Δεν ξέρω αν έχετε δει αυτή την υπέροχη σειρά, που πέφτουν τα αεροπλάνα και μετά ψάχνουν να βρουν γιατί έπεσαν. Αγαπημένη μου. Για πολλούς λόγους, μεταξύ των οποίων η διαπίστωση ότι πάντα τα αεροπλάνα πέφτουν από ανθρώπινο λάθος. Οχι του πιλότου απαραίτητα· λάθος του σχεδιαστή, του κατασκευαστή, του συντηρητή, του ελεγκτή, ανθρώπου πάντως.

Το δεύτερο που μου αρέσει είναι ότι ξοδεύονται δισεκατομμύρια ευρώ για να βρεθούν τα μαύρα κουτιά, τα συντρίμια και γενικά οποιοδήποτε στοιχείο μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση των αιτίων του δυστυχήματος· σκεφτείτε ότι εκείνο της Air France το έβγαλαν από τον πάτο του Ατλαντικού, ενώ το άλλο, το μαλαισιανό, το έψαχαναν μια πενταετία.

Διότι είναι τρομερά σημαντικό να κατανοήσεις τα αίτια του δυστυχήματος, ώστε να τα διορθώσεις και να μην γίνουν άλλα δυστυχήματα.

Γι’ αυτό, σε γενικές γραμμές, η αεροπλοΐα γίνεται όλο και ασφαλέστερη, εκτός αν πετάς από αμερικανικό αεροδρόμιο και ο ελεγκτής είναι τρανς, που μας είπε ο Τραμπ.

Αυτό είναι το κανονικό και αυτονόητο. Να βλέπεις τα λάθη και να προσπαθείς διαρκώς να τα διορθώνεις.

Μετά, υπάρχει η άλλη προσέγγιση: Να αφήνονται τα πάντα στην τύχη τους, να ρημαδιάζουν και εσύ να έρχεσαι στην κυβέρνηση ελπίζοντας ότι δεν θα σου κάτσει εσένα η στραβή.

Είναι λίγο σαν ρωσική ρουλέτα με έξι σφαίρες αυτό, διότι η στραβή είναι θέμα χρόνου να κάτσει όταν τα τρένα σου, τυχαίο παράδειγμα, είναι σαν λούνα παρκ του τρόμου. Κι αν δεν σου κάτσει η στραβή με τα τρένα, θα σου κάτσει μια αστική πυρκαγιά και θα καούν εκατόν-τόσοι άνθρωποι. Γενικά, είναι τόσο πολλά αυτά που περιμένουν στην ουρά για να «κάτσουν», που είναι πλέον σχεδόν αδύνατον να τη γλιτώσεις. Εκτός αν τα προλάβεις ή, έστω, προετοιμαστείς για να τα αντιμετωπίσεις.

Δεν είναι καμία ιδιαίτερη τέχνη αυτό, περισσότερο είναι θέμα νοοτροπίας. Η έκθεση του ΕΔΟΑΣΑΑΜ μάς επιβεβαίωσε κάτι που ήδη ξέραμε, ότι στην Ελλάδα η νοοτροπία είναι ακριβώς αυτή: Ασ’ το και άμα γίνει η στραβή θα δούμε τι θα κάνουμε. Ε, να που έγινε. Και ακόμη βλέπουμε τι να κάνουμε.

Και έχει έρθει μια χώρα τα πάνω κάτω, διότι δεν βρέθηκε κανείς να πει «εδώ γίνονται τέρατα, ας τα φτιάξουμε».

Πέραν όλων των άλλων, η κατάσταση την οποία περιγράφει η έκθεση για τους ελληνικούς σιδηροδρόμους είναι ελεεινή. Είναι πέρα από τριτοκοσμική. Είναι αδιανόητη για ευρωπαϊκή χώρα. Οχι ότι καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει ανάλογα ζητήματα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει τίποτε. Ούτε μπορούν να μνημόνια να χρησιμοποιούνται ως άλλοθι ή δικαιολογία για πάντα και για τα πάντα.

Δεν ήξεραν οι «αρμόδιοι» την κατάσταση των ελληνικών τρένων; Εχει ειπωθεί και εκείνο το αλήστου μνήμης «αν λέγαμε ότι τα τρένα είναι επικίνδυνα, ο κόσμος δεν θα έμπαινε». Το οποίο υποθέτω ότι ειπώθηκε με άλλο πρόσημο, αλλά βγήκε πέρα για πέρα αληθινό.

Και όλα αυτά μέχρι την επόμενη στραβή. Η οποία θα μας βρει και πάλι «απροετοίμαστους», πάνω από κάποιο σαπάκι, είτε αυτό είναι οργανισμός, είτε υπηρεσία, είτε οτιδήποτε. Και πάλι «θα δούμε τι θα κάνουμε» και θα τρέχουμε πανικόβλητοι να μαζέψουμε τις συνέπειες.

Δεν έχω ιδέα τι θα γίνει από ‘δω και μπρος σε πολιτικό, κοινοβουλευτικό, νομικό ή άλλο επίπεδο. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο κόσμος βαρέθηκε να νιώθει ότι το κράτος, διαχρονικά, δεν τον σέβεται και τον αφήνει έρμαιο στην κάθε «στραβή».

Και νομίζω ότι το βασικό ζητούμενο πλέον είναι αυτό: σεβασμός στους πολίτες.

Και αυτόν τον ζητάνε άπαντες, δεν είναι θέμα ούτε πολιτικής εκμετάλλευσης, ούτε καπηλείας, ούτε τίποτε. Ας τα αφήσουμε στην άκρη αυτά και ας δούμε την κρίσιμη μάζα της κοινωνίας, η οποία θέλει να επαναδιαπραγματευτεί τη σχέση της με αυτό το πράγμα που λέγεται κράτος και εκείνους που το διαχειρίζονται, τους εκάστοτε κυβερνώντες δηλαδή.

Αυτήν πρέπει να κοιτάξει στα μάτια κάποια στιγμή κάποια κυβέρνηση. Νομίζω ότι όποιος τολμήσει να σπάσει αυτό το απόστημα της χρόνιας αδιαφορίας, μόνο θα κερδίσει.

Και τέλος πάντων, το θέμα μας δεν είναι ποιος θα κερδίσει και ποιος θα χάσει πολιτικά, αλλά να πάψουμε εμείς να αισθανόμαστε ότι μας έχουν για τα μπάζα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News