Το άλμπουμ που ακούγεται μέσω Spotify περισσότερο στον κόσμο, από την αρχή της χρονιάς, μιλάει για μετανάστες και νοσταλγία. Το «Debì Tirar Màs Fotos» (Eπρεπε να είχα βγάλει περισσότερες φωτογραφίες), το έκτο σόλο άλμπουμ του Bad Bunny που κυκλοφόρησε στις 5 Ιανουαρίου, εκτινάχθηκε στην πρώτη θέση του Billboard 200 και έκτοτε συνεχίζει να ακούγεται σε όλον τον κόσμο, πείθοντας για την αξία του ακροατές και κριτικούς.

Ο Bad Bunny –κατά κόσμον Μπενίτο Αντόνιο Μαρτίνεθ Οκάσιο– στα 17 τραγούδια του δίσκου αφηγείται στα ισπανικά τον Γολγοθά όσων αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, διερευνώντας, συγχρόνως, τις ιδιαιτερότητες του πολιτικού καθεστώτος του Πουέρτο Ρίκο και τις επακόλουθες συνέπειες όπως o αστικός εξευγενισμός (όπως μεταφράζεται το δυσμετάφραστο «gentrification») σε βάρος των ντόπιων και η απώλεια της πολιτισμικής ταυτότητας.

Ο πορτορικανός ράπερ γεννήθηκε την 10η Μαρτίου του 1994, στη Βέγκα Μπάχα, μια πόλη κοντά στο Σαν Χουάν, την πρωτεύουσα του Πουέρτο Ρίκo. Ο πατέρας του εργαζόταν ως οδηγός φορτηγού ενώ η μητέρα του είναι συνταξιούχος δασκάλα. Ονειρευόταν να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική από τότε που ήταν μικρό παιδί. Αρχισε να γράφει τα πρώτα τραγούδια του στα 14 του, ενώ το 2013 ξεκίνησε και να τα κοινοποιεί μέσω του Soundcloud. Το 2015 υπέγραψε συμβόλαιο με την πορτορικανική δισκογραφική εταιρεία Hear this Music. Το πρώτο του σινγκλ, «Soy Peor» (Είμαι χειρότερος), σημείωσε μεγάλη επιτυχία και ο Bad Bunny κατέστη ξαφνικά διάσημος.

Ακολούθησαν διάφορες συνεργασίες με τον Γουίλ Σμιθ και τον Μαρκ Αντονι και μετά με την Τζένιφερ Λόπεζ μεταξύ άλλων. Το 2020 κυκλοφόρησε το τρίτο άλμπουμ του, «El último tour del mundo» το οποίο του εξασφάλισε μια θέση μεταξύ των πιο αγαπημένων και πολυακουσμένων μουσικών στον κόσμο, κερδίζοντας επίσης ένα Grammy και ένα Latin Grammy ως το καλύτερο urban άλμπουμ της χρονιάς. Επειτα από μία διετία ο Bad Bunny παρουσίασε στο παγκόσμιο, πλέον, κοινό του, το «Un Verano Sin Ti» το οποίο έφτασε αμέσως στην κορυφή του Billboard 200 και έγινε πέντε φορές πλατινένιο. Ακολούθησε το «Nadie Sabe Lo Que Va a Pasar Mañana» το 2023, ενώ φέτος κυκλοφόρησε το «Debí Tirar Más Fotos».

Στον έκτο δίσκο του, ο «Βασιλιάς της λάτιν τραπ», όπως είναι επίσης γνωστός, αφηγείται την προσωπική ιστορία του –την ιστορία ενός Πορτορικανού ο οποίος αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα του αλλά καταφέρνει να προκόψει αλλού– τραγουδώντας, συγχρόνως, τη νοσταλγία των ξενιτεμένων όλου του κόσμου για τις πατρίδες τους και για τους αγαπημένους τους ανθρώπους. Η αφήγηση του Bad Bunny συμπυκνώνεται εξαιρετικά στο σινγκλ DTMF, από το οποίο προέρχεται και ο τίτλος του άλμπουμ: «Επρεπε να είχα βγάλει περισσότερες φωτογραφίες όταν σε είχα/ Επρεπε να σου είχα δώσει περισσότερα φιλιά και αγκαλιές όσες φορές μπορούσα/ Ελπίζω οι δικοί μου να μη μετακομίσουν ποτέ», τραγουδάει ο Bad Bunny.

«Οταν σκέφτεσαι την πατρίδα σου από μακριά, αρχίζεις να την εκτιμάς περισσότερο», είπε ο πορτορικανός ράπερ, ο οποίος ζει εδώ και χρόνια μεταξύ Νέας Υόρκης και Λος Αντζελες. «Πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ, ο σκοπός του οποίου ήταν εν μέρει να ενώσει τις γενιές με διαφορετικό τρόπο: παιδιά να ακούν την ίδια μουσική με τους γονείς και τους παππούδες τους, γιορτάζοντας την τοπική κουλτούρα με έναν ιδιαίτερο τρόπο», πρόσθεσε σε συνέντευξή του στο ιταλικό Billboard.

Ο Bad Bunny πέτυχε και με το παραπάνω τον στόχο του, συνθέτοντας έναν κατά βάση ρεγκετόν δίσκο στον οποίο ενσωματώνονται διάφορα μουσικά είδη της ιδιαίτερης πατρίδας του (jibaro, plena, κ.ά.). Οσο για τους στίχους, απευθύνονται σε όλες τις γενιές, καθώς μιλάνε για μια κοινή πατρίδα, στην προκειμένη το Πουέρτο Ρίκο, η οποία, ωστόσο, μπορεί να είναι οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο, πολίτες της οποίας αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν, αναζητώντας αλλού μια καλύτερη ζωή.

Ομως περισσότερο και πιο άμεσα από τους στίχους, τη νοσταλγία όλων των ξενιτεμένων για τις πατρίδες τους ενδέχεται να εκφράζει το εξώφυλλο του δίσκου: δύο άδειες, λευκές πλαστικές καρέκλες, οι οποίες στο Πουέρτο Ρίκο είναι γνωστές τόσο όσο και στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες, όπου δεν είναι απλώς ένα έπιπλο, ένα άψυχο αντικείμενο, αλλά φορείς κοινότητας και ιστορίας και αναμνήσεων που περνούν από γενιά σε γενιά.

Σε αυτήν την πλαστική καρέκλα πριν από τον Bad Bunny είχε αναφερθεί η Μαρίνα Σάττι, υποστηρίζοντας πως αυτό είναι η Ελλάδα (συν ένας μισοτελειωμένος φραπές) και είχαν πέσει όλοι να τη φάνε. Ωστόσο, από πλευράς νοσταλγίας, μάλλον δεν είχε άδικο, γιατί η πλαστική καρέκλα είναι πανταχού παρούσα, σε κάθε γωνιά, σε αυλές και σε μπαλκόνια, σε πλατείες και πάρκα σε καφενεία, σε πανηγύρια, σε εκκλησίες και νεκροταφεία στην Ελλάδα και στο Πουέρτο Ρίκο και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου, καθώς η Monobloc, όπως είναι η επίσημη ονομασία της, είναι η πιο γνωστή και διαδεδομένη μορφή πλαστικής καρέκλας στον κόσμο.

Στις δύο άδειες, λευκές πλαστικές καρέκλες στο εξώφυλλο του «Debì Tirar Màs Fotos» ο καθένας μπορεί να φανταστεί ότι κάθεται όποιος επιθυμεί: ο Bad Bunny βλέπει τους «abuelos», τους παππούδες του, τους αγαπημένους του που έπρεπε να αποχαιρετήσει όταν έφυγε από τη χώρα του, εκείνους στους οποίους επιστρέφει όποτε μπορεί και εκείνους που δεν είναι πια εκεί. Και το ίδιο ισχύει και για όλους όσοι δεν μπορούν παρά να τραγουδούν τους στίχους του, σκεπτόμενοι τους ανθρώπους με τους οποίους –συνειδητοποιώντας πως πλέον δεν μπορούν να το κάνουν– θα ήθελαν να είχαν βγάλει περισσότερες φωτογραφίες όσο ήταν μαζί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News