Είναι αισθητό έως και προφανές ότι ορισμένες πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα σπεύδουν να ανεβούν στο κύμα της αντίδρασης, θεωρώντας ότι στις πλατείες που γεμίζουν με αφορμή το δυστύχημα των Τεμπών γεννιέται το νέο «κίνημα».

Και την ίδια στιγμή ορισμένοι πιστεύουν ότι το σχεδόν 30% που αθροίζουν οι δήθεν αντισυστημικοί στις μετρήσεις αντιστοιχίζεται πολιτικά με την «πλατεία». Μένει να φανεί (στις εκλογές) τι από αυτά αληθεύει, όμως η ουσία είναι μία: η τοξικότητα εξακολουθεί να πουλάει, υπάρχουν πολλοί ή τέλος πάντων, αρκετοί πρόθυμοι να «τσιμπήσουν» και μία αντίληψη «ρημαδιό να γίνουν όλα» εκφράζει ένα μάλλον όχι ασήμαντο τμήμα των Ελλήνων.

Φαίνεται αυτό και στο πώς καρκινοβατεί το ΠΑΣΟΚ ή στο πώς, παρέα με το ΣΥΡΙΖΑ, σύρονται από τις ακραίες εκδηλώσεις μίσους για την κυβέρνηση και τον Μητσοτάκη, αφού η μετριοπάθεια είτε έχει αγκιστρωθεί σε αυτόν, είτε έχει αποστασιοποιηθεί από την πολιτική εν γένει.

Το ερώτημα είναι πώς φτάσαμε πάλι σε αυτό το σημείο;

Η απάντηση είναι ότι ίσως δεν φύγαμε και ποτέ. Και σε αυτήν την διαπίστωση πιθανώς να βρίσκεται και ο πυρήνας της ευθύνης της κυβέρνησης για τα όσα εκτυλίσσονται σήμερα, όπου φαίνεται ότι μία σπίθα μπορεί να ανάψει ανεξέλεγκτη φωτιά – πολιτικοκοινωνικά μιλώντας.

Η κυβέρνηση θεώρησε (λανθασμένα) ότι το 2019 η χώρα επέστρεψε στην κανονικότητα αυτομάτως και δίχως άλλο. Δεν συνέβη αυτό· επέστρεψε απλώς μία «κανονική» κυβέρνηση, η οποία επί μακρόν συγκρινόταν με τον πολιτικό θίασο – πείραμα των Τσίπρα-Καμμένου. Κατά τα λοιπά, οι αντιλήψεις που κυριάρχησαν στα χρόνια της κρίσης εξακολουθούσαν και εξακολουθούν να υπάρχουν. Ολα αυτά επιδεινώθηκαν και εκδηλώθηκαν πολλαπλώς στα χρόνια της πανδημίας, κατευνάστηκαν με επιδόματα και αποσπασματικές παροχές και ενώ η κυβέρνηση υπνωτιζόταν από την απουσία αντιπολίτευσης, νέες και παλαιότερες «δυνάμεις» και διαθέσεις άρχισαν να αναδεικνύονται.

Είναι μάλλον προφανές ότι ο Βελόπουλος απευθύνεται σε μεγάλο βαθμό στο κοινό του Καμμένου (μην λησμονούμε: οι ΑΝΕΛ στα «ντουζένια» τους  το 2012, είχαν πάρει 10%), η Κωνσταντοπούλου προσπαθεί να ανασυγκροτήσει τον ακτιβιστικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να λέει καν τη λέξη «Αριστερά» και η Λατινοπούλου γοητεύει ένα τμήμα των νεοδημοκρατών και προσπαθεί να ανέβει στο τραμπικό κύμα της εποχής.

Όλα αυτά τα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι ουρανοκατέβατα. Ηταν πάντα εδώ (ειδικά από την κρίση κι έπειτα), απλώς μετά από την άτακτη υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ έμειναν πολιτικά αδέσποτα. Σήμερα, για υπαρκτούς ή ανύπαρκτους λόγους, τους αρέσουν η Ζωή και η Αφροδίτη επειδή «τα χώνουν». Δεν τους ενδιαφέρει ποιος θα κυβερνήσει και όταν το ακούν ως δίλημμα, εξαγριώνονται περισσότερο.

Το λάθος της κυβέρνησης είναι ότι υποτίμησε, έως και περιφρόνησε αυτήν την κοινωνική και πολιτική συνθήκη.

Και αυτό συνέβη, αφενός, επειδή την  αντιμετώπισε με αξιολογικά κριτήρια («καλό-κακό», «σωστό-λάθος») και αφ’ υψηλού και, αφετέρου, επειδή δεν ερμήνευσε σωστά κάτι άλλο. Οτι τα ποσοστά που της δίνουν τις εκλογικές νίκες ή το δημοσκοπικό προβάδισμα, αντιστοιχούν σε ένα τμήμα μόνο της κοινωνίας, που επαρκεί για να γεμίζει εστιατόρια, κέντρα διασκέδασης και τουριστικά καταλύματα.

Ομως υπάρχει και ένα άλλο, μεγάλο σύνολο, που ακόμη κι αν δεν πεινάει, «βγάζει» πολύ δύσκολα τον μήνα και δεν ενδιαφέρεται για τους μακροοικονομικούς δείκτες ή εξοργίζεται επειδή ούτε μερίδιο αυτής της διαφημιζόμενης ανάπτυξης λαμβάνει, ούτε και κάποια ουσιαστική βελτίωση σε κάποιο πεδίο βλέπει (από τα νοσοκομεία έως τα σχολεία και τις δημόσιες υπηρεσίες). Για να μην μιλήσουμε για εκείνους που αναζητούν στέγη ή βρίσκονται αντιμέτωποι με τις αστρονομικές αυξήσεις των ενοικίων.

Ολα αυτά καταλήγουν στο ότι αυτή τη στιγμή, για μεγάλες ομάδες πολιτών απουσιάζει ο στόχος και οι προσδοκίες είναι χαμηλές έως ανύπαρκτες. Η πολιτική αντανάκλαση αυτής της συνθήκης μπορεί να είναι ολέθρια. Αν αυτά συνδυαστούν δε και με την «περιπετειώδη διάθεση των Ελλήνων», μπορεί κάποιος εύκολα να καταλάβει ότι η «σταθερότητα» την οποία επικαλείται η κυβέρνηση, είναι ένα αγαθό με διαφορετική αξία και σημασία για τον καθένα.

Το θέμα βέβαια καταλήγει στο μέτρημα των ψήφων το βράδυ των εκλογών. Και αυτό στο οποίο ποντάρουν σήμερα οι «συστημικοί», είναι ότι η νέα εκδοχή της ακρότητας θα προκαλέσει μία αντανακλαστική αντίδραση όταν έλθει η ώρα της κάλπης. Είναι ένα ενδιαφέρον στοίχημα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News