Ο  αναπάντεχος και άδικος θάνατος δεν απαλύνεται. Σε τρώει το ανεξήγητο γιατί.

Ο χρόνος που μεσολαβεί καταπραΰνει τη σωματική έλλειψη, αλλά η πνευματική ένταση της αδυναμίας απόδοσης ευθυνών θεριεύει, εξοργίζεσαι και εξεγείρεσαι.

Καλώ τον Θεό και εκείνος κατεβαίνει.

Θεέ, απόδωσε ενοχές. Κατακεραύνωσε όσους ευθύνονται!

Ο Θεός τα γνωρίζει όλα. Δεν χρειάζεται κάμερες και αποδεικτικό υλικό.

Αλλά δεν ξέρει από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει.

Από τον υπουργό ή από τον σταθμάρχη; Από τον Πρωθυπουργό ή από τον διευθύνοντα σύμβουλο του ΟΣΕ; ‘Η μήπως να γυρίσει πίσω στον Χαρίλαο Τρικούπη, που θεωρείται ο πατέρας των ελληνικών σιδηροδρόμων;

Σκέφτηκε να ξεκινήσει από όσους είχαν την αρμοδιότητα να πιστοποιήσουν την επάρκεια του υποψήφιου σταθμάρχη. Τον είχαν ρωτήσει, λοιπόν, τι θα πει εάν συμβεί σιδηροδρομικό δυστύχημα στη βάρδια του;

«Εγινε τράκα» απάντησε… «Σας ευχαριστούμε πολύ, περάσατε»

Μετά πήγε στους προϊσταμένους του σταθμάρχη, τους επιβλέποντες, και τους ρώτησε: Τι θα κάνατε αν γινόταν δυστύχημα και εσείς, ενώ έπρεπε να είστε στη βάρδια, γευόσασταν τσίπουρα;

«Θεέ μου, μην ανησυχείς, έχω έναν κολλητό γιατρό που θα μου γράψει πως είχα την καρδιά μου».

Μετά πήγε στον διευθύνοντα του ΟΣΕ και τον ρώτησε γιατί, ενώ ένιωθε πως κάτι δεν πήγαινε καλά, δεν είχε πράξει κάτι;

«Εγώ είχα δεμένα τα χέρια μου από τους συνδικαλιστές, δεν μπορούσα να εξελίξω, να κινητροδοτήσω, να προάγω, να εκπαιδεύσω, να αξιολογήσω να υποβαθμίσω, να μεταθέσω… να… να… να…»

Τώρα πάει στον υπουργό.

Ρε υπουργέ, εκείνη τη σύμβαση 717 που δεν έλεγε να τελειώσει, γιατί δεν την κατήγγειλες τη συφοριασμένη;

«Θεέ μου» απαντά ο καψερός υπουργός, που ήταν από τους πρώτους που είχαν φτάσει στον τόπο του δυστυχήματος και μαζί με την καρδιά και την ψυχή, κάηκε και η πολιτική του καριέρα.

«Εγώ προσπάθησα. Προσπάθησα ειλικρινά. Αν την είχα καταγγείλει, για να γίνει καινούργια θα χρειάζονταν άλλα δέκα χρόνια, ελεγκτικά συνέδρια, προσφυγές, συμβούλια επικρατείας…

»Επέλεξα να προσπαθήσω για το εφικτό και όχι για το ιδανικό. Θεέ μου, απέτυχα σε αυτή την επιλογή και θα ζήσω για πάντα με το βάρος».

Γιατί έβαλες ξανά υποψηφιότητα; τον ρώτησε. Δεν απάντησε…

Ηρθε η σειρά του Πρωθυπουργού.

«Γιατί ήσουν τόσο σίγουρος ενώ ξέρεις πως δεν πρέπει να είσαι σίγουρος για τίποτα;»

«Εμπιστεύθηκα το σύστημα. Σκέφτομαι συστημικά και ίσως αυτό ήταν το λάθος μου. Για ένα όμως είμαι σίγουρος», είπε ο Μητσοτάκης στον Θεό, «με το σύστημα πρέπει να παλέψω. Με την οργάνωση, με τις θεσμικές αλλαγές, με τις αγκυλώσεις. Βοήθησέ με να συνεχίσω την προσπάθεια».

Οταν τελείωσε και με τον Πρωθυπουργό, πήγε στους δικαστές. «Ρε παιδιά, τι γίνεται εδώ; Γιατί καθυστερείτε;»

Αλλά δεν τους βρήκε πουθενά. Ηταν ανεξάρτητοι και ετύγχαναν της απολύτου εμπιστοσύνης, εκ του Συντάγματος εκπορευομένης.

Βαρέθηκε λοιπόν και ο Θεός με τα καμώματά μας και σηκώθηκε και έφυγε.

Δεν πήρε το τρένο όμως, πήγε με το ηλεκτρικό του αυτοκίνητο γιατί κατάλαβε πως οι Ελληνες είχαν επενδύσει στους αυτοκινητόδρομους και όχι στις σιδηροδρομικές γραμμές.

Αλλά έμεινε στον δρόμο γιατί δεν βρήκε σταθμό φόρτισης.

Ο Θεός ας αγκαλιάσει τις ψυχές όσων χάθηκαν, να γαληνέψει όσους πενθούν, να συγχωρήσει όσους ευθύνονται και να δώσει σοφία σε όσους τολμήσουν τις θεσμικές αλλαγές που επιβάλλεται να ξεκινήσουν.

Χωρίς θεσμικές τομές οι συγκεντρωμένοι, αγανακτισμένοι και αδικαίωτοι θα παρασυρθούν ή θα εξαναγκαστούν να επιζητούν λύσεις σε Σωτήρες.

Και η μόνη αλήθεια είναι πως Σωτήρες δεν υπάρχουν.

Αυτό μπορεί να μας το διαβεβαιώσει και ο Θεός.

ΥΓ.: Η ιστορία είναι προϊόν φαντασίας βασισμένο σε όσα έχουμε διαβάσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News