Το 2015 ο κόσμος ήταν πολύ θυμωμένος. Είχε συσσωρεύσει θυμό μιας γεμάτης πενταετίας, μνημόνια, φτωχοποίηση, κόντρα φτωχοποίηση, είχε μεσολαβήσει και η δολοφονία του Γρηγορόπουλου, η οργή ξεχείλιζε. Και η απελπισία. Εκεί ακριβώς, βρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έδωσε διέξοδο και στα δύο. Υποσχέθηκε ότι θα σκίσει τα μνημόνια, ότι θα κάνει δίκαιη ανακατανομή του πλούτου και των βαρών, ότι θα φτιάξει ένα κράτος δικαίου, από κάθε άποψη. Κυρίως, όμως, υποσχέθηκε στον Ελληνα ότι θα τον κάνει ξανά κυρίαρχο του εαυτού του και όχι έναν λαό υπόδουλο του χρέους του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε τίποτε απ’ όλα αυτά, έκανε όμως διάφορα άλλα, που τον έχουν φέρει σήμερα στο 5%, ή 6%, ή άντε και 7%, ελάχιστη σημασία έχει. Και όχι, οι δημοσκοπήσεις δεν είναι «φτιαχτές», όπως θέλουν να πιστεύουν οι οπαδοί του, οι οποίοι και στις προηγούμενες εκλογές ονειρεύονταν, μέσα στις σοσιαλμιντιακές τους φούσκες, ότι «έρχεται πίτσα». Ηρθε, πράγματι, αλλά σε λάθος διεύθυνση.

Στην παρούσα φάση, το κοινό αίσθημα δεν ξεκίνησε ως θυμός, αλλά εξελίσσεται σε τέτοιον πολύ γρήγορα, κυρίως λόγω της ακραίας πόλωσης που καλλιεργείται. Ως βασική αιτία προβάλλει η δυσπιστία στους θεσμούς. Ως αφορμή, τα Τέμπη. Πίσω απ’ όλα αυτά και πάλι βρίσκεται η οικονομική δυσφορία. Γενικού πληθυσμού και κράτους εξίσου.

Λαός που είναι σε οικονομική ευμάρεια δεν θυμώνει. Διαπραγματεύεται με τους κυβερνώντες του ήρεμα και άφοβα.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η κινητοποίηση για τα Τέμπη, που είναι προγραμματισμένη για τις 28 Φεβρουαρίου, επιχειρείται φουλ να λάβει σκληρά αντικυβερνητικό χαρακτήρα. Την προηγούμενη φορά το αίτημα στη συγκέντρωση ήταν Δικαιοσύνη. Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα άρχισαν οι πίτσες πάλι να καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερη θέση στα σόσιαλ, αλλά και στο δημόσιο λόγο. Αυτήν τη φορά είναι πασπαλισμένες με ακρότητες, σενάρια και θεωρίες ανερυθρίαστα τραβηγμενες από τα μαλλιά.

Το κεντρικό σύνθημα όσων αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση είναι «να πέσει». Με μια πολύ βασική διαφορά από το 2015: Οτι δεν υπάρχει κάποια αντιπρόταση, έστω και ψευδεπίγραφη. Είναι σαν εκείνους που βαρέθηκαν να βλέπουν τον Παναθηναϊκό να σέρνεται και πλέον μονοσήμαντος σκοπός της ζωής τους έχει γίνει να χάνει ο Ολυμπιακός.

Η οργή, λοιπόν, που καλλιεργείται ασταμάτητα, ως πολιτική αντιπρόταση έχει μόνο αυτό: Την οργή. «Θυμώστε. Πρέπει να είστε θυμωμένοι. Κι άλλο. Δεν αρκεί τόσο. Εσύ, εκεί πίσω, γιατί δεν είσαι αρκετά θυμωμένος;». Εάν τολμήσεις να πεις -πράγμα που κάνω συχνά- σε κάποιον από τους υπέρμαχους της οργής «μαζί σου. Και μετά;», η απάντηση είναι «δεν έχει σημασία το μετά, σημασία έχει να είσαι πάρα πολύ θυμωμένος τώρα».

Οχι, παιδιά, μισό. Πώς δεν έχει σημασία το μετά; Για την ακρίβεια, μόνο το μετά έχει σημασία.

Εγώ δεν θα σας πω ποτέ ότι μια κυβέρνηση νομιμοποιείται να κάνει ό,τι γουστάρει επειδή δεν υπάρχουν αξιόπιστες εναλλακτικές. Ούτε ότι αν πέσει ο Μητσοτάκης θα μας καταπιεί η γη, αν και η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι το να μας καταπιεί η γη αν μείνουμε τώρα χωρίς κυβέρνηση θα είναι το μάλλον καλό σενάριο. Οποιος κι αν ήταν στη θέση του Μητσοτάκη, δεν είναι προσωποποιημένο εδώ το πράγμα.

Θα πω, όμως, ότι η αρνητική πολιτική δεν τελειώνει καλά. Πουθενά. Ούτε ο τυφλός θυμός, που δημιουργεί μια τεράστια χύτρα ταχύτητας χωρίς βαλβίδα ασφαλείας.

Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ποιοι τον εκμεταλλεύονται αυτόν τον θυμό. Οσο κι αν ομφαλοσκοπείς, δεν μπορεί, κάπου θα έχει πάρει το μάτι σου τι γίνεται παρά έξω. Ακόμη και στη Γερμανία, όπου ο Χανς και η Φρίντα θύμωσαν κι εκείνοι, το AfD έφτασε στο κολοσσιαίο 21%, ενώ τα δύο βασικά κόμματα της Αριστεράς πάνε για φούντο στις εκλογές της Κυριακής.

Στην Ελλάδα, ομοίως, το πολιτικό αφήγημα έχει αλλάξει. Δεν το λέω εγώ, ο κόσμος το λέει, το φωνάζει για την ακρίβεια, στις δημοσκοπήσεις. Στην εντελώς απίθανη περίπτωση που όλα τα κόμματα αριστερά της ΝΔ (εσωκοινοβουλευτικά, εξωκοινοβουλευτικά ή και κατά φαντασίαν αριστερά) μαζευόντουσαν παρέα, κυβέρνηση δεν κάνανε. Κι αν την κάνανε, θα προτιμούσα το άλλο σενάριο, αυτό που ανοίγει η γη και μας καταπίνει· φανταστείτε για ένα λεπτό την Κωνσταντοπούλου να σας συγκυβερνάει με το ΚΚΕ και τον Κασσελάκη, ας πούμε.

Ποιος φταίει γι αυτό; Και καλά, άστο το ποιος φταίει, μεγάλη κουβέντα. Τι κάνουν γι αυτό; Τι κάνουν ώστε να αποτελέσουν μια αξιόπιστη εναλλακτική στην παρούσα κατάσταση; Τσακώνονται μεταξύ τους και παραγγέλνουν πίτσες. Ταυτόχρονα, έχεις από την άλλη πλευρά, τέρμα δεξιά, το τέρας που θρέφεται αποκλειστικά με ατόφιο, ωμό θυμό, να μεγαλώνει διαρκώς. Κι όσο το ταΐζεις γιγαντώνεται.

Περιμένω εδώ και καιρό την Αριστερά, Κεντροαριστερά, όλον αυτόν τον «προοδευτικό» χώρο, να κάτσει κάτω και να μας πει με αρχή, μέση και τέλος τις προτάσεις της: Θέλει να ρίξει την κυβέρνηση. Αύριο το πρωί. Μάλιστα. Ασε που ούτε στο πώς δεν μπορούν να συμφωνήσουν, αλλά έστω ας μας πουν: Μετά τι; Θα κάνει ο Φάμελος κυβέρνηση με 6% και ποιον μαζί του; Το ΠΑΣΟΚ του βία 15% και την ΝΕΑΡ του 2,132%, ας πούμε; Ολοι τους με πτωτικές τάσεις, στο μεταξύ, φαντάζονται ότι ο κόσμος θέλει να τον κυβερνήσουν; Στ’ αλήθεια τώρα;

Ή θα κυνηγάνε όλοι μαζί τον Μητσοτάκη από πίσω να μην βάλει στην κυβέρνηση τον Βελόπουλο; Τι οραματίζονται ακριβώς για το μέλλον αυτής της χώρας; Κι επίσης τι οραματίζεται καθένας τους σε σχέση με ένα τρισεκατομμύριο άλλα, πολύ σοβαρά, θέματα που τρέχουν παράλληλα;

Τι διάολο, δημοσκοπήσεις δεν διαβάζουν όλοι αυτοί; Κι αν τις διαβάζουν, δεν καταλαβαίνουν τι τους λέει ο κόσμος, μπας και το πάρουν αλλιώς;

Ο κόσμος καλά κάνει και ζητάει πράγματα. Και Δικαιοσύνη και βελτίωση στους θεσμούς και στα οικονομικά του και τα πάντα όλα. Αυτή είναι η δουλειά του κόσμου, να ζητάει. Εκεί που ο κόσμος θέλει να ζητήσει πράγματα, λοιπόν, είναι πολύ εύκολο να τον στρέψεις σε μια αρνητική διεκδίκηση.

Θεωρητικά, ο προοδευτικός χώρος δεν βασίζεται στον αρνητισμό, αυτό το κάνουν οι ακροδεξιοί. Ο προοδευτικός χώρος βασίζεται στις προτάσεις, γι’ αυτό λέγεται και προοδευτικός.

Αυτήν τη στιγμή δεν το κάνει. Αντιθέτως παίζει φουλ το παιχνίδι της άλλης πλευράς. Ακόμη και στη ρητορική πλέον. Οταν θα έρθει το παιδί με τις πίτσες, όμως, να μην εκπλαγούμε αυτήν τη φορά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News