Η επιλογή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, προσώπου μη πολιτικού, για την προεδρική θητεία της ήταν εξαρχής «το άνοιγμα του θεσμού στην κοινωνία». Το ομολογεί και η ίδια, δεν είναι μυστικό. Μπορούσε να το διαπιστώσει κανείς αν έκανε τον κόπο να παρακολουθήσει συστηματικά το επίσημο πρόγραμμά της. Και στις δοξολογίες πήγαινε, και στις παρελάσεις στεκόταν προσοχή, αλλά οι «ευτυχείς» στιγμές της, οι στιγμές στις οποίες την ένιωθαν οι συνεργάτες της να συγκινείται, ήταν αυτές δίπλα στους ευάλωτους, τους κατ’ εξακολούθηση αόρατους, τους πολίτες που δεν μπορούσαν ούτε στα μακρινά τους όνειρα να φανταστούν ενσταντανέ στο πλευρό της Προέδρου.

Το ενδιαφέρον είναι ότι την ομολογία αυτή την καταθέτει η ίδια σε μια έκδοση-λεύκωμα (σ.σ.: δεν διατίθεται στο εμπόριο και πάντως έγινε πραγματικότητα με τη συνδρομή του ζεύγους Θανάση και Μαρίας Μαρτίνου, και του «Αιγέα» τους) με την οποία αποχαιρετά τον θεσμό, κοιτάζοντας «πίσω», στα πέντε χρόνια παρουσίας της στο Προεδρικό Μέγαρο.

«Θέλαμε να αφήσουμε ένα χειροπιαστό τεκμήριο» είπε εμφανώς συγκινημένη, περιστοιχισμένη από φίλους και συνεργάτες, το βραδάκι της Δευτέρας 24 Φεβρουαρίου. Τεκμήριο για δύο τινά: πρώτον, την εξωστρέφεια της Προέδρου, τη διεύρυνση των ορίων του θεσμού, και δεύτερον, την αθέατη πλευρά, όλα όσα έγιναν μακριά από τα δημόσια βλέμματα.

Τα οποία ήταν πολλά – τα ξέρει καλά ο άνθρωπος που κίνησε τα νήματα για αυτά, ο Ειδικός Γραμματέας της Προεδρίας της Δημοκρατίας Νικόλαος Μανούρης. Αφορούν τη συντήρηση και την επισκευή των δυο αιωνόβιων κτιρίων που ανήκουν στην Προεδρία, του Ανακτόρου της Ηρώδου Αττικού και του Μεγάρου στη συμβολή των οδών Βασιλέως Γεωργίου Β’ και Στησιχόρου. Υγρασίες, σωληνώσεις, τοιχοποιίες, ελαιοχρωματισμοί, δάπεδα και κουφώματα, γύψινα… Οι αίθουσες Δεξιώσεων και Διαπιστευτηρίων άλλαξαν όψη.

Οι δωρεές έργων τέχνης στον ανώτατο πολιτειακό θεσμό –όπως η πολύτιμη «Δόξα», έργο του Νικολάου Γύζη, οικογενειακό κειμήλιο του Δημήτρη Γκέρτσου– καταγράφονται αναλυτικά στην έκδοση. Οπως και το μικρό μουσείο με δώρα προς την Πρόεδρο, δώρα από ηγέτες, αρχές, συλλόγους και σωματεία. Αν είχατε την ευκαιρία να ρωτήσετε την κυρία Σακελλαροπούλου για αυτά, θα σας έλεγε ότι ανήκουν στον θεσμό και όχι στα πρόσωπα που τον υπηρετούν κάθε φορά. Σκόρπια ήταν, άλλωστε, όσα είχαν μείνει στο Προεδρικό Μέγαρο, πολλαπλασιάστηκαν με τον ερχομό της, και τελικά απέκτησαν τη θέση που τους έπρεπε, στον μικρό εκθεσιακό χώρο του δευτέρου ορόφου.

Η Πρόεδρος είναι περήφανη για το μουσείο αυτό, κι ας δέχεται πειράγματα για το γεγονός ότι δεν φόρεσε ποτέ το σετ βαρύτιμων κοσμημάτων με πετράδια, που της προσέφερε κάποτε ο ηγέτης της Σαουδικής Αραβίας – δεσπόζει στον μικρό χώρο, πλάι στα δώρα του Ερντογάν, του Ζελένσκι, των βασιλέων της Ολλανδίας.

Εχει ενδιαφέρον ότι στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες η κυρία Σακελλαροπούλου δεν διστάζει να δηλώσει τις προτιμήσεις της σε προσωπικότητες ηγετών που την κέρδισαν και, προφανώς, είχε καλή «χημεία» μαζί τους. Εχει στην καρδιά της τον ιταλό πρόεδρο Ματαρέλα (είναι και πρώην δικαστής, βλέπετε), βρίσκει ενδιαφέροντα τον Ιρλανδό Χίγκινς, δίνει και το βασίλειό της για να ακούει το ηχόχρωμα του Ντε Σόουζα, εκτιμά το βεληνεκές του Γερμανού Στάινμαγερ.

Στο λεύκωμα, πάντως, ένα είναι το χρώμα το κυρίαρχο: το πράσινο του παντοτινά εντυπωσιακού Κήπου του Προεδρικού Μεγάρου, με το γκίνγκο (από τα λιγοστά που υπάρχουν στην Ελλάδα), τους κρίνους, τα βότανα, αλλά και τα κυπαρίσσια, τα πλατάνια, τις φιλύρες – μέχρι και Εθνικό Λαχανόκηπο έχει.

Ο Κήπος έχει άλλωστε ισχυρό συμβολισμό στη θητεία της Προέδρου, αφού επί των ημερών της «άνθισε» ξανά: άνοιξε και πάλι, συστηματικά, τις Κυριακές για τους απλούς πολίτες και τα παιδιά τους, γέμισε ήχους από όργανα και φωνητικά σύνολα. Στη Γιορτή της Δημοκρατίας, την 24η Ιουλίου, υποδέχθηκε επισκέπτες όπως η Ρέα Γαλανάκη και ο Παναγιώτης Τέτσης, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και ο Λουκάς Καρυτινός, πρόσωπα πέρα και έξω από το πεδίο της πολιτικής, ανθρώπους με κοινωνικό και πνευματικό ανάστημα.

Διακριτό κεφάλαιο στην έκδοση είναι το σχετικό με το στομάχι των επισκεπτών του Προεδρικού Μεγάρου – όπως άλλωστε έγραψε ο Ριβαρόλ, το στομάχι είναι το χώμα όπου ευδοκιμούν οι σκέψεις. «Στην κουζίνα του Προεδρικού Μεγάρου» επιγράφεται το κεφάλαιο και συγκεντρώνει στις σελίδες του όχι μόνο φωτογραφίες από τα άδυτα του κτιρίου (με αργυροφυλάκια και ερμάρια να τα ζηλεύει κανείς), αλλά και καταθέσεις εξεχόντων σεφ, που έβαλαν όλη την τέχνη τους για να γητεύσουν ξένους και έλληνες προσκεκλημένους της Προέδρου. Ο Λευτέρης Λαζάρου και ο Γιάννης Μπαξεβάνης, η Κωνσταντίνα Φάκλαρη και ο Χριστόφορος Πέσκιας, ο Αλέξανδρος Παπανδρέου και ο Μανώλης Παπουτσάκης, συνολικά 16 διακεκριμένοι «μαέστροι» της κουζίνας, περιγράφουν την εμπειρία τους στην Ηρώδου Αττικού.

Η ένταξη της «κουζίνας» στις σελίδες του λευκώματος ήταν ιδέα της ίδιας της Προέδρου. Ανθρωπος που αγαπά το καλό τραπέζι, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου επέλεξε λίγες μέρες νωρίτερα να αποχαιρετίσει –ψύχραιμα, χωρίς αιχμές και παραπολιτικά– τους δημοσιογράφους που κάλυψαν κατά τη θητεία της το προεδρικό ρεπορτάζ, σε ιστορικό μαγαζί κρεατοφαγίας στο Παγκράτι. Και, βεβαίως, ζήτησε να μην πεταχτούν τα αποφάγια, γιατί ε, περιμένουν να φάνε κατιτίς και οι γάτες του Προεδρικού.

Οι οποίες, παρεμπιπτόντως, θα έφθαναν τις 500, αν δεν υπήρχε πρόβλεψη για πρόγραμμα στείρωσης, με βοήθεια από τη ΜΚΟ «Οι εφτάψυχες – Nine Lives». Στο λεύκωμα η Πρόεδρος φωτογραφίζεται με μια από αυτές, ίσως την πιο όμορφη, αποτυπώνοντας την αγάπη της στα ιδιαίτερα αυτά αιλουροειδή. Στη σεμνή δεξίωση, εξάλλου, που παραχώρησε τη Δευτέρα, φορούσε και μια υπέροχη γάτα στο πέτο, καρφίτσα αυτή.

ΥΓ.: Ρόλο καθοριστικό στο λεύκωμα παίζουν οι φωτογραφίες του Θοδωρή Μανωλόπουλου, εξαιρετικού φωτογράφου της Προεδρίας της Δημοκρατίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News