Υποθέτω, με σχετική βεβαιότητα, ότι κανείς από εσάς δεν έχει υπάρξει δισεκατομμυριούχος, πολλώ δε μάλλον ένας από τους τρεις-τέσσερις πλουσιότερους δισεκατομμυριούχους του κόσμου και μελλοντικός τρισεκατομμυριούχος. Τούτου λεχθέντος, πιστεύω ότι οι απόπειρές μας να αναλύσουμε τον Ελον Μασκ, με ιδεολογικά ή άλλα, παρόμοια κριτήρια, είναι εκ προοιμίου αποτυχημένες, πολύ απλά διότι ανήκει σε ένα τρομερά σπάνιο είδος ανθρώπου το οποίο δεν μπορεί να μελετηθεί επαρκώς και πάντως όχι συλλογικά: Τους τιτανοζάμπλουτους.

Ο Ελον Μασκ δεν είναι φασίστας. Ούτε δημοκράτης. Ούτε τίποτε. Αυτιστικός δεν ξέρω εάν είναι, σίγουρα έχει πάρει λίγο όρτσα, αλλά με την καλή έννοια, πιθανώς βρίσκεται κάπου εκεί στη γωνία του «φάσματος» (όπως εσφαλμένα ονομάζεται), όπου κατοικούν οι πάρα πολύ ευφυείς nerds. Δεν έχει και σημασία εάν είναι αυτιστικός.

Ο Ελον Μασκ είναι έμπορος. Του είδους εκείνου στο οποίο οι επιχειρήσεις ξεπερνούν τον δημιουργό τους. Τους ανήκει, δεν του ανήκουν. Η επιχείρηση (corporation), εξάλλου, όπως έχει γράψει και ο Χαράρι, είναι από τους βασικούς συλλογικούς μύθους και τις βασικές φαντασιωσικές οντότητες που έχει κατασκευάσει ο άνθρωπος· είναι κυριολεκτικά θεότητα.

Ο Μασκ, λοιπόν, ως αρχιερέας της θεότητας την οποία κατασκεύασε, πλέον δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο παρά να συνεχίσει να την υπηρετεί. Θα συμμαχήσει με όποιον του δημιουργήσει το ευνοϊκότερο περιβάλλον, θα υποστηρίξει όποιον τον υποστηρίξει, θα κάνει τα πάντα προκειμένου η θεότητα να παραμείνει πανίσχυρη στο πάνθεον των ανάλογων θεοτήτων, τους αρχιερείς των οποίων είδαμε μαζεμένους στην ορκωμοσία του Τραμπ.

Δεν έχω καμία πρόθεση να τον δικαιολογήσω, έτσι κι αλλιώς δεν έχω απολύτως τίποτε να κερδίσω από αυτόν (δυστυχώς). Νομίζω, όμως, ότι είναι ξεκάθαρο αυτό που συμβαίνει, είτε πρόκειται για τον Τραμπ είτε για την ακροδεξιά Γερμανίδα, είτε για οποιονδήποτε: Οι βασικές θεότητες της εποχής, που είναι οι λεγόμενοι tech-giants –από σόσιαλ έως διαστημόπλοια και από Ιντερνετ έως ΤΝ– χρειάζονται ένα συγκεκριμένο πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούν να συνεχίσουν να αναπτύσσονται. Και αυτό τούς το παρέχουν οι κάθε λογής λαϊκιστές της Δεξιάς, έως τέρμα Δεξιάς, δίνοντάς τους «ελευθερία» λόγου και κινήσεων και ευνοϊκό οικονομικό πλαίσιο, έναντι στήριξης, οικονομικής και άλλης. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο τις τσέπες τους.

Πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Χίτλερ τα έκανε πλακάκια με τους βιομήχανους της Γερμανίας. Οι βιομήχανοι ήταν τότε το αντίστοιχο οικονομικό κατεστημένο. Τους χρειαζόταν. Τους έδωσε, λοιπόν, όλες τις προμήθειες για τον οπλισμό του Ράιχ και τις πρώτες ύλες από την Τσεχοσλοβακία που είχε «προσαρτήσει», αυτοί έβγαζαν λεφτά, αυτός κατακτούσε τον κόσμο και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Στάθηκαν οι βιομήχανοι να σκεφτούν εάν ήταν «ηθικά» σωστό να πας να κατακτήσεις τον κόσμο στα καλά καθούμενα;

Ετσι και σήμερα: ούτε ρυθμίσεις, «ηθικές» αμφιβολίες, κανόνες, περιορισμοί, επιτροπές, κοινοβούλια, νόμοι, ψηφίσματα, όλα αυτά που θέλει –και ορθώς το θέλει– να επιβάλει η ΕΕ, ούτε τίποτε. Το παιχνίδι είναι freestyle και ας κερδίσει ο πιο ανελέητος.

Και γιατί να είναι ανελέητος ο Μασκ, θα πείτε τώρα. Δεν ξέρω. Εχω προσπαθήσει πολλές φορές να φανταστώ ότι έχω περιουσία 250 δισεκατομμυρίων, επιχειρήσεις με δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους και όλα αυτά που έχει ο Μασκ, αλλά για κάποιον λόγο δεν τα καταφέρνω. Να σκεφτώ πόσο ηθική θα ήμουν σε αυτήν την περίπτωση και πόσο θα με ένοιαζε ποιος κυβερνάει την τάδε χώρα, της οποίας το ΑΕΠ είναι μικρότερο από όσα βγάζω σε δύο μήνες…

Να σταματήσει να αναπτύσσεται, θα πείτε, και να σκεφτεί τη δημοκρατία και τον πλανήτη. Ακούς, Ελον; Να σταματήσεις να αναπτύσσεσαι. Που δεν υπάρχει για αυτές τις επιχειρήσεις «σταματάω να αναπτύσσομαι», η ανάπτυξη είναι η ύπαρξή τους· σε δάνεια και επενδύσεις βασίζονται, αν σταματήσουν να αναπτύσσονται, θα τους φάνε ζωντανούς οι επενδυτές.

Εξάλλου, ο Ελον Μασκ και ο κάθε Ελον Μασκ, δικαιώνονται καθημερινά. Χθες παρουσιάστηκε το εξής παράδοξο: εκατομμύρια χρήστες των σόσιαλ μπήκαν σε αυτά για να τον βρίσουν, να αναλύσουν βαθυστόχαστα αν είναι φασίστας ή αν απλώς χαιρέτησε με πάθος, ουσιαστικά τροφοδοτώντας ακριβώς αυτό το οποίο βρίζουν: τις επιχειρήσεις του. Ή του Ζάκερμπεργκ, τον οποίο επίσης βρίζουν.

Ετσι, με ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια: και χαμός έγινε στα σόσιαλ (στις επιχειρήσεις αυτών που βρίζουμε δηλαδή) και έφυγε η εστίαση από τον Τραμπ, ο οποίος είπε εξακόσιες παλαβομάρες το δευτερόλεπτο, αμέσως μόλις ανέλαβε.

Τον Τραμπ, όμως, δεν τον ακουμπάνε πολύ τα σόσιαλ, διότι οι χρήστες (για τους προοδευτικούς, κυρίως, μιλάω) είναι αμφίθυμοι απέναντί του.

Κέρδισε τον Genocide Joe, όπως αποκαλούσαν τον Μπάιντεν, που ήθελαν πάση θυσία να φύγει. Τώρα, άμα πάει ο Τραμπ και βαράει τον Παναμά, άλλο αυτό, είναι μακριά ο Παναμάς. Γενικά είναι μπερδεμένο το αντισυστημικό κοινό, διότι ο αντισυστημικός Τραμπ, τελικά είναι και εναντίον της ανστισυστημικής Κίνας και υπέρ των συστημικών mega-πλούσιων και εναντίον των μεταναστών και άσ’ το, ας μιλήσουμε για τον Ελον, που «τραβάει» και likes.

Ο Ελον, αν αύριο το πρωί τον βολέψει ένα κομμουνιστικό καθεστώς (λέμε τώρα), θα βγει με τον Λένιν τατουάζ στο μέτωπο και θα διαβάζει το κόκκινο βιβλιαράκι του Μάο, live κάθε πρωί στο Χ.

Και δεν θα αισθανθεί την ανάγκη να εξηγήσει τίποτε σε κανέναν. Ετσι κι αλλιώς, σε ποιον να εξηγήσει;

Αφού όλοι για αυτόν δουλεύουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News