Το πολιτικό κόνσεπτ είναι απλό. Αν καταφέρεις να πιστέψουν κάποιοι ότι είσαι με αυτούς που ηθικά έχουν το δίκιο με το μέρος τους, αποκτάς άλλες δυνατότητες.

Αμφιβάλλει κάποιος ότι το αίτημα των συγγενών να αποδοθεί δικαιοσύνη για τον χαμό των παιδιών τους είναι ένα αίτημα με ηθικό βάρος; Επιβάλλει αυτός ο άγραφος κανόνας τον σεβασμό; Η απάντηση έχει δοθεί. Η αδιαπραγμάτευτη αυτή επιταγή, σε συνδυασμό με τα λάθη, τις καθυστερήσεις και τους χειρισμούς της κυβέρνησης, έβγαλαν στους δρόμους χιλιάδες πολίτες στις 26 Ιανουαρίου.

Το ερώτημα είναι πώς φτάσαμε, σε μόλις δύο εβδομάδες, από το ιερό αίτημα στην ισοπέδωση που οδηγεί σε «επισκέψεις» (στο σπίτι) του Προέδρου της Δημοκρατίας, και στον χαρακτηρισμό μιας κυβέρνησης –που εξελέγη από ελεύθερες εκλογές με μεγάλη διαφορά ψήφων– ως «εγκληματικής οργάνωσης»; Η απάντηση είναι απλή. Φτάσαμε χάρη σε πολιτικούς που είδαν στις γεμάτες πλατείες μια ευκαιρία.

Η «επίσκεψη» μελών μιας οργάνωσης στο σπίτι του εκλεγμένου Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τασούλα είναι ένα σημείο κλιμάκωσης που το έχουμε ξαναδεί πριν από 15 χρόνια. Στις 28 Οκτωβρίου του 2011, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής φώναζαν «προδότη» τον τότε ΠτΔ Κάρολο Παπούλια, ο οποίος είχε πολεμήσει τον γερμανό κατακτητή (εδώ).

Αλλη βαρύτητα είχε η επίθεση στον Παπούλια, άλλη έχει αυτή έξω από τo σπίτι του κ. Τασούλα (εδώ). Υπάρχει όμως μια ομοιότητα: η στοχοποίηση του προσώπου που συμβολίζει την ενότητα του έθνους, υπεράνω πολιτικών παρατάξεων και κομματικών διαφορών. Από τη στιγμή που εξελέγη ο κ. Τασούλας, ακόμη κι αν δεν έχει αναλάβει καθήκοντα, συμβολίζει κάτι διαφορετικό.

Επίσης, η αλυσίδα της κλιμάκωσης από τα πολιτικά πρόσωπα είναι παρόμοια. Το 2011 ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους για τα βάρβαρα μέτρα των μνημονίων που χτυπούσαν ασύμμετρα τους φτωχότερους και πιο ευάλωτους πολίτες. Και τότε υπήρξαν πολιτικοί που είδαν στις γεμάτες πλατείες μια ευκαιρία για τον εαυτό τους.

Και τότε κάποιοι δικαιολογούσαν τη βία, στοχοποιούσαν τον ΠτΔ, αποκαλούσαν «γερμανοτσολιάδες» δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις (χειρότερο από το «εγκληματική οργάνωση» γιατί προστίθεται και το στοιχείο της εθνικής προδοσίας) και εκμεταλλεύονταν το ηθικό έρεισμα των θιγομένων. Για να χτίσουν πολιτικές καριέρες. Και τα κατάφεραν.

Δεκαπέντε χρόνια μετά επιχειρείται το ίδιο. Κλείνοντας από εκεί που ξεκινήσαμε: ένας πολιτικός αποκτά δυνατότητες ανόδου (το είδαμε στη δημοσκόπηση της RealPolls για το Protagon) αν καταφέρει να πείσει κάποιους ότι τάσσεται με αυτούς που έχουν το δίκιο με το μέρος τους —και ότι οι κυβερνώντες στέκονται απέναντι. Αυτό έχει ήδη συμβεί.

Αυτό που δεν ξέρουμε είναι τι θα συμβεί στη συνέχεια και πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει αυτό το κύμα της ισοπέδωσης που άρχισε πάλι να φουσκώνει για τον ΠτΔ, την εκλεγμένη κυβέρνηση και τη Δικαιοσύνη.

Το γήπεδο της τοξικότητας, που στρώθηκε και χάρη στα λάθη της κυβέρνησης (όχι μόνο για τα Τέμπη), έχει ετοιμαστεί. Νέοι αλλά και παλιοί «παίκτες», όπως ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος, μολονότι μοιραίοι για τη χώρα, κάνουν ήδη ζέσταμα και διατάσεις για να διεκδικήσουν όσα περισσότερα μπορούν. Αλλος τρόπος να επιστρέψουν, άλλωστε, δεν υπήρχε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News