Η διαμαρτυρία των Ελλήνων και οι μαζικές συγκεντρώσεις τους σε όλη την Ελλάδα έδωσαν τον τόνο. Το ίδιο έκανε και το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ που δημοσιοποιήθηκε μία μέρα πριν και μιλάει για έναν σαθρό μηχανισμό ελλείψεων, με ευθύνες που βαραίνουν ΟΣΕ και κυβερνήσεις, υπουργεία μεταφορών, τη Hellenic Train, τη Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων και τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Σιδηροδρόμων.

Οσο συναισθηματικά φορτισμένος κι αν είναι ο πολίτης, όσο κι αν τον οδηγεί το θυμικό του, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι διαμαρτύρεται γιατί χρειάζεται ένα κράτος που δεν αφήνει στην τύχη τους τα πράγματα, δημιουργώντας κενά ασφαλείας τα οποία μπορεί να πληρώσει ο καθένας ανά πάσα στιγμή. Μια κακιά στιγμή που κρύβει πίσω της αμαρτίες χρόνων, αυτό έδειξε άλλωστε και το πόρισμα. Το επιβεβαίωσε, για να είμαστε πιο ακριβείς, μιας και όλοι ξέρουμε κατά βάθος τι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, όπου τα πάντα αφήνονται στο έλεος της προχειρότητας και της ολιγωρίας.

Τα Τέμπη έφεραν μπροστά μας το μπάχαλο του παρασκηνίου, ήταν η αφορμή για να δούμε τα χάλια μας. Η βαθύτερη θλίψη και οργή προκύπτει από αυτή τη διαπίστωση και για τους περισσότερους ήταν η κινητήριος δύναμη που τους σήκωσε από τον καναπέ για να πάνε σε συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια. Οικογένειες με παιδιά, ηλικιωμένοι άνθρωποι, μαθητές μαζί με τους δασκάλους τους, άνθρωποι που κατέβηκαν για πρώτη φορά στον δρόμο, που έκλεισαν τα μαγαζιά τους ως φόρο τιμής στα θύματα, αλλά κυρίως ως ένδειξη σεβασμού στον εαυτό τους και στην ανάγκη του για μια αίσθηση ασφάλειας και αξιοπρέπειας.

Θα έλεγε κανείς ότι όλο αυτό ένωσε τον κόσμο, και όντως συνέβη, σε μεγάλο βαθμό. Μέχρι και οι ιδεολογικές διαφορές σώπασαν κάπως αυτές τις μέρες. Υπάρχει, βέβαια, μια παραφωνία που θέλει να σπείρει τον διχασμό και τη βλέπεις να εκφράζεται στον κόσμο της κοινωνικής δικτύωσης, αλλά την ακούς και σε κουβέντες γύρω σου: «Σιγά που έκλεισε το μαγαζί του για την πορεία. Για το τριήμερο το κλείνει» είπε ο κύριος που πήγε να πάρει καφέ και το βρήκε κλειστό. Οχι μόνο το καφέ, βεβαίως, τα μισά μαγαζιά στις γειτονιές ήταν κλειστά το πρωί της Παρασκευής.

«Κανείς δεν πρέπει να φύγει για τριήμερο τώρα» έγραψε κάποιος στο X, με πολλούς να συμφωνούν από κάτω, σχολιάζοντας ότι όποιος συναισθάνεται πραγματικά την κατάσταση και θέλει να συμπαρασταθεί στα θύματα της τραγωδίας και να διαμαρτυρηθεί, τώρα αφήνει κάθε σκέψη περί τριημέρου. Το να σκέφτεσαι δηλαδή πώς θα αποδράσεις και πού θα πας για να ξεσκάσεις την Καθαρά Δευτέρα σε κάνει αναίσθητο, κατά την άποψη μιας μερίδας συμπολιτών μας που βλέπουν τα πράγματα με την οπτική του άσπρου και του μαύρου.

Πέρα από τη μονοκόμματη διάστασή τους, αυτές οι κουβέντες, που συνδέουν τη διαμαρτυρία με το τριήμερο, με το οποίο χρονικά συνέπεσε, φανερώνουν και τη βαθιά δυσπιστία που έχουμε ο ένας για τις προθέσεις του άλλου. Ακόμα και σε μια στιγμή που τίποτα δεν μοιάζει να μας χωρίζει, βρίσκουμε έναν λόγο να χωριστούμε σε στρατόπεδα. Η ευαισθησία σου ξαφνικά μετριέται από το αν θα κάτσεις σπίτι ή θα πας εκδρομή και η απουσία από τη δουλειά ή το κλείσιμο του μαγαζιού σου γεννάει καχυποψία σε κάποιους, για το κατά πόσο συνδέεται με την πορεία ή όχι.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αστείο που κάποιοι τα μετράνε έτσι τα πράγματα. Μόνο που αυτό το αστείο, αυτή η καχύποπτη στάση μιας μερίδας συμπολιτών μας, κρύβει από κάτω ένα προβληματικό πεδίο κοινωνικών σχέσεων και έλλειψης ουσιαστικής συνοχής μεταξύ μας. Και πολύ φοβάμαι ότι όσο κι αν ενώνουμε τις φωνές μας σε συλλαλητήρια, δεν ενωνόμαστε επί της ουσίας σε μια κοινή γραμμή όπου δεν χωρούν τέτοιου είδους αντιστάσεις προς τον διπλανό μας, με αμφιβολίες και υποψίες.

Πρέπει να εμπιστευθούμε περισσότερο ο ένας τον άλλον. Αλλωστε στην ίδια βάρκα είμαστε όλοι, έρμαια ενός κράτους που τα πορίσματα εμπειρογνωμόνων χαρακτηρίζουν προβληματικό. Το αν θα φύγουμε για Καθαρά Δευτέρα δεν μας κάνει λιγότερο ευαίσθητους απέναντι στο πρόβλημα – το μόνο σίγουρο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News