Στις πόρτες του Μουσείου Εξαφανισμένων Μέσων στο Τόκιο αναγράφεται η πρόβλεψη: «Ολα τα μέσα, εκτός από την πέτρα και το χαρτί, κάποτε θα εξαφανιστούν». Τα εκθέματά του επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές: ράφια γεμάτα με απαρχαιωμένα είδη, όπως φιλμ των 16 χιλιοστών, δισκέτες, κασέτες, μπομπίνες, παλιά κινητά και mini disc.

Το μουσείο εκθέτει μοντέλα κινητών τηλεφώνων που κάποτε πιστεύαμε ότι δεν θα έφευγαν ποτέ από τη μόδα, έναν υπολογιστή Macintosh Plus, πρώιμα iPod, συσκευές αναπαραγωγής ήχου Panasonic, ένα πλέγμα από παλιά καλώδια συνδεσμολογίας και άλλα ξεχασμένα gadgets.

Είναι λογικό όλα αυτά τα… εξαφανισμένα είδη να εκτίθενται σε μια χώρα που κατασκεύασε τόσα πολλά από αυτά, ενώ εξακολουθεί να χρησιμοποιεί μέσα που θεωρούνται αντίκες στο εξωτερικό – όπως προσωπικές σφραγίδες, επαγγελματικές κάρτες και μηχανές φαξ. Ενδεικτικά, η ιαπωνική κυβέρνηση κατάργησε πλήρως τη χρήση της δισκέτας μόλις το 2024.

Ο 54χρονος Τακούια Καγουάι, ιδρυτής του μουσείου, το εμπνεύστηκε παρατηρώντας ανθρώπους να πετούν στην ανακύκλωση διάφορα gadgets την περίοδο της πανδημίας. Φωτογράφος και βιντεογράφος στο επάγγελμα, ο Καγουάι δημοσίευσε αγγελίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι δωρεές άρχισαν να συρρέουν. Το μουσείο διαθέτει πλέον 3.000 αντικείμενα, από τα οποία περίπου τα μισά βρίσκονται στα ράφια του ανά πάσα στιγμή.

Το αρχαιότερο έκθεμα είναι μια μεταλλική φωτογραφική μηχανή Bellows, ιαπωνικής κατασκευής, από το 1916. Μια χειροκίνητη κινηματογραφική μηχανή Pathé-Baby από το 1922 βρίσκεται δίπλα σε ένα κουτί φιλμ με διεύθυνση αποστολής την εταιρεία κατασκευής του, Pathex, για εμφάνιση – κάτι που ίσως κάνει τους σημερινούς νεαρούς χρήστες του YouTube και του TikTok να ξύνουν το κεφάλι τους.

Υπάρχουν επίσης πολύτιμες ιαπωνικές εφευρέσεις του παρελθόντος, όπως κεραμικά μουσικά κουτιά με βάσεις ακουστικών τηλεφώνου που έπαιζαν μελωδίες στις κλήσεις αναμονής, μια συνδυαστική αριθμομηχανή με άβακα Elsi-Mate EL-429 και ένα walkman πρώτης γενιάς από το 1979, με δύο υποδοχές ακουστικών, για κοινή ακρόαση μουσικής.

Οι επισκέπτες του μουσείου επιτρέπεται να τα αγγίξουν και να τα τραβήξουν φωτογραφίες ή βίντεο. Μπορούν να νιώσουν τον ήχο των πλήκτρων μιας γραφομηχανής Olivetti, το βάρος μιας βιντεοκάμερας JVC GR-C1 τοποθετούμενης στον ώμο (το μοντέλο που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1985 «Επιστροφή στο Μέλλον») ή να ακούσουν το βουητό ενός προβολέα Poppy Kurukuru Terebi την ώρα που παίζει μια μπομπίνα τύπου Ultraman.

Στην ψηφιακή εποχή μας αυτά τα εκθέματα προσφέρουν μια αναζωογονητική εμπειρία. Ο Καγουάι είχε πάντα αδυναμία στα ιαπωνικά gadgets, κυρίως στα ραδιοκασετόφωνα και στα μίνι στερεοφωνικά συστήματα που ήταν στη μόδα τη δεκαετία του 1980. Αλλά το αγαπημένο του έκθεμα είναι μια κάμερα Double 8 της δεκαετίας του 1950. «Εχει πλάκα να βλέπεις ότι ο πυργίσκος του φακού της μοιάζει με την αρχή της διαμόρφωσης φακών των σημερινών smartphones» λέει στους Times.

Περισσότεροι από τους μισούς επισκέπτες του μουσείου είναι από το εξωτερικό και πολλοί γράφουν λόγια ευγνωμοσύνης στο βιβλίο επισκεπτών του. Ο Καγουάι θεωρεί ότι όλα τα μέσα και οι συσκευές πολυμέσων είναι εφήμερα – και ότι στο μακρινό μέλλον «μια κάρτα μνήμης που θα έχει ανακαλυφθεί, ίσως να είναι τόσο ξένη για τους αρχαιολόγους όσο είναι για εμάς οι κυλινδρικές σφραγίδες των Σουμερίων» λέει στους Times.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News