«Πάρε με όταν φτάσεις». Πάντα τους το έλεγα. Δεν γινόταν να μην τους το πω. Με κοίταζαν, άλλοτε με τρυφερότητα, συνήθως όμως με ένα χαμόγελο ελαφράς ειρωνείας. Μερικές φορές το συνόδευαν και με ένα «Α, ρε μάνα!» απαυδισμένο. «Δεν βαρέθηκες;». Γκάζωνα: «Ακούς τι σου λέω; Να με πάρεις, αλλιώς δεν πρόκειται να κοιμηθώ». Συμμαχούσαν. Πάντα τηρούσαν και τηρούν τη συμφωνία. Μα πια, όλα είναι αλλιώς.

Κάθε φορά που προφέρω «Πάρε με όταν φτάσεις»… ωπ! Μπουνιά στο στομάχι, μπουνιά στο μυαλό η θύμηση. Εκείνοι δεν έφτασαν ποτέ. Συλλογικό το τραύμα. Πονάει. Θα πονάει. Και ο πόνος μετατρέπεται σε θυμό. Ο καθένας αλλιώς διαχειρίζεται τον θυμό του. Αλλες υποσχέσεις δίνει στον θυμό του. Εγώ… κάποτε, σε μια τηλεοπτική εκπομπή που με είχαν καλέσει, χρόνια μαύρης, βαθιάς οικονομικής κρίσης, που έβλεπες με καθαρά πια μάτια όσα πήγαν λάθος διαχρονικά. Την ανευθυνότητα, τον λαϊκισμό, τον ωχαδελφισμό, τον οπορτουνισμό, το λιώσιμο της Παιδείας και άλλα και άλλα και άλλα… Θυμάμαι είχα δηλώσει αυθόρμητα: «Μακάρι κάποτε να γίνουμε η τρόικα του εαυτού μας».

Μα ποιος έχει τώρα χώρο για εκείνες τις μνήμες; Εδώ μιλάμε για ψυχές ανθρώπων. Ωστόσο ίδια η γραμμή που οδήγησε στην τραγωδία. Στο στιγμιαίο έγκλημα και διαχρονίας. Καταγράφω ονόματα θανόντων. Δίπλα τις ηλικίες. Ενας-ένας πονάει. Και μέσα από την ψυχή τού θυμού μου βγαίνει μια ευχή, μακάρι να ήταν υπόσχεση, με τον ίδιο τρόπο που  η φύση του ανθρώπου, ακόμα και στο πιο μαύρο σκοτάδι της ψάχνει να εντοπίσει μια γραμμή φωτός: «Μακάρι να γίνουμε η υγιής αντιπολίτευση που θα τους πηγαίνει γαμ…. μέχρι να γίνουμε κράτος κράτος και να νιώθουν στον σβέρκο τους την ανάσα μας να τους παρακολουθεί βήμα βήμα».

Ετσι όπως καταντήσαμε μονοκομματικοί. Να γίνουμε η κυβέρνηση του υγιούς κομματιού του εαυτού μας και υγιής, κατά πόδας αντιπολίτευση της όποιας κυβέρνησης. Κατά πόδας. Χωρίς ανάσα. Αλλά και με μνήμη βαθιά, όχι ρηχή. Και με κάτι ακόμα… Σε τούτον τον τόπο, και το ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση μπορεί να ισούται με διαδρομή από τη Γη στο φεγγάρι. Να στηρίζουμε όποιον προσπαθεί και για το ένα βήμα.

Σήμερα , μέρα μνήμης: Γιώργος Μπουρνάζης 15 ετών, Αναστασία Παπαγγελή 19 ετών, Θώμη Πλακιά 20 ετών, Αναστασία Πλακιά 20 ετών, Αναστάσιος Κουτσόπουλος 21 ετών, Μαρία Θωμαή Ψαροπούλου 21 ετών, Γιώργος Παπάζογλου 22 ετών, Ελένη Τσίντζα 22 ετών, Ιορδάνης Αδαμάκης 22 ετών, Κλαούντια Λάτα 22 ετών, Αφροδίτη Τσιωμά 23 ετών, Αγάπη Τσακλίδου 23 ετών, Ιφιγένια Μήτσκα 23 ετών, Αγγελος Τηλκερίδης 23 ετών, Ντένις Ρούτσι 23 ετών, Κυπριανός Παπαϊωάννου 23 ετών, Νικήτας Καραθεόδωρος 23 ετών, Αναστασία Αδαμίδου 24 ετών, Καλλιόπη Πορφυρίδου 24 ετών, Δήμητρα-Ευαγγελία Καπετάνιου 25 ετών, Ελισάβετ Χατζηβασιλείου 26 ετών, Δημήτρης Ασλανίδης 26 ετών, Νίκος Ναλμπάντης 27 ετών, Σωτήρης Καραγεωργίου 28 ετών, Ελπίδα Χούπα 28 ετών, Γιάννης Καρασάββας 28 ετών, Δημήτρης Οικού 29 ετών, Παναγιώτης Χατζηχαραλάμπους 29 ετών, Σοφία-Ελένη Ταχματζίδου 32 ετών, Δημήτρης Μασσάλης 32 ετών, Βάιος Βλάχος 34 ετών, Αθηνά Κατσαρά 34 ετών, Μοχάμεντ Εντρίς 34 ετών, Σπύρος Βούλγαρης 35 ετών, Ιονέλ Κουλέλα 35 ετών, Λένα Δουρμίκα 39 ετών, Βάγια Μπλέκα 42 ετών, Ιωάννης Βουτσινάς 49 ετών, Ανδρέας Παυλίδης 49 ετών, Μαρία Μουρτζάκη 51 ετών, Βασίλειος-Κυριάκος Κωττάς 52 ετών, Βαγγέλης Μπουρνάζης 54 ετών, Βασιλική Χλωρού 55 ετών, Μαρία Εγούτ 55 ετών, Γιάννης Τζοβάρας 55 ετών, Χρυσούλα Κουκαριώτη 56 ετών, Μαρία Μιάρη 56 ετών, Γιώργος Φωτόπουλος 57 ετών, Γιώργος Κουτσούμπας 59 ετών, Παβλίνι Μπόζο 62 ετών, Γιάννης Καριώτης 63 ετών, Γιώργος Κυριακίδης 67 ετών, Ευαγγελία Κουκαριώτη 63 ετών, σύρος μετανάστης 56 ετών, Εριέττα Μόλχο 23 ετών (αγνοείται).

Τόσες ψυχές…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News