Το γεγονός ότι ήδη από την επανεμφάνιση του Ντόναλντ Τραμπ στα δημόσια πράγματα βρίσκεται σε εξέλιξη μια συστηματική προσπάθεια επηρεασμού (και) της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης από την ιδεολογική λαίλαπα που επιβάλλει στη δημόσια σφαίρα ο αμερικανός πρόεδρος και το ανεξέλεγκτο επιτελείο των μεγιστάνων της τεχνολογίας είναι αυταπόδεικτο.

Αυτό συνέβαινε άλλωστε και κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του εκκεντρικού δισεκατομμυριούχου, όταν ο τότε στενός συνεργάτης του Στηβ Μπάνον άνοιξε γραφεία στην Ευρώπη με στόχο- δημοσίως όχι υπόρρητα- «την επιρροή σε εκλογικές αναμετρήσεις» σε κράτη- μέλη της Ενωσης. «Κερδίσαμε το Brexit με τον Φάρατζ, υποστηρίξαμε την AfD στη Γερμανία, το Front National στη Γαλλία, ομοίως στην Ιταλία, καθώς και κάποια από τα δεξιά κόμματα στην Ελλάδα», είπε στεγνά προ ημερών ο Μπάνον στην «Καθημερινή». Αυτό που ξέχασε να αναφέρει είναι τα ρωσικά κεφάλαια με τα οποία τόσα χρόνια «έτρεχε» τις καμπάνιες της παραπληροφόρησης.

Τα πρόσωπα μπορεί να άλλαξαν, η επιχείρηση όμως παραμένει ίδια. Πόσες φορές παρενέβη ευθέως ο Ελον Μάσκ στις γερμανικές εκλογές; Πότε έχει συμβεί στο παρελθόν ο αμερικανός αντιπρόεδρος να καλεί από γερμανικό έδαφος τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν την ακροδεξιά και να συναντάται μόνο με εκπρόσωπο του AfD, παραδίδοντας μάλιστα παραλλήλως μαθήματα περί δήθεν δημοκρατίας στην Ευρώπη;

Αν πάντως αναλογιστεί κανείς το μέγεθος της παρέμβασης αλλά και τις αλλεπάλληλες επιθέσεις με μαχαίρια και νεκρούς που καταγράφηκαν στη Γερμανία κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου θα μπορούσε να πει ότι το 21% του AfD είναι σχετικά χαμηλό. Διπλασίασε μεν ποσοστά, αλλά στελέχη του κόμματος ανέμεναν έπειτα από όλα αυτά ένα άλμα κοντά στο 25%. Ενα τέτοιο ποσοστό άλλωστε θα προκαλούσε ακόμα μεγαλύτερη έκρηξη όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά συνολικά στην Ευρώπη.

Είναι φανερό ότι το τραμπικό επιτελείο δεν πρόκειται να σταματήσει στη Γερμανία. Η ιδεολογική προπαγάνδα με υπόβαθρο τον αποκαλούμενο «αντισυστημισμό» θα είναι διαρκής, ανεξαρτήτως εκλογικών αναμετρήσεων. «Δεν θέλω να αποκαλύψω τις επαφές μας στην Ελλάδα», λέει μυστικοπαθώς ο Μπάνον. Με ποιον/ποιους ή ποιες μιλάνε οι συγκεκριμένοι Αμερικανοί στην Ελλάδα δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχουν να αντιμετωπίσουν μια υπαρκτή απειλή στα δεξιά τους. Μια απειλή που στη δημοσκόπηση της RealPolls για το Ρrotagon μετρήθηκε, ως πρόθεση ψήφου, στο 15,6%. Με το κυβερνών κόμμα να βρίσκεται στο 21,2%.

Από την «αντισυστημική» ούλτρα Δεξιά στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας λείπουν τόσο η αξιόλογη ηγεσία, όσο και η πιο στιβαρή επιχειρηματολογία. Ισως γι’ αυτό να μην έχει ανέβει σε τέτοιο βαθμό στο τραμπικό κύμα που απλώνεται στην Ευρώπη. Δεν παύει, όμως, να αποτελεί σκληρό αγκάθι στα πλευρά του Κυριάκου Μητσοτάκη, ειδικά εν μέσω της γενικότερης κοινωνικής αναταραχής που επικρατεί εξαιτίας των λανθασμένων κυβερνητικών χειρισμών στην υπόθεση των Τεμπών. Αλλά και να προβληματίζει τους παροικούντες στο Μέγαρο Μαξίμου όσον αφορά τον τρόπο αντιμετώπισης, κατά κύριο λόγο, της Ελληνικής Λύσης και της Φωνής Λογικής.

Γιατί, όμως, έφτασαν Βελόπουλος και Λατινόπουλου να αθροίζουν περίπου 20% του δημοσκοπικού σώματος; Οι αιτίες ξεπερνούν προφανώς τη ρηχή ανάλυση περί του γάμου ομοφύλων και της woke ατζέντας, καθώς η μεγέθυνσή τους εντοπίζεται νωρίτερα: από την εποχή του υποχρεωτικού εμβολιασμού και του κλεισίματος των εκκλησιών, τη ρητή υποστήριξη της Ουκρανίας κόντρα στη ρωσική εισβολή, την εμπέδωση μιας εικόνας ελίτ διακυβέρνησης και φυσικά από τότε που χτυπήθηκε η τσέπη του Ελληνα από τη δυσβάσταχτη ακρίβεια.

Ο επίκουρος καθηγητής στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης Παναγιώτης Κουστένης επισημαίνει στο Protagon ότι μετά την αμφίπλευρη διεύρυνση που πέτυχε η ΝΔ το 2019, «το 2023 το κυβερνών κόμμα κατέγραψε σημαντικές διαρροές προς τα δεξιά, μετά από τα ρήγματα που είχαν αναδειχθεί κατά την πρώτη τετραετία: το αντιεμβολιαστικό κίνημα και το φιλορωσικό ρεύμα». Προσθέτει, όμως, ότι η εκλογική επέκταση του 41% «είχε σε μεγάλο βαθμό και τον χαρακτήρα της θετικής “οικονομικής ψήφου” που απέρρεε από την ασκούμενη κοινωνική πολιτική επί των ημερών της πανδημίας, η οποία ταυτόχρονα περιόριζε τη δυναμική των αντιδεξιών αντανακλαστικών που παραδοσιακά ενεργοποιούσε η ενίσχυση της ΝΔ».

Τι πρέπει να κάνει η Νέα Δημοκρατία για να περιορίσει τις φυγόκεντρες τάσεις στα δεξιά της, πέρα προφανώς από το- εξαιρετικά δυσχερές- να εγγυηθεί την απονομή αδέκαστης δικαιοσύνης στην υπόθεση των Τεμπών; Οπως λένε συνεργάτες του πρωθυπουργού, πρώτα απ’ όλα να εξασφαλιστεί η συγκράτηση της εκλογικής βάσης: να μην φύγουν δηλαδή περισσότεροι δεξιοί ψηφοφόροι από το κόμμα. Πρόκειται μια άσκηση πολιτικού ρεαλισμού. «Eνα κόμμα – παράταξη όπως η ΝΔ οφείλει να διατηρεί τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση των δυνάμεων της για να διασφαλίζει καλή βάση εκκίνησης», λέει στο Protagon η πολιτική αναλύτρια Μαρία Καρακλιούμη και προσθέτει ότι η ανάγκη αυτή γίνεται επιτακτικότερη όταν δεν υπάρχει κοινωνικό ρεύμα που να δημιουργεί συνθήκες πολιτικής επικράτησης.

«Η κίνηση προς τα δεξιά είναι υποχρεωτική, προέχει η διαφύλαξη του σταθερού 30%, που αποτελεί παραδοσιακά την βάση της ΝΔ», συμφωνεί ο πολιτικός επιστήμονας Λευτέρης Κουσούλης. Αν λοιπόν υπό τις όχι και τόσο ευνοϊκές συνθήκες είναι δύσκολο να επιστρέψουν όσοι πια έχουν στραφεί στα δεξιότερα, τόσο πρέπει να μην φύγουν άλλοι.

Αρκεί, όμως, αυτό; Το έτερο βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης- το οποίο αναπτύσσεται τις τελευταίες ημέρες ενόψει της 28^ης Φεβρουαρίου- είναι η ανάγκη διατήρησης της σταθερότητας εν μέσω ενός κόσμου που αλλάζει ραγδαία. Αλλά η σταθερότητα δεν είναι πια διακύβευμα, όπως ήταν για παράδειγμα το 2019. Λίγο- πολύ, καλώς ή κακώς, θεωρείται δεδομένη, ενώ όπως έχει αποδειχθεί ήδη από την εποχή του Εθνικού Διχασμού ουδέποτε τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής καθόριζαν την ατμόσφαιρα στο εσωτερικό. Πολλώ δε μάλλον τα εκλογικά αποτελέσματα.

Αυτό που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση είναι να ορθώσει τείχος στις αιτίες που ορθώνουν τον «αντισυστημισμό». Να γειωθεί στην κοινωνία, αλλά και να επιχειρήσει μια φυγή προς τα μπρος: αντιμετώπιση της ακρίβειας, της έλλειψης φθηνής στέγης, της υποαμοιβόμενης εργασίας, της πολυεπίπεδης θεσμικής ανεπάρκειας, του αισθήματος ατιμωρησίας που επικρατεί στην κοινωνία. Μπορεί;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News