Θυμάμαι τις ελληνικές σειρές προηγούμενων δεκαετιών. Οι χώροι που οι περισσότερες χρησιμοποιούσαν ως σκηνικό φόντο σε έκαναν να ζηλεύεις. Ευάερα και ευήλια διαμερίσματα, ρετιρέ με όλη την Αθήνα πιάτο, μεζονέτες, βίλες με πισίνες, ακίνητα μεγάλης αξίας εναλλάσσονταν στην οθόνη, το ένα καλύτερο από το άλλο, σαν να επρόκειτο για έκθεση μεγάλου μεσιτικού γραφείου.

Τα πράγματα δεν άλλαξαν πολύ στα λιγοστά σίριαλ που γυρίστηκαν στα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Η συντριπτική τους πλειονότητα ακολούθησε τον χρυσό κανόνα της οπτικοακουστικής παραγωγής που είχε εγκλωβιστεί σε εξωφρενικά μικρά μπάτζετ: γυρίσματα σε εσωτερικούς χώρους, σαλόνια, κουζίνες, υπνοδωμάτια και ατελείωτα γραφεία. Λες και όλη η χώρα δούλευε σε εταιρείες.

Και τότε οι χώροι που έβλεπες στις σειρές δεν ανταποκρίνονταν στα δεδομένα του μέσου Ελληνα. Ούτε οι πλοκές και οι ήρωές τους θύμιζαν πολύ τη ζωή σου και τη στενότητά της λόγω των ισχνών οικονομικών, της ανεργίας που μάστιζε τη χώρα και της γενικότερης κατάστασής της. Θαρρείς και ήθελαν να σε κάνουν να ξεχάσεις την πραγματικότητα στην οποία ζεις, και ως έναν βαθμό αυτό μάλλον κατάφερναν.

Η ελληνική μυθοπλασία έχει κάνει δυναμική επιστροφή τα τελευταία χρόνια. Θα έλεγε κανείς ότι τώρα, πιο μελετημένη και προσεγμένη, θα είχε αφήσει πίσω της αυτόν τον πλασματικό κόσμο πάνω στον οποίο έστηνε το περιεχόμενό της. Και όμως, διαπιστώνεις ότι στη μεγάλη εικόνα της συνεχίζει να μην το κάνει. Εξακολουθεί να μην αποτυπώνει επαρκώς την αλήθεια της ζωής του Ελληνα, κυρίως όσον αφορά το πορτοφόλι του. Μοιάζει να ξεχνάει ότι τα περισσότερα άγχη και οι αγωνίες του ξεκινούν από εκεί και τον διαμορφώνουν ως άτομο, σύζυγο, γονιό, φίλο, εργαζόμενο, πολίτη.

Βέβαια, το δείγμα σειρών που καταπιάνεται με τη σύγχρονη εποχή είναι μικρό. Η μυθοπλασία εποχής έχει κατακλύσει τη μικρή οθόνη, παρουσιάζοντας τον Ελληνα όπως ήταν κάποτε ή, καλύτερα, όπως νομίζει ότι ήταν και όπως θα ήθελες εσύ να τον βλέπεις, με τη ματιά της νοσταλγίας να αμβλύνει και πάλι τα τραχιά σημεία και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στην τότε καθημερινότητά του.

Αλλά και οι σειρές του 2025 δεν αποδίδουν ακριβώς την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει οι περισσότεροι. Ούτε οι δραματικές, ούτε οι λιγοστές κωμικές καταφέρνουν να περάσουν αυτό που περνάς και αυτό που νιώθεις, έχοντας ένα εισόδημα που οριακά καλύπτει τα έξοδα και την ακρίβεια του σήμερα, κάτι αδύνατον για την πλειονότητα των Ελλήνων.

Ποιος είναι ο μέσος Ελληνας της διπλανής πόρτας; Είναι ένα άτομο που αναγκάζεται να κάνει δύο και τρεις δουλειές, που γυρνάει κατάκοπος σπίτι του, που τα μετράει όλα συνέχεια, που έχει χρεωθεί από προηγούμενα χρόνια και χάνει σπίτια και περιουσίες. Κυρίως, είναι ένα άτομο με τεράστιο φορτίο άγχους, θυμού και απογοήτευσης για την ποιότητα ζωής που η τρέχουσα πραγματικότητα έχει διαμορφώσει, με όλες τις παρενέργειες που αυτό προκαλεί στον ίδιο και στις σχέσεις του, όπως και στην κοινωνική συμπεριφορά του.

Ποια ελληνική σειρά καθρεφτίζει αυτό το άτομο; Ακόμα και όσες πλέκονται γύρω του και τον τοποθετούν στο κέντρο τους ως ήρωα, αποτυγχάνουν να τον σκιαγραφήσουν με όλη την αλήθεια του. Δίνουν συνήθως μια μεσοβέζικη εικόνα του, σαν να θέλουν να αποφύγουν να δείξουν τη δυσκολία του σε όλο της το μεγαλείο. Το θεωρούν πολύ βαρύ για να το αποδώσουν δραματικά ή πολύ ευαίσθητο για να παίξουν μαζί του κωμικά; Ενδεχομένως. Ετσι όμως χάνουν την ευκαιρία να ταυτιστούν μαζί του, μαζί μας. Και επειδή φοβούνται να κάνουν και γενναίο χιούμορ με τις δυσχέρειές μας, χάνουν και την ευκαιρία να μας κερδίσουν με το γέλιο που ανακουφίζει το βάσανο, ακόμα και αν είναι το δικό μας.

Με άλλα λόγια, έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε στις ελληνικές σειρές μεγαλοαστούς και μεγαλοεπιχειρηματίες ή μικροαστούς που τους ταλανίζουν χίλια μύρια άλλα προβλήματα, όπως απάτες, προδοσίες, ανεκπλήρωτοι έρωτες και εγκλήματα, εκτός από το βασικό, εκείνο που βασανίζει τον σημερινό Ελληνα: το συνεχές, εκνευριστικό, ανυπόφορο οικονομικό ζόρι.

Η ζωή μας καθορίζεται από αυτό. Αλλά κανείς δεν το βλέπει στη μικρή οθόνη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News