου όταν έχεις τόσο πολύ κόσμο απέναντί σου.

Υπό αυτήν την έννοια, και αν κατορθώσει κάποιος να δει πιο ψύχραιμα τα πράγματα, στο Μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργεία θα πρέπει να αναθεωρήσουν. Γιατί τα όσα λένε μέχρι σήμερα δεν οδηγούν πουθενά.

Για οποιονδήποτε λόγο, περισσότερο ή λιγότερο σοβαρό, η κυβέρνηση έχει σήμερα, έπειτα από σχεδόν έξι χρόνια, ένα αντιπολιτευτικό μέτωπο απέναντί της και μια μεγάλη και εκδηλωμένη κοινωνική δυσφορία και δυσθυμία να διαχειριστεί.

Αν θέλει κανείς να είναι ειλικρινής, αυτή είναι μια ευνοϊκή συνθήκη για τη διακυβέρνηση και μια ενθαρρυντική εικόνα για τη λειτουργία του πολιτεύματος. Θα μπορούσε κανείς να τη χαρακτηρίσει έως και ιδανική. Η κυβέρνηση να κυβερνά, η αντιπολίτευση να της ασκεί κριτική και πίεση και οι πολίτες να εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους όποτε αισθάνονται ότι πρέπει να το κάνουν.

Από εκεί και έπειτα τίθεται προς αξιολόγηση από τους πολίτες το πώς κυβερνά η κυβέρνηση, πώς πορεύεται η αντιπολίτευση και αν κάποιος θέλει να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του στους δρόμους.

Ετσι δουλεύει το δημοκρατικό σύστημα.

Η κυβέρνηση δεν νοείται να θεωρεί δυνάμει εκτροπή την άσκηση κριτικής ή ακόμη και τις ακραίες φωνές της αντιπολίτευσης. Οφείλει να κοιτάει τη δουλειά της, και αυτή είναι να κυβερνά. Αυτό, άλλωστε, επαναλαμβάνουν τα στελέχη της μετά τις αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες: «Μας ψήφισε ο κόσμος επειδή βλέπει ότι “κάνουμε για τη δουλειά”».

Ειδικότερα, δε, στα απαιτούμενα προσόντα για τη δουλειά, περιλαμβάνεται, και μάλιστα ψηλά στον κατάλογο, η ικανότητα να κυβερνά κανείς υπό πίεση. Και πάντως, το ποιον της αντιπολίτευσης ή τις επιλογές της δεν το διαλέγει η εκάστοτε κυβέρνηση. Με ό,τι έχει απέναντί της πορεύεται και τελικά κρίνεται.

Σε αυτή τη σημερινή συνθήκη, λοιπόν, ο Πρωθυπουργός και οι υπουργοί του θα πρέπει να θυμίσουν αυτά που έλεγαν και έκαναν σε εποχές δύσκολες, όπως εκείνη της πανδημίας και της οργάνωσης των εμβολιασμών ή της κρίσης στον Εβρο ή της άλλης κρίσης στο Αιγαίο, το καλοκαίρι του 2020 (η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν έχει γίνει αντιληπτό πόσο σοβαρή ήταν).

Θα πει κάποιος ότι η διαχείριση τέτοιων περιστάσεων συγκαταλέγεται στα αυτονόητα καθήκοντα μιας κυβέρνησης και ενός πρωθυπουργού. Τίποτε δεν είναι αυτονόητο, ειδικά στην Ελλάδα και πάντως, αν μπορείς να διαχειριστείς τέτοια δύσκολα «αυτονόητα», δεν νοείται να μην μπορείς να χωρίσεις «δυο γαϊδάρων άχυρα» στα τρένα, στα λεωφορεία, στα νοσοκομεία ή οπουδήποτε αλλού.

Γιατί λοιπόν δεν συμβαίνει αυτό; Ο λόγος είναι μάλλον απλός και χιλιοειπωμένος. Λείπει το κίνητρο, ειδικά όσο λείπει και η ορατή απειλή από τον πολιτικό αντίπαλο και πιστεύεις ότι θα είσαι ο ισόβιος νικητής των εκλογών, έστω και χωρίς αυτοδυναμία.

Υπό μία έννοια τα συλλαλητήρια ανατρέπουν αυτή τη στασιμότητα και ταράζουν τα νερά. Αυτές οι εκδηλώσεις, αλλά και οι φωνές, ακόμη και οι κραυγές, της αντιπολίτευσης, θα όφειλαν ήδη να έχουν μετατραπεί σε κίνητρο για την κυβέρνηση.

Για τον πολύ απλό λόγο ότι με αυτή την αφορμή ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει την ευκαιρία να αποδείξει ότι η κυβέρνησή του είναι η καλύτερη και αξιότερη όλων και ο ίδιος ο καταλληλότερος για την πρωθυπουργία, προς επαλήθευση και των δημοσκοπήσεων.

Εχει δύο χρόνια μπροστά της «να κάνει τη δουλειά» η κυβέρνηση· ας την κάνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News