Οι συγκεντρώσεις της 28ης Φεβρουαρίου ήταν ιστορικές. Κάποιοι λένε και ανεπανάληπτες, αλλά αυτό μένει να το δούμε στο διάστημα που έχουμε μπροστά μας. Ενα εκατομμύριο —και πλέον— πολίτες ζήτησαν αλήθεια και δικαιοσύνη για τα Τέμπη και άνοιξαν μια αγκαλιά για τους συγγενείς των ανθρώπων που έχασαν με φρικτό τρόπο τη ζωή τους. Στα χέρια του ελληνικού κράτους: του ΟΣΕ που αποτέλεσε και αποτελεί μικρογραφία του. Και που σύμφωνα με τον ΕΔΟΑΣΑΑΜ δεν αξιολογεί κανέναν. Ενώ ακόμη και η ΡΑΣ (Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων) που υποτίθεται ότι τον αξιολογεί δεν έχει ούτε καν άποψη για το τι συμβαίνει με την ασφάλεια των τρένων. Διαβάστε τι έγραψαν στο πόρισμα οι ειδικοί: «Η ΡΑΣ πρέπει να ενισχύσει την ικανότητά της για εποπτεία με στόχο τη δημιουργία άποψης για το επίπεδο επιδόσεων ασφάλειας του ελληνικού σιδηροδρομικού συστήματος». 

Οι πολίτες που ζήτησαν αλήθεια και δικαιοσύνη για τα Τέμπη ζήτησαν παράλληλα κι ένα κράτος που δεν θα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή τους. Αυτό το δεύτερο σκέλος είναι όμως πολύ πιο δύσκολο για τα πολιτικά κόμματα —κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Διότι, για να επιτευχθεί, απαιτεί κάτι που ο καθένας μας το δέχεται στην καθημερινότητά του (και μάλιστα ως αυτονόητη συνθήκη) αλλά εδώ και μισό αιώνα έχει επικρατήσει ότι δεν μπορεί ποτέ να ζητηθεί από το ελληνικό κράτος.

Είτε γιατί το θεωρούμε ουτοπικό, «δεν γίνονται αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα», είτε γιατί καμία κυβέρνηση δεν θέλει να πάρει πάνω της την πολιτική ευθύνη και να πληρώσει το πολιτικό κόστος. «Αν γίνει κάτι τέτοιο θα πέσει η κυβέρνηση». Αυτό δεν λέμε στις κουβέντες μεταξύ μας;

Μέχρι τώρα, πέρα από τον φόβο αντιδράσεων από την αντιπολίτευση και τα συνδικάτα, η δικαιολογία για τα κόμματα που κυβέρνησαν ήταν πως την αξιολόγηση δεν τη θέλει κανένας: όχι μόνο οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο αλλά ούτε και η ίδια η κοινωνία. Οι πολίτες όμως ζήτησαν ένα καλύτερο κράτος στις 28/2. Τι κάνουμε τώρα; Είναι ώριμα τα κόμματα και τα συνδικάτα για το σπάσιμο μιας ιερής παράδοσης;

Τι σημαίνει όμως ένα καλύτερο κράτος και πώς συνδέεται με την αξιολόγηση;

—Ας αρχίσουμε από την Αστυνομία. Καλύτερο κράτος με εφαρμογή της αξιολόγησης σημαίνει πως ο αστυνομικός που απαντά την κλήση στο «100» θα έχει αξιολογηθεί για να μην επαναληφθεί η άγρια δολοφονία μιας νέας γυναίκας από τον πρώην σύντροφό της μπροστά σε αστυνομικό τμήμα.

—Οτι το ίδιο θα συμβαίνει με τους Λιμενικούς που ήταν απόντες (άραγε λόγω «προ-αναχώρησης»;) κατά τη δολοφονία ενός νέου άνδρα που τον πέταξαν από τον καταπέλτη του πλοίου στη θάλασσα στο λιμάνι του Πειραιά.

—Και ότι ευρύτερα το καθεστώς αξιολόγησης που θεωρούμε αυτονόητο σε κάθε όψη της ζωής μας (πλην του ελληνικού κράτους), θα υπάρχει στα νοσοκομεία, στην εκπαίδευση και σε όλους τους κρίσιμους τομείς τους οποίους πληρώνει με τους φόρος του ο κάθε πολίτης.

Οπως δεν δέχεται ένας γονέας την «προ-αναχώρηση» των νηπιαγωγών πριν λήξει η βάρδια τους, η οποία θα αφήσει χωρίς επίβλεψη το παιδί του, κανονικά το ίδιο πρέπει να απαιτεί στο κάθε πόστο δημόσιας υπηρεσίας. Ακόμη περισσότερο αν έχει να κάνει με ανθρώπινες ζωές.

Ενώ σε ό.τι αφορά τον ΟΣΕ, δεν χρειαζόμασταν το πόρισμα του ΕΔΟΑΣΑΑΜ για να πληροφορηθούμε ότι το μοιραίο βράδυ έπρεπε να βρίσκονται τρεις στη βραδινή βάρδια και ότι άφησαν μόνο του —και δια της «προ-αναχώρησης»— έναν άνθρωπο ανεκπαίδευτο να κάνει τον σταθμάρχη. Στη διαπίστωση ότι υπάρχουν ελλείψεις προσωπικού (που ισχύει ασφαλώς σε κάποιους τομείς, πχ. σε ό,τι αφορά τους γιατρούς και τους νοσηλευτές) έχει προστεθεί από καιρό το βίωμα ότι ακόμη κι εκεί όπου υπάρχει προσωπικό, μπορεί να λείπει από τη θέση του. Επομένως, είναι αυταπόδεικτό ότι η ευθύνη φτάνει πολύ πιο πάνω από τον σταθμάρχη.

«Αξιολόγηση σημαίνει απολύσεις» ακούμε επί δεκαετίες. Μα ποιος να τολμήσει να μιλήσει για απολύσεις, όταν τα κόμματα δεν έχουν φτάσει ακόμη στα βασικά: αυτός που εργάζεται σε μια θέση στο Δημόσιο να μην είναι εντελώς άσχετος με τη θέση (ένας αχθοφόρος σε θέση σταθμάρχη) και να μην λείπει από τη θέση του (όπως αυτοί που πήγαν για σουβλάκια). Αυτό εννοούμε όταν λέμε αξιολόγηση στην Ελλάδα. Για ένα πρώτο βήμα, για το εμβρυϊκό στάδιο και μόνον.

Μέχρι σήμερα, η δικαιολογία από πλευράς των κομμάτων ήταν ότι η αξιολόγηση στο Δημόσιο δεν «περνάει». Στέκει αυτή η δικαιολογία μετά τις συγκεντρώσεις;

Ποια επιχειρήματα θα βρουν όσοι διαφωνούν με κάθε αξιολόγηση στο Δημόσιο; Τι θα πουν άραγε; Παρερμηνεύτηκε το μήνυμα των ιστορικών συγκεντρώσεων; Τελικά οι πολίτες, πέρα από δικαιοσύνη για τα Τέμπη, δεν ζητούν κι ένα καλύτερο κράτος;

Είναι προφανές πως όσοι επιλέξουν αυτή την οδό θα αποδομήσουν τον ίδιο τον (μαχητικό κατά τα άλλα) εαυτό τους. Επομένως, ίσως είναι ώρα να τεθεί αυτό το ζήτημα για να αποκαλυφθεί, όπου υπάρχει, η υποκρισία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News