Κατά την κυρίαρχη εντύπωση και σύμφωνα με την κάπως επιπόλαιη δημοσιογραφική ανάλυση, οι δημοσκοπήσεις της περιόδου επιβεβαιώνουν μια αναβίωση του αντισυστημισμού.

Στην Ελλάδα υπήρχε ανέκαθεν ένα ζήτημα πολιτικών ορισμών και του περιεχομένου τους. Αποτέλεσμα ήταν και παραμένει μια σύγχυση και μια αδυναμία στοιχειώδους συνεννόησης σε κρίσιμες συγκυρίες.

Κατά τούτα, το ΚΚ είναι «δημοκρατική δύναμη» και φυσικά «προοδευτική», η ΝΔ κατά περιόδους βαφτίζεται «ακροδεξιά» και το ΠΑΣΟΚ «σοσιαλδημοκρατία». Παρεμπιπτόντως, ο όρος ήταν κάτι που ο Ανδρέας Παπανδρέου σιχαινόταν και να το ακούει και που, εν πάση περιπτώσει, προϋποθέτει αναζητήσεις και ιδεολογικές διεργασίες οι οποίες στο ΠΑΣΟΚ δεν έγιναν ποτέ ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα – ή έγιναν εκ του προχείρου. Μεγάλη συζήτηση.

Σήμερα λοιπόν, και με θρυαλλίδα την υπόθεση των Τεμπών και την ατσαλοσύνη των κυβερνητικών χειρισμών, μια μερίδα πολιτών το «γυρίζουν» στον αντισυστημισμό. Και επιβραβεύουν δημοσκοπικά, προς το παρόν, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, την Αφροδίτη Λατινοπούλου και τον Κυριάκο Βελόπουλο.

Πιο ωφελημένη από όλους είναι η Κωνσταντοπούλου, οπότε δικαιολογημένα και για λόγους οικονομίας της συζήτησης μπορεί να εξεταστεί ως η κατεξοχήν θεωρούμενη αντισυστημική πολιτική φιγούρα.

Καταρχάς –και ως συνέχεια στην προβληματική των ορισμών–, για να υπάρχει αντισυστημισμός, θα πρέπει να υπάρχει σύστημα. Και κατά μία έννοια το αντισυστημικό κάπου συναντιέται και ταυτίζεται με το περιθωριακό. Δεν ταιριάζει αυτό με οποιονδήποτε εμπλέκεται στην πολιτική.

Ομως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην Ελλάδα είναι ότι απουσιάζει ΤΟ σύστημα. Λειτουργούν και συνυπάρχουν διάφορα μικροσυστήματα, τα οποία διαμορφώνουν αυτό το δυσλειτουργικό και κάποιες φορές αυτοκαταστροφικό σύμπλεγμα, που με κάποιον τρόπο ή δια της αδράνειας επιβιώνει. Υπό αυτήν την έννοια όλοι μπορούν να θεωρούν τον εαυτό τους αντισυστημικό. Ακόμη και οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Και κάπως έτσι η Ζωή Κωνσταντοπούλου επανακάμπτει δριμύτερη, ξεχνά τα χαμογελάκια, τα «ματάκια» και τις καρδούλες της προεκλογικής περιόδου, πρωταγωνιστεί ως νομικός στην υπόθεση των Τεμπών και ως πολιτικός τη μετατρέπει σε κεντρικό θέμα της ατζέντας της.

Πόσο αντισυστημική είναι όμως η επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας; Πόσο αντισυστημική μπορεί να είναι μια διακεκριμένη νομικός;

Οσο αντισυστημική είναι και μια πολιτικός που μόλις στη δεύτερη κοινοβουλευτική της θητεία θέλει να γίνει Πρόεδρος της Βουλής (και γίνεται) και όσο αντισυστημική είναι μια πολιτικός που εμφανίζεται με σχεδόν καταιγιστική συχνότητα στα περισσότερα mainstream media, δίνοντας ενίοτε και συνεντεύξεις με lifestyle περιεχόμενο.

Και, εν τέλει, είναι αντισυστημική π.χ. η θετική ψήφος στο νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας για τα Ωνάσεια Σχολεία, την οποία (ορθώς) έδωσε η Πλεύση Ελευθερίας;

Το ότι όλα αυτά γίνονται και εκδηλώνονται με έναν τρόπο που μπορεί να χαρακτηρίζεται από ορισμένους ενοχλητικός, από άλλους εκκεντρικός ή και αντισυμβατικός, είναι μια άλλης τάξεως συζήτηση. Περί αυτού πρόκειται όμως, όχι για κάτι άλλο.

Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να εμπεδωθεί κάτι ακόμη, όσο και αν οι αντιστοιχίσεις, πολιτικές και κοινωνικές, είναι κάπως διαφορετικές σε σχέση με εκείνες της προηγούμενης δεκαετίας.

Το 60% και πλέον που το 2015 είχε ψηφίσει, συνειδητά ή μη, υπέρ της εξόδου της χώρας από το ευρώ, εξακολουθεί να υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. Ελάχιστοι μπορεί να έχουν μετανιώσει για εκείνες τις αποφάσεις· το πιθανότερο είναι ότι στη σημερινή συγκυρία θα θεωρούν ότι δικαιώνονται πανηγυρικά και ενδεχομένως να διεκδικούν και επιβράβευση για τη διορατικότητά τους.

Το μόνο που ίσως έχει μια αξία σήμερα είναι μια προσπάθεια διαφύλαξης της εγκυρότητας των πολιτικών όρων και ορισμών. Αλλο ο αντισυστημικός και άλλο ο φωνακλάς. Στους Ελληνες, έστω σε κάποιους από αυτούς, αρέσουν γενικά οι φωνακλάδες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News