Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα παρατηρητικός για να διαπιστώσει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι τουλάχιστον προσεκτικός στις αναφορές του στον Ντόναλντ Τραμπ.

Είναι μία στάση που τήρησε και κατά το διάστημα πριν από τις αμερικανικές εκλογές του προηγούμενου Νοεμβρίου. Οσες φορές δέχθηκε ερώτηση σχετικά με το ενδεχόμενο επιστροφής του Τραμπ στο Λευκό Οίκο, ουδέποτε έκανε κάποιο αρνητικό σχόλιο και εστίαζε στην στρατηγική σημασία της διμερούς σχέσης.

Μπορεί ο Πρωθυπουργός να μην κάνει τις ακροβασίες του Αλέξη Τσίπρα, που έλεγε ότι ο αμερικανός πρόεδρος μοιάζει διαβολικός, αλλά το κάνει για καλό σκοπό, όμως σίγουρα ο πολιτικός ρεαλισμός επιβάλλει και ευελιξία και προσαρμογές, όποτε υπάρχει ανάγκη.

Είναι επίσης βέβαιο ότι στην παρούσα συγκυρία η ανάγκη των προσαρμογών είναι όχι απλώς υπαρκτή, αλλά επιβεβλημένη. Υπό αυτές τις συνθήκες, θα ήταν μάλλον (ακατ)ανόητη επιλογή να ανοίξει κάποιος μέτωπο ή να διακινδυνεύσει με πρωτοβουλίες ή παραλείψεις, την διατάραξη της στρατηγικής σχέσης με τις ΗΠΑ. Και πάντως, όλα αυτά έχουν την ιδιαίτερη σημασία τους, όσο διαπιστώνεται ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει ακόμη αποτελεσματικούς και ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με τον Λευκό Οίκο. Στο πεδίο αυτό της επικοινωνίας των δύο κυβερνήσεων εκδηλώνεται μία συγκρατημένη προσδοκία εν όψει του ταξιδιού του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη στις ΗΠΑ στις αρχές της εβδομάδας, ο οποίος αναμένεται να έχει μία πρώτη συνάντησή με τον αμερικανό ομόλογό του, Μάρκο Ρούμπιο.

Δεδομένων των συνθηκών, δεν θα έπρεπε να ξενίζει η παραδοχή του Πρωθυπουργού στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Bloomberg, σύμφωνα με την οποία «όταν ο πρόεδρος Τραμπ έλεγε ότι δεν ξοδεύουμε (ως Ευρώπη) πολλά για την άμυνα, είχε δίκιο». Τη συνδύασε μάλιστα και με την εμφατική επισήμανση ότι «ορισμένες φορές οι Αμερικανοί φίλοι μας μπορεί να εκφράζονται διαφορετικά, αλλά όταν μας λένε ότι πρέπει να κάνουμε περισσότερα για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, έχουν δίκιο».

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέφερε κάτι τέτοιο. Πριν από ακριβώς ένα μήνα είχε δηλώσει, κατά τη διάρκεια της συζήτησής του με τον Ενρίκο Λέτα: «Έχει δίκιο ο Τραμπ όταν παροτρύνει τους ευρωπαίους εταίρους να αναλάβουν περισσότερες ευθύνες ως προς τις δαπάνες στην άμυνα».

Ολα αυτά θα έπρεπε έως και να θεωρούνται αναμενόμενα από τον Πρωθυπουργό μίας χώρας όπως η Ελλάδα, η οποία έχει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά δαπανών επί του ΑΕΠ. Και υπό μία έννοια, λειτουργούν και ως υπόμνηση αυτής της λεπτομέρειας προς τους Ευρωπαίους, σε μία περίοδο κατά την οποία οι αμυντικές δαπάνες είναι το βασικό θέμα συζήτησης στις Βρυξέλλες.

Θα πρέπει να δώσει κάποιος ιδιαίτερη προσοχή και στην επισήμανση του Πρωθυπουργού στο Bloomberg, ότι παραμένει υπέρμαχος της Ευρωατλαντικής Συμμαχίας, κάτι που εξάλλου συνάδει με τη σαφή επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης, να δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη σχέση με τις ΗΠΑ.

Είχε προηγηθεί μία πρώτη, αλλά σαφής ένδειξη της μετακίνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη, από την ατζέντα του κοινωνικού φιλελευθερισμού τον οποίο διακήρυττε, προς περισσότερο συντηρητικές, θα έλεγε κανείς, ή ρεαλιστικές προσεγγίσεις. Αυτό συνέβη στα μέσα του προηγούμενου Νοεμβρίου και στο πλαίσιο της συζήτησης του Πρωθυπουργού με τον γάλλο φιλόσοφο και συγγραφέα Πασκάλ Μπρικνέρ στην Αθήνα.

Μεταξύ των άλλων, ο Πρωθυπουργός είχε τονίσει σε εκείνη τη συνάντηση, μόλις λίγες ημέρες μετά την δεύτερη εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ: «Εχουμε την τυραννία των μειοψηφιών, οι οποίες δεν επιτρέπουν σε οποιονδήποτε να αμφισβητήσει την άποψή τους. Εάν τολμήσεις να εκφράσεις αμφιβολίες για τη γνώμη τους σε “βαφτίζουν” φασίστα, υποστηρικτή της πατριαρχίας, ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς».

Επισημάνσεις όπως αυτές ενοχλούν το πιο φιλελεύθερο τμήμα του ακροατηρίου του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ομως όταν μιλάει κανείς ειδικότερα για ζητήματα γεωπολιτικών αναδιατάξεων και αναταράξεων, θα ήταν μάλλον αυτοκτονική επιλογή μία ακτιβιστική στάση έναντι της σημερινής αμερικανικής ηγεσίας.

Πόσο μάλλον, όταν κάποιος απειλείται από μία αναθεωρητική δύναμη όπως η Τουρκία, ή έχει μία ανοιχτή πληγή, όπως το Κυπριακό.

Το ζήτημα είναι πλέον πώς όλα αυτά θα αποκρυσταλλωθούν (αν αποκρυσταλλωθούν) επί του πολιτικού, διπλωματικού και στρατιωτικού πεδίου. Είναι εμφανές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να διαφυλάξει μία ισορροπία. Τη στιγμή που δηλώνει ότι ο Τραμπ έχει δίκιο, τονίζει και την ευρωπαϊκή θέση, ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση για την Ουκρανία, χωρίς την  Ουκρανία. Ομως η βαρύτητα και η σημασία της μίας και της άλλης δήλωσης δεν είναι η ίδια.

Στην εποχή αυτή της αβεβαιότητας και της επικίνδυνης ρευστότητας διαπιστώνεται ότι στερεύουν οι πολυτέλειες των εύκολων και θεωρητικών λόγων. Προέχει, προφανώς, το συμφέρον της χώρας και με βάση αυτό καθορίζεται ποια είναι «η σωστή πλευρά της Ιστορίας».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News