Τα προγνωστικά έπεσαν τελικά έξω και το Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου δεν πήγε στη Ντέμι Μουρ, αλλά στην 25χρονη Μίκι Μάντισον για την ερμηνεία της στο «Anora». Ωστόσο η ώριμη ηθοποιός έχει από πολλές απόψεις κερδίσει. Εχοντας αποσυρθεί λίγο-πολύ από το Χόλιγουντ το 1996 σε ηλικία 34 ετών, ο ρόλος της στη σατιρική ταινία τρόμου «The Substance» οδήγησε σε ένα επιδέξια ενορχηστρωμένο «comeback» της δεκαετίας, γράφει στην Telegraph η Λίζα Αρμστρονγκ, επικεφαλής του τμήματος μόδας της βρετανικής εφημερίδας.

Η Μουρ, που στα χρόνια της ακμής της ήταν μεν ένα ασφαλές στοίχημα για το box office, αλλά το Χόλιγουντ δεν την είχε πάρει ποτέ στα σοβαρά ως ηθοποιό ούτε θεωρήθηκε ποτέ ιδιαίτερα ζεστή ή αξιαγάπητη, βρέθηκε τώρα να διεκδικεί κάθε σημαντικό βραβείο, έχοντας μάλιστα μεγάλη υποστήριξη. Το αποτέλεσμα ήταν μια προβολή που μόλις και μετά βίας μπορούσαν να ονειρευτούν συνομήλικές της σταρ του σινεμά (η Μουρ είναι 62 ετών) πριν από δύο δεκαετίες.

Πάντως η Ντέμι Μουρ δεν είναι η μόνη «ηλικιωμένη» γυναίκα που βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής αυτή τη σεζόν. Η Φερνάντα Τόρες, η 59χρονη βραζιλιάνα πρωταγωνίστρια του «Είμαι ακόμη εδώ», ήταν συνυποψήφιά της στην ίδια κατηγορία, κάτι αδιανόητο πριν από πέντε-έξι χρόνια, όταν οι άνω των 50 ετών ηθοποιοί εξακολουθούσαν να είναι κάτι σαν… σύμβολα.

Στο μεταξύ, η 63χρονη Μεγκ Ράιαν, επίσης σε ένα είδος comeback, και η 79χρονη Γκόλντι Χoν, απένειμαν από ένα βραβείο – αν και η δεύτερη αναγκάστηκε να ζητήσει τη βοήθεια του συμπαρουσιαστή της Αντριου Γκάρφιλντ, ομολογώντας ότι δεν μπορούσε να διαβάσει το αποτέλεσμα στο Teleprompter λόγω του καταρράκτη της.

Και η Ιζαμπέλα Ροσελίνι, 72 ετών, που παίζει στο υποψήφιο για Οσκαρ «Κονκλάβιο», περπάτησε στο κόκκινο χαλί ντυμένη με μπλε βελούδο, αποτίνοντας αρχοντικό φόρο τιμής στον αείμνηστο Ντέιβιντ Λιντς, ο οποίος την είχε σκηνοθετήσει στο καλτ «Μπλε Βελούδο» του (1986), πριν από σχεδόν 40 χρόνια.

Οπότε, ναι, μιλάμε για μια καλύτερη εκπροσώπηση των γυναικών μεγαλύτερης ηλικίας. Αν, δε, ρίξουμε μια ματιά σε ολόκληρη τη σεζόν απονομής των βραβείων, η κατάσταση βελτιώνεται ακόμα περισσότερο, υπογραμμίζει η Αρμστρονγκ στην Telegraph. Η Νικόλ Κίντμαν, για παράδειγμα, μπορεί να έχασε την υποψηφιότητα για Οσκαρ με την ερμηνεία της στο «Babygirl» (κάποιοι θα έλεγαν δικαίως), αλλά ήταν εκθαμβωτική στις Χρυσές Σφαίρες τον Ιανουάριο. Και μάλιστα στα 57 της χρόνια, όταν μέχρι πρόσφατα γυναίκες ηθοποιοί αυτής της ηλικίας –με εξαίρεση τη Μέριλ Στριπ– δυσκολεύονταν να πάρουν ρόλους.

Η Κέιτ Μπλάνσετ και η Μισέλ Γιο, 55 και 62 ετών αντίστοιχα, εμφανίστηκαν επίσης στις Χρυσές Σφαίρες. Η Πάμελα Αντερσον, 57 ετών, η οποία διανύει επίσης τη δική της τροχιά ανανέωσης, ήταν στα Bafta, στα οποία η 79χρονη ντέιμ Ελεν Μίρεν έκανε μια καμέο εμφάνιση στην εναρκτήρια σεκάνς.

Σε σύγκριση με 20 χρόνια πριν, παρατηρεί η Αρμστρονγκ στην Telegraph, όταν δεν υπήρχαν καθόλου γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας στο κόκκινο χαλί των Οσκαρ, αυτό μοιάζει με πρόοδο. Ακόμη και πριν από 10 χρόνια, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά για τις ηθοποιούς στα 50 τους. Σε ρεπορτάζ από το Φεστιβάλ Καννών το 2014, ένας δημοσιογράφος του Guardian μοιράστηκε με ειλικρίνεια την αρχική του αντίδραση όταν είδε τη Σάρον Στόουν, μια από τις ελάχιστες γυναίκες άνω των 50 στο κόκκινο χαλί εκείνη τη χρονιά: « Η πρώτη σκέψη μου όταν την είδα με την κόκκινη τουαλέτα Roberto Cavalli ήταν “Ω, όχι”, και η δεύτερη “Ναι, γιατί όχι;” Μεταξύ αυτών των δύο σκέψεων μεσολάβησαν περίπου 10 δευτερόλεπτα ντροπής επειδή σκέφτηκα το πρώτο» έγραψε.

Βέβαια, δεν γνωρίζουμε αν ο ρεπόρτερ ήταν άνδρας ή γυναίκα, αλλά δεν έχει σημασία. Οι γυναίκες, όταν πρόκειται να αξιολογήσουν άλλες γυναίκες, είναι εξίσου επικριτικές με τους άνδρες, αν όχι περισσότερο, επειδή είμαστε πολύ πιο εξασκημένες στο να παρατηρούμε και την παραμικρή λεπτομέρεια, σημειώνει η Λίζα Αρμστρονγκ στην Telegraph.

Ωστόσο, από τη στιγμή που ξεκίνησε το κίνημα της θετικότητας του σώματος, γύρω στο 2020, οι απροκάλυπτες επικρίσεις για τις γυναίκες που θέλουν να δείχνουν νεότερες σπανίως προβάλλονται δημόσια. Βέβαια, το τι συμβαίνει ιδιωτικά στο  μυαλό των ανθρώπων είναι άλλο θέμα. Τούτου λεχθέντος, κανείς δεν διανοείται να αμφισβητήσει τις Μουρ, Κίντμαν και λοιπές σταρ επειδή φορούν αυτές τις στράπλες τουαλέτες που τους αρέσουν τόσο πολύ, και σίγουρα όχι όταν τα στρέμματα του ντεκολτέ, των ώμων και των μπράτσων που επιδεικνύουν είναι τόσο λεία και αψεγάδιαστα.

Αυτή είναι η ουσία του φαουστικού συμβολαίου μεταξύ της ώριμης ηθοποιού και του δικαιώματός της να ευημερεί, παρατηρεί η επικεφαλής του τμήματος μόδας της βρετανικής εφημερίδας. Εκεί που η Στόουν με εμφανίσεις που αψηφούσαν την ηλικία της ήταν η εξαίρεση το 2015, στις μέρες μας αυτό είναι σχεδόν το στάνταρ. Και δεν είναι υπερβολή. Η Στόουν, η οποία αν έχει υποβληθεί σε κάποια αισθητική επέμβαση έχει πετύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, αποτελεί για άλλη μια φορά εξαίρεση δίπλα σε όλες εκείνες τις ηλικιωμένες ηθοποιούς που έχουν κάνει πολύ εμφανείς και καθόλου διακριτικές επεμβάσεις.

Οχι ότι ενδιαφέρεται κανείς πια να το αναφέρει αυτό, τουλάχιστον όχι στον mainstream Τύπο. Είναι αγενές και τα πιθανά νομικά έξοδα μπορεί να αποβούν καταστροφικά. Ετσι φθάσαμε στο σημείο τα άρθρα ομορφιάς για μεγαλύτερες ηθοποιούς να εκθειάζουν τα επίπεδα ενυδάτωσης και κολλαγόνου τους χωρίς να τολμούν –επειδή  σπανίως το κάνουν οι ίδιες οι ηθοποιοί– να αναφέρουν τον δόκτορα «Χειρουργικό Νυστέρι» που τις έχει περιλάβει. Η Τζέιν Φόντα μοιάζει με 45χρονη στα 85 της; Χάρη στο πολύ νερό και τις αγκαλιές με το χαβανέζικο σκυλάκι της…

Το θέμα είναι ότι τα περίεργα αποτελέσματα χειρουργικών επεμβάσεων θεωρούνται όλο και πιο φυσιολογικά, σε αντίθεση με τη φυσική γήρανση, που θεωρείται περίεργη. Η Λίζα Αρμστρογκ γράφει στη Telegraph ότι αυτό ακριβώς ήταν το νόημα του «The Substance», που έδωσε στη Μουρ την ευκαιρία για ένα Οσκαρ. Για έναν παραλληλισμό, δε, της πραγματικής ζωής με την υπόθεση της ταινίας, αρκεί να δει κανείς τα αποδοκιμαστικά και εντελώς προσβλητικά σχόλια που εκτοξεύθηκαν από τις πολεμίστρες των social media στην Ιζαμπέλα Ροσελίνι, επειδή είχε το θάρρος να εμφανιστεί αυτή τη σεζόν των βραβείων με φαρδύ «ράσο» και ρυτίδες. Κόσμε, κατάλαβέ το, όμως: έτσι μοιάζει μια 79χρονη όταν δεν έχει υποστεί νυστέρια και γεμίσματα.

Επειτα, είναι η Πάμελα Αντερσον, η Κέιτ Μπλάνσετ, η Μισέλ Γέο και η Ναόμι Γουότς (η τελευταία δεν συμμετέχει σε πολλές τελετές απονομής βραβείων, αλλά κινείται πολύ για την προώθηση του βιβλίου της «Dare I Say It», για την εμμηνόπαυση). Ολες έχουν μιλήσει για την επιλογή τους να μην υποβληθούν σε χειρουργικές επεμβάσεις, και φαίνονται ωραίες, αλλά όχι υπερβολικά, διατηρούνται καλά, παρ’ όλα αυτά. Εχουμε επιλογές για το πώς θα γεράσουμε εξωτερικά –τουλάχιστον έχουμε επιλογές αν είμαστε πλούσιες, φροντίζουμε τον εαυτό μας και είμαστε τυχερές– και αυτό είναι καλό, παρατηρεί η Λίζα Αρμστρονγκ στην Telegraph.

Η χειρουργική επέμβαση δεν είναι η μόνη επιλογή. Στις μέρες μας υπάρχουν μερικές προηγμένες περιποιήσεις προσώπου, που προσφέρουν κάτι παραπάνω από μάσκες και χάδια. Η Κέρεν Μπάρτοφ είναι η αισθητικός των σταρ, διάσημη για τα μηχανήματά της με τεχνολογία αιχμής (το ινστιτούτο της είναι στο Νότινγκ Χιλ του Λονδίνου). Την επιλέγουν όσες/όσοι χρειάζονται κάτι περισσότερο από ένα απαλό μασάζ πριν από τα βραβεία.

Η Μπάρτοφ λέει στην Telegraph ότι χρησιμοποιεί έως και πέντε προηγμένες ιατρικές συσκευές σε κάθε θεραπεία για να επιτύχει τα επιθυμητά αποτελέσματα, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται «IPL [έντονο παλμικό φως], RF [ραδιοσυχνότητες] και υπέρυθρες ακτινοβολίες για τόνωση της παραγωγής κολλαγόνου, σύσφιξη του δέρματος και ενίσχυση της λάμψης. Η ενσωμάτωση της τεχνολογίας Lumenis M22 IPL βελτιώνει τη διόρθωση της μελάγχρωσης. Οι θεραπείες Genao και TriLift σμιλεύουν και βελτιώνουν την επιδερμίδα, ενώ η τεχνολογία TriLift παρέχει προηγμένη σύσφιξη και ανόρθωση της επιδερμίδας, ώστε να δημιουργηθεί μια σφριγηλή και φρέσκια εμφάνιση».

Επιπλέον, πολλές από τις πελάτισσές της χρησιμοποιούν το νέο οικιακό γκάτζετ The Wand (Το Ραβδί), «το οποίο συνδυάζει τεχνολογία ραδιοσυχνοτήτων, υπέρυθρη και ερυθρή φωτοθεραπεία που παρέχει στοχευμένη θερμότητα βαθιά μέσα στα στρώματα του δέρματος, διεγείροντας την παραγωγή κολλαγόνου και ενισχύοντας την κυκλοφορία του αίματος για σύσφιξη, σμίλευση και βελτίωση της απορρόφησης της φροντίδας της επιδερμίδας πριν από τη μεγάλη νύχτα». (Ομολογώ ταπεινά ότι αυτό το ραβδί είναι κάτι που θα μου άρεσε).

Αλλά δεν είναι μόνο οι γυναίκες που θα έδιναν ένα από τα πλευρά τους (παρεμπιπτόντως, μια εξαιρετική μέθοδος για να αποκτήσουν μέση δαχτυλίδι) για μια συνεδρία με την Μπέρτοφ. Την περασμένη εβδομάδα, πριν από την απονομή των Οσκαρ, μαζί με τις Ντέμι Μουρ, Ζόε Σαλτάνα, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Λίλι Κόλινς, Αλι Γουόνγκ, Ανια Τέιλορ-Τζόι, Σάρα Πόλσον, Αννα Κέντρικ, Γκαλ Γκαντό, Ολίβια Γουάιλντ, Σία Φέρλερ και Κάρα Ντελεβίν, η Μπέρτοφ φρόντισε επίσης τον Εϊντριεν Μπρόντι.

Κάποιες αισθητικές «εργασίες» δημιουργούν, μάλιστα, μια απόκοσμη αύρα «αχρονικότητας». Οι τουαλέτες, όμως, είναι σταθερά προσκολλημένες στο παρελθόν. Εχετε δει ποτέ τέτοια παρέλαση καλοδιατηρημένων γηρατειών; Μιλάμε για άκαμπτες αρθρώσεις. Η παραδοσιακή χολιγουντιανή αίγλη επέστρεψε, αυτό είναι σίγουρο, και η εκτέλεση των ενδυμάτων είναι αναμφισβήτητα εντυπωσιακή. Πολλές από τις σιλουέτες κλεψύδρας που εμφανίστηκαν στα Οσκαρ του 2025 θα ταίριαζαν απόλυτα στα Οσκαρ του 2005 και, με λίγη προσπάθεια (οι κορσέδες είναι πολύ πιο ελαφριοί τώρα), ακόμα και στο 1955. Τότε, οι σιλουέτες έμοιαζαν φυλακισμένες μέσα στα φορέματα και το αντίθετο της διασκέδασης, το ίδιο, όμως, συμβαίνει ακόμα.

Αλλά από την άλλη, ο λόγος που το Χόλιγουντ μπορεί να ανέχεται, ακόμη και να γιορτάζει τις ηλικιωμένες γυναίκες –έστω και με μια γερή δόση αυτοϊκανοποίησης– είναι αναμφισβήτητα επειδή γνωρίζει πολύ καλά το επίπεδο της πειθαρχίας και της αυταπάρνησης που απαιτείται και επειδή από πολλές απόψεις οι άνω των 50 μοιάζουν τώρα με τις κάτω των 40 ετών.

Τουλάχιστον έτσι φαίνονται στα μάτια παρατηρητών που έχουν χάσει την επαφή με το πώς είναι στην πραγματικότητα ένας άνθρωπος 50 ετών και κάτι, ο οποίος δεν έχει υποστεί αισθητικές επεμβάσεις. Για όσες δεν το έχουν ξεχάσει εντελώς, το να κοιτάς μια γυναίκα που έχει παραδοθεί εμφανώς στο νυστέρι πλαστικού χειρουργού είναι σαν να τρως με κάποιον που έχει μαρούλι κολλημένο στα δόντια του. Δεν τον ξέρεις αρκετά καλά ώστε να του το πεις. Αλλά, μακροπρόθεσμα, μήπως θα ήταν πιο ευγενικό να τα βγάλουμε όλα αυτά στη φόρα, ώστε να καταλάβουμε ακριβώς γιατί αυτές οι γυναίκες φαίνονται τόσο διαφορετικές από εμάς;

Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για κάτι τέτοιο, όταν φαίνεται σχεδόν απίθανο να παραδεχτεί κάποια ότι έκανε χειρουργική επέμβαση, όπως η κωμικός Τζόαν Ρίβερς, που αστειευόταν συχνά τη δεκαετία του 1990 για τα λίφτινγκ της («Εχω κάνει τόσο πολλές πλαστικές επεμβάσεις, ώστε όταν πεθάνω θα δωρίσουν το σώμα μου στην Tupperware»). Μήπως αυτό συμβαίνει επειδή έχουν κάνει όλες, επομένως δεν θεωρείται πλέον αξιοσημείωτο; Ή μήπως υπάρχει ακόμα κάποιο κατάλοιπο ντροπής;

Μαζί με την ακραία αδυναμία που είδαμε στα κόκκινα χαλιά αυτή τη σεζόν (γνωστή και ως «οzempicrexia», παρατηρεί η Αρμστρονγκ στην Telegraph), αυτό που κάποτε ήταν αξιοθαύμαστη, φιλόδοξη αυτοπειθαρχία μεταξύ των μελών της ελίτ του Χόλιγουντ, φαίνεται ότι τώρα σε πολλές περιπτώσεις έχει μετατραπεί σε ανθυγιεινή εμμονή.

«Σίγουρα δέχτηκα μερικά σκληρά χτυπήματα και σίγουρα με κούρασαν», είπε, τέλος, η Ντέμι Μουρ για την 30ετή απουσία της από τα φώτα της δημοσιότητας. «Και σίγουρα είχα μια τεράστια απροθυμία να επιστρέψω» πρόσθεσε. Το ερώτημα είναι, τώρα που επέστρεψε, πόσο καιρό θα επιλέξει να παραμείνει;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News