Οι νεαρές στην πιο πίσω σειρά στον «Δαναό» χασκογελούν με μια εμφανή αδημονία για το ψυχοσέξι θρίλερ «Babygirl» που ξεκινάει σε λίγο. Σκέφτομαι ότι γι’ αυτές είναι σαν να έχουν έρθει να δουν την «Ολέθρια Σχέση» (1987), την «Ανήθικη Πρόταση» (1993) ή τις «50 Αποχρώσεις του Γκρι» (2015).

«Θέλω πολύ να τη δω, αν εξαιρέσεις την Κίντμαν, που δεν αντέχω να τη βλέπω έτσι όπως έχει γίνει…» ακούω τη μία να λέει, απηχώντας άθελά της τη γνώμη που σε λίγα λεπτά θα εκφέρουν στην οθόνη οι ίδιες οι έφηβες κόρες της Νικόλ Κίντμαν (στην ταινία) για την «μποτοξαρισμένη φουλ» μητέρα τους: «Δείχνεις περίεργη. Σαν ψόφιο ψάρι».

Δεν έχει τόσο σημασία αν τελικά σου αρέσει ή όχι το εν λόγω φιλμ (προσωπικώς το βρήκα άτολμο, αν εξαιρέσεις τους πρωταγωνιστές, ιδιαίτερα την Κίντμαν που είναι τρομερός μάγκας). Σημασία έχει ότι το ίδιο το Χόλιγουντ βάζει αισίως κάτω από τον προβολέα τη σεξουαλικότητα και τον ψυχισμό των γυναικών μεγαλύτερης ηλικίας.

Σίγουρα κάτι «παίζει» εδώ, γιατί πολλές ταινίες (και σειρές) το αποτολμούν φέτος. Οπως το «Substance», με τnν 62χρονη Ντέμι Μουρ. «Body horror» με μια 50χρονη γυναίκα που βλέπει την καριέρα της να πνέει τα λοίσθια, ώσπου ανακαλύπτει το ελιξίριο που θα της προσφέρει ξανά έναν σούπερ θελκτικό, νεαρό, σφριγηλό εαυτό. Διόλου τυχαίο ότι ο ρόλος έβγαλε και την ίδια τη Μουρ από τα αζήτητα, χάριζοντάς της για πρώτη φορά στη 45χρονη καριέρα της μια Χρυσή Σφαίρα και έναν απίστευτα ώριμο ευχαριστήριο λόγο.

Πριν σε πάρει ο γερανός

Το θετικό είναι ότι ανοίγει η κουβέντα για αθέατες πλευρές μιας δημογραφικής ομάδας που ήταν «προς απόσυρση». Ας μην κρυβόμαστε. Μέχρι πρότινος για την ποπ κουλτούρα (και όχι μόνο) οι γυναίκες 50+ σχεδόν περίμεναν τον γερανό και το Πιστοποιητικό Καταστροφής.

Σκέφτομαι μια 57χρονη φίλη (στην ηλικία της Κίντμαν) που μου είπε προ μηνών πόσο έξαλλη είχε γίνει με μία από τις τρεις ενήλικες κόρες της. Είχε, λέει, μόλις αγοράσει μια καινούργια τσάντα και η κόρη γύρισε αυστηρά και της είπε: «Τι να την κάνεις εσύ; Εμένα έπρεπε να μου την πάρεις».

«Αυτό που στην πραγματικότητα μου έλεγε», συνέχισε εκτός εαυτού η φίλη, «είναι ότι εγώ τα έχω φάει τα ψωμιά μου, δεν έχω κανέναν να γοητέψω, δεν έχω από κανέναν να γοητευτώ. Μια χαρά μπορώ να βολευτώ με μια οποιαδήποτε τσάντα».

Ναι, η κουβέντα ανοίγει όλο και περισσότερο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις πικάντικες εξομολογήσεις για σχέσεις με (πολύ) νεότερους άνδρες, από τις οποίες γέμισε ο ξένος Τύπος με αφορμή το «Babygirl» («Είμαι μια μεγαλύτερη γυναίκα που έχει σχέσεις με μικρότερους. Να πώς είναι» διαβάζω έναν τίτλο στους Times του Λονδίνου).

Καλές και αυτές, βέβαια, μετά από τόσα γερόντια του Χόλυγουντ που τόσα χρόνια βλέπαμε να «χαλβαδιάζουν» (και όχι μόνο) πιτσιρίκες.

Oμως ανοίγει όλο και περισσότερο μια κουβέντα για όλες αυτές τις πλευρές που καθιστούσαν την 50+ μέχρι πρότινος αόρατη. Εκτός και αν ήταν «cougar», «MILF», «cat lady» ή, τι να πω, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ή η Μαντόνα.

Μεσήλικες και συνηθισμένες

Η εμμηνόπαυση π.χ. έχει βγει εδώ και καιρό από την ντουλάπα (να επισημάνω ότι δέκα χρόνια πριν στα δημοσιογραφικά γραφεία έτρεμαν να δουν ακόμα και τη λέξη σε τίτλο). Βέβαια, όσο και να έχει «απενοχοποιηθεί», δύσκολα θα δεις την ηρωίδα που υποδύεται η Κίντμαν (η οποία, θυμίζω, αυτοϊκανοποιείται με submissive περιεχόμενο) να μιλάει π.χ. για νυχτερινές εφιδρώσεις.

Πιθανόν αυτή η αυξημένη ορατότητα να βοηθήσει να έρθουν και άλλες πτυχές αυτής της ηλικίας στο φως. Γιατί, ανεξαρτήτως του τι μας πουλούν τα social και η απέθαντη «βιομηχανία της ομορφιάς», δεν είναι μόνο η σεξουαλικότητα και οι ρυτίδες το ζήτημα. Ούτε, βέβαια, η ισόβια και εναγώνια διεκδίκηση του ανδρικού βλέμματος.

Ισως έχει έρθει η ώρα να μιλήσει κανείς και για τις μεσήλικες και συνηθισμένες. Αθέατες σύγχρονες κυρίες Ντάλογουεϊ (για να θυμηθούμε μια συνομήλικη ηρωίδα της Βιρτζίνια Γουλφ). Που στα μισά της ζωής τους έχουν την παράξενη αίσθηση ότι είναι αόρατες· αθέατες· άγνωστες.

Ισως π.χ. να έχει έρθει η ώρα να μιλήσει κανείς για την «αόρατη» 52χρονη που σήμερα δεν βρίσκει με τίποτα δουλειά, και ας έχει τα  προσόντα και την εμπειρία, και ας έχει πολύ περισσότερο χρόνο και ευελιξία από μια 35χρονη με μωρά (στις δήθεν πολιτικά ορθές συνεντεύξεις, φυσικά, κανείς δεν τολμά να της πει ότι φταίει η ηλικία).

Ή για την «αόρατη» 60χρονη που μετά από πολλά χρόνια κοινού βίου μένει αίφνης μόνη στο σπίτι (μετά από ένα διαζύγιο ή την απώλεια του συντρόφου της, με τα ενήλικα τέκνα, αν υπάρχουν, να έχουν «εκδράμει» εδώ και καιρό για τη δική τους ζωή).

Ή για εκείνη την υπερδραστήρια, φιλόδοξη single που φροντίζει τους υπερήλικους γονείς της. Και μέσα από τη δική τους φθορά (και μία οστεοπόρωση που δεν την περίμενε μετά από τόσο πιλάτες) βιώνει τη δική της κόντρα με τη θνητότητά της.

Και πολλές ακόμη σύγχρονες 50+ που κρύβουν έναν ψυχικό κόσμο τόσο σύνθετο και αντιφατικό που, πιστέψτε με, αν τον ανακάλυπτε το Χόλιγουντ, θα έκανε χρυσές δουλειές.

Υπάρχει μια μικρή σκηνή στο «Babygirl» με την Κίντμαν (που υποδύεται, να θυμίσω, μια σιδηρά και κουκλάρα CEO πολυεθνικής εταιρείας ρομποτικής) να «σπάει» την ώρα που ο νεαρός εραστής τής λέει: «Είσαι όμορφη».

Είμαι βέβαιη ότι δεν αναφερόταν στην εμφάνισή της. Γι’ αυτό εκείνη «έσπασε». Αυτή η παραδοχή μιας καλά κρυμμένης (κάτω από γόβες, ενέσεις μπότοξ και kinky sex) ευαλωτότητας με καθήλωσε πολύ περισσότερο από όλα μαζί τα «αχ» και «βαχ» της ταινίας. Που δεν ήταν και λίγα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News