Διεξάγεται ένας κάπως άβολος διάλογος (και οι δύο λέξεις είναι βαριά understatements) τις τελευταίες ημέρες στα σόσιαλ, όπου διάφοροι κατηγορούν τους διαδηλωτές της 28ης Φεβρουαρίου επειδή δεν κατέβηκαν στο Σύνταγμα με πιο «συγκρουσιακή διάθεση». «Το σύστημα δεν ανατρέπεται με ειρηνικές διαμαρτυρίες» είναι το ρεζουμέ, το οποίο εκφράζεται και πολύ πιο σκληρά κατά περίπτωση.

Η «συζήτηση» αυτή παίρνει και άλλες τροπές, αλλά δεν θέλω να επεκταθώ διότι, πρώτον, δεν είναι εκεί το θέμα μου και, δεύτερον, επιμένω στα αυτονόητα: Δεν μπορεί να θεωρείς, ταυτόχρονα, επιτακτικό να πάνε μέσα οι φασίστες που προτρέπουν σε συγκρούσεις, αλλά όταν κάνουν το ίδιο «οι δικοί σου» να είναι οκ. Δεν είναι οκ. Καθόλου. Ιδιαίτερα όταν είσαι εκείνος που ζητάει, υποτίθεται, ισονομία.

Οι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους και στις πλατείες στις 28 Φεβρουαρίου, δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουν απέναντί τους ένα σηκωμένο δάχτυλο, βέβαια.

Είναι, σε μεγάλη πλειονότητα, οι «Τι Ψηφίσατε ρε Μαλάκες;», τα «ζώα», οι «ανόητοι», οι «συμβιβασμένοι», οι «βολεμένοι», οι «αποχαυνωμένοι», οι «υπηρέτες του συστήματος», και η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Είναι οι «κυρ Παντελήδες».

Εχει φάει τρελή απαξίωση και μπούλινγκ ο κυρ Παντελής. Από εκείνους που δεν εγκρίνουν τις επιλογές του, από τους άλλους που δεν κατάφεραν να τον πείσουν, από όσους πιστεύουν ότι ευθύνεται που δεν έρχεται η «επανάστα», από κάθε έναν που θεωρεί εαυτόν Τσε Γκεβάρα της σύγχρονης εποχής, άλλο αν και η δική του ζωή ένας απέραντος κυρ-παντελισμός είναι. Ενίοτε και πιο σκληροπυρηνικός από εκείνου που κατηγορεί.

Ο κυρ Παντελής είναι «ζώο» διότι οφείλει να δυναμιτίσει τα πάντα και δεν το κάνει: τη ζωή του, τη ζωή των παιδιών του, τη δουλειά του, τη χώρα, την Ευρώπη, τον πλανήτη ολόκληρο ει δυνατόν, προκειμένου να ανατρέψει. Κάτι, δεν έχει πάντα σημασία αυτό, ούτε υπάρχει ταύτιση απόψεων: από την εκάστοτε κυβέρνηση ως το σύστημα ή την παγκόσμια τάξη, όλα είναι προς ανατροπή.

Αυτό, στο μεταξύ, του το λένε συχνά και άνθρωποι που είναι βολεμένοι μέχρι τις επόμενες τριάντα γενιές, αλλά δεν πειράζει, διότι στη ναρκισσιστική κοινωνία μας κάποιος διαρκώς μας προτρέπει να μην αξιολογούμε τις πράξεις, αλλά μόνο να πιστεύουμε στα λόγια.

Εάν του πεις αυτουνού «εσύ, μεγάλε, γιατί δεν τα δυναμιτίζεις όλα να βγεις στο βουνό;» ή «γιατί δεν παραιτείσαι της βολής σου, της δουλειάς σου, της ασφάλειάς σου, να ξεκινήσει επιτέλους η ανατροπή;», θα σε κοιτάξει στραβά, διότι δεν καταλαβαίνεις. Και πώς να καταλάβεις όταν είσαι ένα συστημικό πρόβατο; Αυτός έχει διαβάσει Μπακούνιν και Μαρξ και μπορεί να σε καθοδηγήσει, εσένα τον αμόρφωτο και αδαή, που χρειάζεσαι ιδεολογικό βοσκό.

Οι ιδεολογικοί βοσκοί, οι οποίοι ξεκατινιάζονται απολαυστικά μεταξύ τους για τον έλεγχο των προβάτων, κατηγορούν αλλήλους για αλαζονεία, το οποίο δεν είναι και ψέμα.

Υπάρχει μεγαλύτερη αλαζονεία από το να αποκαλείς την κοινωνία «πρόβατο» και «βόδι» επειδή δεν σε επιλέγει;

Δεν είναι αποκλειστικότητα της μιας πλευράς αυτή η αντίληψη, απλώς η μια πλευρά παίζει τώρα τα ρέστα της σ’ αυτήν. Και όταν η κοινωνία στράφηκε στον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, ζώα ήταν στο μυαλό της άλλης πλευράς. Γενικά, ό,τι κι αν επιλέξουν, πιστέψουν ή στηρίξουν οι άνθρωποι, για τους άλλους είναι τετράποδα.

Επίσης, τη μια ημέρα αποθεώνονται διότι «οργή λαού» και την αμέσως επόμενη επιστρέφουν στο στάτους μονοκύταρου οργανισμού επειδή ψήφισαν κάτι που δεν μας αρέσει.

Είναι ένας καταπληκτικός τρόπος αυτός να αντιμετωπίζεις την κοινωνία και ακόμη καταπληκτικότερος να διεκδικείς την προσοχή της.

Και μετά να απορείς γιατί σε έχει γραμμένο. Ξέρεις την απάντηση, όμως: Επειδή βλέπει όλη μέρα Πορτοσάλτε στην τηλεόραση και υπνωτίζεται, άλλο αν τον Πορτοσάλτε τον βλέπουν μετά μανίας κυρίως οι αντικυβερνητικοί για να βγουν μετά να τον κράξουν στα σόσιαλ. Και αντίστροφα: Το ’15 έφταιξε αποκλειστικά ο λαοπλάνος Τσίπρας που «έκανε ξόρκια» στον κόσμο, όχι που οι προηγούμενοι είχαν φέρει την κοινωνία στα κάγκελα. Και γενικά, φταίει που ο κόσμος είναι ανόητος και γυρίζει την πλάτη στο πολιτικό σύστημα ή στρέφεται προς ακραίες επιλογές.

Δεν φταίει το πολιτικό σύστημα που τον αντιμετωπίζει σαν να έχει μνήμη χρυσόψαρου και κρίση αμοιβάδας, όχι.

Ο κυρ Παντελής, στο μεταξύ, στις 28 Φεβρουαρίου έγραψε όλους τους παραπάνω στα μοδάτα του sneakers και βγήκε και τα έλιωσε στους δρόμους, μαζί με τα παιδιά του.

Παρέδωσε υψηλά μαθήματα σε εκείνους που θέλουν να τον διδάξουν και να τον νουθετήσουν, ένθεν και ένθεν· και εκείνους που του έλεγαν να μη διαδηλώσει, και εκείνους που του έλεγαν πώς να διαδηλώσει, και εκείνους που του υπαγόρευαν γιατί να διαδηλώσει. Και μετά πήγε στις δημοσκοπήσεις και τους έριξε ολονών άκυρο και έφυγε να φάει τα καλαμαράκια του και να πετάξει αετό.

Και ασ’ τους να λένε.

Προς κάθε κατεύθυνση έφυγε το μήνυμα στις 28 Φεβρουαρίου. Ο πολύ παχύς φάκελος πήγε, προφανώς, στην κυβέρνηση, αλλά έφυγαν και άλλα, μικρότερα φακελάκια, προς διάφορους αποδέκτες. Μαζί με όλα αυτά υπήρχε και ένα συνημμένο «to whom it may concern»: Φτάνει με το πατρονάρισμα.

Ωραίος ο κυρ Παντελής. Σε αντίθεση με το πολιτικό σύστημα, επιδεικνύει έναν εντυπωσιακό βαθμό ωρίμανσης.

Του βγάζω το καπέλο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News