Οφείλει κανείς να έχει υπόψη του διαρκώς τη γεωπολιτική κοσμογονία που συντελείται σε ζωντανή μετάδοση καθημερινώς και ίσως υπό αυτό το πρίσμα να παίρνουν διαφορετικές διαστάσεις οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Οχι ότι είναι ασήμαντες, όμως το γεγονός ότι η κυβέρνηση βρίσκεται υπό πίεση και η κοινωνία σε αναβρασμό σε μία τέτοια συγκυρία, δραματοποιεί κάθε πολιτική απόφαση. Οφείλει να έχει κανείς υπόψη υπό αυτήν την έννοια ότι οι γεωπολιτικές και οικονομικές αναταράξεις μπορεί να ανατρέψουν τα πάντα και να κάνουν κάθε σημερινή συζήτηση να ακούγεται πολύ διαφορετικά.

Στη συνέχεια του πρωτοφανούς συλλαλητηρίου της 28ης Φεβρουαρίου, ο Πρωθυπουργός θα βρεθεί άμεσα αντιμέτωπος με μία σειρά από δοκιμασίες, οι οποίες συνθέτουν την δυσκολότερη περίοδο της θητείας του.

Πρώτη, χρονολογικά, είναι η πρόταση δυσπιστίας του ΠΑΣΟΚ.

Ενα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι παρά το αλαλούμ, πίσω από αυτήν θα στοιχηθούν περισσότερες πολιτικές δυνάμεις. Αν το δει κανείς κάπως επιφανειακά, οι χειρισμοί της κυβέρνησης στην υπόθεση των Τεμπών γέννησαν ένα αντιπολιτευτικό μέτωπο. Ομως το σημαντικότερο και σοβαρότερο είναι το κοινωνικό μέτωπο που αναδείχθηκε στα συλλαλητήρια. Και αυτό, αφενός, δεν μπορεί να υποτιμηθεί, αφετέρου, είναι αμφίβολο αν μπορεί να κατευναστεί.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η συγκεκριμένη κοινοβουλευτική διαδικασία –και ασχέτως του αν η πρόταση δυσπιστίας θα μετατρεπόταν ή όχι σε ψήφο εμπιστοσύνης–, αποκτά μία ιδιαίτερη σημασία.

Ενα από τα κρίσιμα στοιχεία είναι αν ο Πρωθυπουργός θα έχει κάτι καινούργιο να πει και να παρουσιάσει στην καταληκτική του τοποθέτηση σε αυτή τη συζήτηση, ώστε να εναρμονιστεί με την κοινωνία και να αποκαταστήσει, στον βαθμό του εφικτού, μία σχέση που έχει εμφανώς διαρραγεί.

Πολιτικοί παρατηρητές και αναλυτές θεωρούν ότι πρόκειται για μία εξαιρετικά δύσκολη αποστολή, η οποία προϋποθέτει υπερβάσεις και τολμηρές αποφάσεις.

Με αυτήν την αφορμή διαπιστώνεται όμως ταυτόχρονα κάτι ακόμη: η κυβέρνηση δεν έχει πλέον στρατηγικό σχεδιασμό· ακολουθεί γεγονότα και δεν τα παράγει. Και όποτε μιλάει, δεν ακούγεται.

Σε αυτή τη νέα συνθήκη, ο Μητσοτάκης έχει να αντιμετωπίσει μία ιδιαίτερα δύσκολη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού.

Από τη μία είναι υποχρεωμένος να βάλει φρένο σε ασύμμετρες και προκλητικές παρεμβάσεις, όπως εκείνες του Αδωνι Γεωργιάδη, που ήταν σαν να γίνονται σκοπίμως, ώστε να υποδαυλίσουν την αντίδραση του κόσμου ενόψει του συλλαλητηρίου για τα Τέμπη.

Από την άλλη, διαπιστώνει ακόμη μία φορά πόσο απλό είναι για ορισμένους να κρύβονται όταν αρχίζουν τα δύσκολα. Είναι ένα πρόβλημα που εκδηλώνεται σχεδόν σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες, αλλά με ιδιαίτερη ένταση σε εκείνες της Βόρειας Ελλάδας, όπου τοπικοί βουλευτές, ακόμη και με κυβερνητικές θέσεις (π.χ. Κώστας Γκιουλέκας, Ελενα Ράπτη) τήρησαν τις τελευταίες εβδομάδες (πολύ μεγάλες) «αποστάσεις ασφαλείας».

Ενα από τα κεντρικά προβλήματα του Πρωθυπουργού είναι επίσης ο φτωχός απολογισμός του πρώτου μισού της δεύτερης τετραετίας.

Ειδικώς αφότου η πρώτη έκλεισε με το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, είναι απογοητευτική η διαπίστωση της απραξίας στο διάστημα που μεσολάβησε, με αποτέλεσμα η ασφάλεια των σιδηροδρόμων να αμφισβητείται ακόμη και από την ίδια την κυβέρνηση. Το πρόβλημα εν προκειμένω έχει ονοματεπώνυμο και είναι αυτό του υπουργού Μεταφορών, Χρήστου Σταϊκούρα.

Οσο φτάνει κανείς σε τέτοιες διαπιστώσεις, αναρωτιέται αν όλα αυτά θα λειτουργήσουν ως συναγερμός για δράση ή αν θα δείξουν ότι τα περιθώρια αντίδρασης είναι πολύ λίγα. Θα απομακρυνθεί για παράδειγμα η ηγεσία του υπουργείου Μεταφορών στον επικείμενο ανασχηματισμό; Ή θα αναζητεί και θα βρεθεί μια συμβιβαστική φόρμουλα, με παραμονή στην κυβέρνηση, έστω και με ανάληψη άλλου χαρτοφυλακίου; Και αυτό όμως τι σήμα θα εκπέμψει; Προφανώς, κάτι του τύπου «δεν πειράζει που δεν έκανες τίποτε σε ένα υπουργείο, πήγαινε να κάνεις το ίδιο και σε ένα άλλο».

Με αυτήν την ευκαιρία και επειδή έχουν προηγηθεί άλλα, πρέπει κανείς να μην λησμονεί και την ένταξη του καθενός στα κομματικά τσιφλίκια, μικρότερα η μεγαλύτερα. Οι καραμανλικοί πρέπει να είναι πάντα ικανοποιημένοι, οι σαμαρικοί, έστω και «ξεδοντιασμένοι», καραδοκούν, δελφίνοι αρχίζουν να κατονομάζονται και σενάρια αλλαγής ηγεσίας στην κυβέρνηση δίχως εκλογές, έχουν αρχίσει να διακινούνται.

Παρεμπιπτόντως, υπό τις παρούσες συνθήκες και εν όψει Προανακριτικής Επιτροπής, αναμένεται με ενδιαφέρον η στάση ή η όποια πολιτική συμπεριφορά του πρώην υπουργού Μεταφορών Κώστα Αχ. Καραμανλή. Θα αποτελούσε πάντως έκπληξη μία παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα, σε περίπτωση που αποκαλύπτονταν ευθύνες του σε σχέση με τις γενικότερες συνθήκες ασφάλειας στα τρένα. Πολύ απλά και «νεοδημοκρατικά»: «δεν διευκολύνει ένας Καραμανλής ποτέ έναν Μητσοτάκη».

Εχοντας αυτά να αντιμετωπίσει ο Πρωθυπουργός, καλείται να κάνει έναν ανασχηματισμό. Εν όψει των αποφάσεων, διακινούνται πάλι πολλά και διάφορα. Οτι θα είναι δομικός, θα είναι σαρωτικός, αλλά μπορεί τελικά διορθωτικός, θα είναι τολμηρός ή θα είναι, εν τέλει «μαγικός».

Το καθοριστικό είναι να απαντηθεί το ερώτημα «γιατί θα γίνει ο ανασχηματισμός;».

Για να τραβήξει την προσοχή από τα Τέμπη και να αλλάξει το κλίμα; Σχεδόν αδύνατο.

Για να βελτιωθούν οι σιδηρόδρομοι; Και τόσα χρόνια τι γίνεται;

Για να τηρηθούν ενδοκυβερνητικές και κομματικές ισορροπίες;

Για να επανεκκινήσει η κυβέρνηση;

Για να πάει σε εκλογές; Για να τις κερδίσει ή για να έχει βαρύνοντα λόγο την επόμενη ημέρα;

Κάθε ένα από αυτά τα ερωτήματα είναι και ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσει ο Πρωθυπουργός. Και κάθε απάντηση είναι εξίσου κρίσιμη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News