Η Aμερικανική Yπηρεσία για τη Διεθνή Ανάπτυξη (USAID), την οποία διαλύουν Τραμπ και Μασκ, ανακοίνωσε πως απολύει περίπου 1.600 υπαλλήλους της στις ΗΠΑ και θέτει σχεδόν όλο το υπόλοιπο προσωπικό, εντός και εκτός ΗΠΑ, σε διοικητική αργία.

«Η USAID ξεκινάει να εφαρμόζει μείωση του προσωπικού της που θα επηρεάσει περίπου 1.600 μέλη του (…) τοποθετημένα στις ΗΠΑ» συνοψίζει ανακοίνωση που αναρτήθηκε στον ιστότοπό της. Ολοι οι υπόλοιποι υπάλληλοι σε παγκόσμια κλίμακα τίθενται σε διοικητική αργία, με εξαίρεση μόνο εργαζόμενους εμπλεκόμενους σε αποστολές που χαρακτηρίζονται «απολύτως απαραίτητες», υπαλλήλους της «κεντρικής διεύθυνσής της» και αρμόδιους για «ιδιαίτερα προγράμματα» που έχουν οριστεί.

«Η επίπτωση αυτής της απόφασης, που γίνεται αισθητή σε δεκάδες χώρες που προσέβλεπαν στην Αμερική για βοήθεια, είναι πραγματική, επιβλαβής και μερικές φορές θανατηφόρα. Βλάπτει επίσης εμάς εδώ στην πατρίδα. Στις πολλές αποστολές μου στο εξωτερικό για λογαριασμό της USAID, κάποιες σε επικίνδυνες περιοχές για τους διπλωμάτες των ΗΠΑ, είδα από πρώτο χέρι το καλό που μπορεί να κάνει η εξωτερική μας βοήθεια» διηγείται στο Politico ο Μαρκ Γουόρντ, συνταξιούχος που εργάστηκε σε αυτόν τον οργανισμό για πάνω από 30 χρόνια.

Το 2002, συνεχίζει ο Γουόρντ, «ήμουν επικεφαλής της USAID στο Πακιστάν όταν ξεκίνησε ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας. Ο στόχος της βοήθειάς μας ήταν να πείσουμε τους πακιστανούς ηγέτες ότι η συμμετοχή στον αγώνα κατά της Αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν ήταν η σωστή απόφαση. Με αυτό το σκεπτικό, πρότεινα να επανεκκινήσουμε ένα παλιό πρόγραμμα της USAID, το οποίο είχε στείλει μελλοντικούς πακιστανούς ηγέτες στις ΗΠΑ για τις ανώτερες σπουδές τους. Είχαν φέρει πίσω καλές αναμνήσεις από τις ΗΠΑ και με τα χρόνια βοήθησαν να παραμείνουν οι ηγέτες του Πακιστάν φιλοαμερικανοί.

»Κατά τη διάρκεια της συνάντησής μας, ο νέος υπουργός Οικονομικών της χώρας αντέτεινε τις προτάσεις μου, λέγοντας ότι κανένας από τους φοιτητές δεν θα γύριζε πίσω μόλις αποφοιτούσε. Οπότε, πήρα το ρίσκο και ρώτησα τους δώδεκα συμβούλους στο δωμάτιο πόσοι από αυτούς είχαν σπουδάσει στις ΗΠΑ με το παλιό πρόγραμμα. Ολοι σήκωσαν το χέρι τους. Ο υπουργός είπε: “Κερδίζετε”.

»Λίγα χρόνια αργότερα ήμουν επικεφαλής της USAID για την Ασία, όταν ένας τρομερός σεισμός και τσουνάμι χτύπησαν την Ινδονησία και εξαπλώθηκαν σε όλον τον Ινδικό Ωκεανό. Το Πεντάγωνο έστειλε ένα αεροπλανοφόρο, καθώς τα κοντινά αεροδρόμια και οι δρόμοι ήταν κατεστραμμένοι, και τα ελικόπτερα ήταν ο μόνος τρόπος για να φτάσουν σε πολλά χωριά με τροφή και νερό, που θα ήταν σωτήρια για τη ζωή των κατοίκων.

»Ημουν εκεί, στο κατάστρωμα, με τον τότε υφυπουργό Αμυνας Πολ Γούλφοβιτς. Το κατάστρωμα ήταν γεμάτο με ελικόπτερα που έρχονταν και έφευγαν και παλέτες με προμήθειες, όλες με την ένδειξη: “Από τον αμερικανικό λαό”. Οι αξιωματούχοι της USAID και οι ανθρωπιστικοί οργανισμοί που χρηματοδοτούσαν, ήξεραν τι χρειαζόταν και πού. Ηταν έξω στο κατάστρωμα, καθοδηγώντας ολόκληρη την επιχείρηση».

Αργότερα, προς το τέλος της καριέρας του, επισημαίνει ο Μαρκ Ουόρντ, «ηγήθηκα μιας ομάδας αμερικανών αξιωματούχων στην τουρκο- συριακή μεθόριο, διαχειριζόμενος τη βοήθεια που κατευθυνόταν προς τη Συρία, από το 2012 έως το 2016. Προσπαθούσαμε να στηρίξουμε κοινότητες που η συριακή κυβέρνηση προσπαθούσε να πείσει να πεινάσουν, για να υποστηρίξουν τους αντάρτες που αντιστάθηκαν στο βάρβαρο καθεστώς.

»Συνεργαστήκαμε με την Τουρκία και την Ιορδανία για να διατηρηθούν βασικές δημοτικές υπηρεσίες, όπως το νερό, τα λύματα και η ηλεκτρική ενέργεια, στα παραμεθόρια χωριά, ώστε οι άνθρωποι εκεί να μη φύγουν και προστεθούν στους πρόσφυγες που υπερφόρτωναν τις γειτονικές χώρες και την Ευρώπη. Οι κοινοβουλευτικές αντιπροσωπείες –Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκράτες– μάς επισκέπτονταν συχνά και επαινούσαν τις στρατηγικές μας προσπάθειες».

Η γεωπολιτική επίδραση της κατάρρευσης μιας τέτοιας εξωτερικής βοήθειας είναι εξαιρετικά ανησυχητική, εκτιμά ο ίδιος. «Η Κίνα ανταγωνιζόταν ήδη τις ΗΠΑ για ξένους συμμάχους με επενδύσεις δισεκατομμυρίων σε έργα υποδομής. Σήμερα έχουμε σχεδόν παραδεχτεί την ήττα. Και μπορείτε να είστε σίγουροι ότι και οι εχθροί μας προσφέρουν υποτροφίες στους μελλοντικούς ηγέτες του κόσμου στα πανεπιστήμιά τους. Γιατί δεν ακούσαμε τους πρώην ηγέτες μας να υπερασπίζονται τη διεθνή βοήθεια; Οι πρόεδροι Τζο Μπάιντεν, Μπαράκ Ομπάμα, Τζορτζ Μπους και Μπιλ Κλίντον υμνούσαν την εξωτερική βοήθεια όταν ήταν στην εξουσία – όπως και οι υπουργοί Εξωτερικών τους» διερωτάται ο Ουόρντ.

Και συνεχίζει: «Τώρα όλοι σιωπούν, εκτός από μια ανάρτηση στα κοινωνικά μέσα από τον Ομπάμα. Φυσικά, οι νέοι ηγέτες έχουν αλλάξει τις προτεραιότητες της εξωτερικής βοήθειας της προηγούμενης διοίκησης στο παρελθόν. Πάντα προσαρμοζόμασταν ανάλογα, αυτός είναι ο πολιτικός μας κύκλος. Αυτοί που δεν μπορούσαν να ζήσουν με τις αλλαγές, μπορούσαν να φύγουν. Ετσι λειτουργεί η Ουάσινγκτον και οι άνθρωποι που διαχειρίζονταν τη διεθνή βοήθεια το ήξεραν αυτό.

»Ακόμη και για τον Τραμπ προσαρμοστήκαμε το 2017. Μερικοί άτομα έφυγαν –οι περισσότεροι όχι– και κανείς δεν προσπάθησε να σταματήσει την εξωτερική βοήθεια. Αν τους δινόταν η ευκαιρία, το προσωπικό της USAID θα είχε προσαρμοστεί ξανά και φέτος. Αλλά αντί γι’ αυτό απολύονται ή τους λένε να μείνουν στο σπίτι και σχεδόν όλα τα προγράμματα είναι πλέον “παγωμένα”.

»Σε απάντηση σε όλα αυτά, πολλοί λένε ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για τη διεθνή βοήθεια εκτός του πολιτικού κύκλου της Ουάσινγκτον. Αν αυτό είναι αλήθεια, είναι επειδή δεν καταλαβαίνουν πόσο καλό κάνει για τη χώρα μας – είναι, άλλωστε, εξωτερικό. Αλλά μετά τη συνταξιοδότησή μου έχω περάσει πολύ χρόνο προσπαθώντας να εξηγήσω την αξία της διεθνούς βοήθειας σε πανεπιστήμια, εκκλησίες και πολιτιστικούς οργανισμούς. Και ίσως το κοινό μου απλώς να ήταν ευγενικό, αλλά όλοι με ευχαρίστησαν για δεκαετίες σκληρής δουλειάς σε πολύ επικίνδυνες περιοχές. Αν τους δώσεις τα δεδομένα, οι Αμερικανοί καταλαβαίνουν πώς η εξωτερική βοήθεια κρατάει την Αμερική μεγάλη. Εκεί μπορούν να βοηθήσουν οι πρώην ηγέτες μας. Ολοι τους έχουν ρίζες εκτός Ουάσινγκτον. Οι άνθρωποι σε κόκκινες και μπλε Πολιτείες εξακολουθούν να τους ακούν όταν μιλούν».

Ο Μαρκ Γουόρντ καταλήγει με μια δημόσια έκκληση: «Υψώστε τη φωνή σας υπέρ της εξωτερικής βοήθειας και των αφοσιωμένων ανθρώπων που τη διαχειρίζονται. Πείτε στον αμερικανικό λαό γιατί ήταν σημαντική για εσάς, πώς βοήθησε τις ΗΠΑ στην πατρίδα και σε όλον τον κόσμο. Σας ζητούσαμε ηγεσία σε δύσκολες εποχές πριν. Τώρα χρειαζόμαστε ξανά εσάς.

Δούλεψα γι’ αυτούς στην USAID για πάνω από 30 χρόνια. Ενα από τα πιο αποτελεσματικά εργαλεία εξωτερικής πολιτικής μας χάνει τους καλύτερους ανθρώπους του και την αξιοπιστία του σε όλον τον κόσμο. Οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη γνώριζαν παλαιότερα ποιος τους βοηθούσε — η βοήθεια ερχόταν “από τον αμερικανικό λαό”. Τώρα ποιος θα τους βοηθήσει στη θέση μας; Δεν ανησυχείτε όλοι για το τι θα συμβεί με τη φήμη μας στο εξωτερικό όταν η βοήθεια από τις ΗΠΑ γίνει αναξιόπιστη;»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News