Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι όλες οι πληροφορίες θα αποδειχθούν αληθινές και ο Ερντογάν θα προχωρήσει σε Τουρκοσυριακό Μνημόνιο, αντίστοιχο με το Τουρκολυβικό. Που όσο τον ξέρουμε δηλαδή, μάλλον σίγουρο πρέπει να το θεωρούμε. Αυτή είναι η πάγια τακτική του. Εγκαθιστά γύρω του καθεστώτα – μαριονέτες και ύστερα κάνει δήθεν νόμιμες συμφωνίες μαζί τους που αυξάνουν τον ζωτικό χώρο της Τουρκίας εις βάρος των υπόλοιπων γειτόνων του. Το θέμα είναι πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς αυτό που πιθανολογείται να συμβεί, κι ύστερα, τι θα πράξουμε. Εντός και εκτός.

Το πράγμα, μέσα στην πολυπλοκότητα του, για μας εν τέλει είναι απλό. Εχουμε απέναντι μας έναν πολύ ισχυρότερο από μας και αδηφάγο γείτονα, που δεν διστάζει να χρησιμοποιεί την ισχύ του, ούτε υπακούει σε κανόνες διεθνούς δικαίου. Θεωρεί ότι τους κανόνες τους φτιάχνουν οι οθωμανικές του ονειρώξεις και η δύναμη του. Γνωστά πράγματα, τα βλέπουμε κάθε μέρα. Εκείνος ασκεί μια παρεμβατική πολιτική περιφερειακής δύναμης, την οποία εμείς ούτε μπορούμε ούτε θέλουμε να μιμηθούμε.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανένας εντός της ελληνικής επικράτειας που προτείνει να ασκούμε επεκτατική πολιτική, να εξοπλίζουμε ξένα στρατεύματα ή αντάρτικες ομάδες που είναι δορυφόροι μας, να εγκαθιστούμε (μέσω χρημάτων, όπλων, στρατευμάτων και μυστικών υπηρεσιών μας) φιλικά σε μας καθεστώτα στην γύρω περιοχή, ούτε να ασκούμε φανερή ή υπόγεια βία σε γείτονες μέσω στρατιωτικής ισχύος. Πρώτα απ’ όλα, αν επιθυμούσαμε κάτι τέτοιο, δεν θα ήμασταν ευρωπαϊκή χώρα. Αλλά και να θέλαμε, θα μπορούσαμε; Οχι, δεν θα μπορούσαμε. Είμαστε μια μικρή χώρα.

Αρα, για μας υπάρχει ένας μονόδρομος, με δύο λωρίδες. Στη μία λωρίδα εξοπλιζόμαστε. Οχι για να νικήσουμε ολοκληρωτικά τον Τούρκο, αλλά για να έχουμε επαρκή δύναμη αποτροπής, σε περίπτωση που αποτολμήσει κάτι στρατιωτικά. Για να ξέρει ότι το κόστος του θα είναι υπερβολικά μεγάλο σε περίπτωση που στραφεί εναντίον μας. Εξοπλιζόμαστε πολύ και ακριβά, αλλά για άμυνα. Οχι για να χτυπηθούμε στα ίσα με μια περιφερειακή δύναμη και να επικρατήσουμε.

Η δεύτερη λωρίδα του μονόδρομού μας είναι η διπλωματία και οι διεθνείς συμμαχίες μας. Οντας υπό τη στέγη της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και ισχυρών διμερών ή διεθνών συμμαχιών, αντικειμενικά δημιουργούμε πρόσθετες δυσκολίες στην Τουρκία να μας σπρώξει προς δυσμάς. Αν εμείς τα 11 εκατομμύρια Ελληνες με τους εισαγόμενους εξοπλισμούς και τη ρηχή οικονομία πορευόμασταν μόνοι και ξέμπαρκοι, δεν θα ήμασταν πρόβλημα για τον Ερντογάν των 80 εκατομμυρίων, της κραταιής πολεμικής βιομηχανίας και μιας ισχυρής οικονομίας. Το ΑΕΠ μόνο της Κωνσταντινούπολης είναι μεγαλύτερο από το ΑΕΠ όλων μαζί των χωρών των Βαλκανίων αθροιστικά.

Οσο όμως είμαστε σε ένα πλέγμα ισχυρών συμμαχιών, σε συνδυασμό με ικανή αμυντική αποτροπή, το πράγμα δυσκολεύει για τον Τούρκο. Με μια προϋπόθεση όμως. Οτι όλοι μας στο εσωτερικό της Ελλάδας, αντιλαμβανόμαστε με τον ίδιο τρόπο τον Ερντογάν. Ως πανίσχυρο στρατηγικό εχθρό που μας επιβουλεύεται και που πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλους μας μαζί. Αν τον χρησιμοποιούμε ως μοχλό για να κατηγορήσουμε τους μισούς συμπατριώτες μας ως ενδοτικούς και προδότες, τότε έχουμε χάσει το παιχνίδι. Στο εσωτερικό μας μέτωπο παίζεται η προοπτική μας.

Αν κάθε φορά που βλέπουμε τον Ερντογάν να ξεδιπλώνει ένα κομμάτι του επεκτατικού σχεδίου του, εμείς απαντούμε κατηγορώντας τους μισούς Ελληνες για δειλούς ή πουλημένους, διότι δεν απέτρεψαν εκ των προτέρων τις κινήσεις του Τούρκου, τότε παρωθούμε τον εχθρό να διπλασιάσει τις απαιτήσεις του. Και αν κάθε φορά που αγοράζουμε ένα οπλικό σύστημα, το συνοδεύει η σιγουριά των μισών Ελλήνων ότι οι άλλοι μισοί δεν σκοπεύουν να το χρησιμοποιήσουν αν χρειαστεί, τότε ο γείτονας ξέρει ότι δεν έχει απέναντι του έναν αποφασισμένο λαό. Και αποθρασύνεται, καθότι δεν θα αντιμετωπίσει ποτέ ενιαία εθνική πολιτική από την Ελλάδα.

Τα γράφω αυτά διότι έρχονται ζοφεροί καιροί. Μόλις ο Ερντογάν ανακοινώσει Τουρκοσυριακό Μνημόνιο, κατευθείαν θα ακουστούν εδώ οι κραυγές «προδοσία», «μας πούλησαν πάλι», «είναι ανίκανοι» και τα τοιαύτα. Μαζί με σαχλές διαβεβαιώσεις του τύπου «αν ήμασταν εμείς κυβέρνηση, ο Ερντογάν δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο». Θα ακουστούν δηλαδή ακριβώς αυτά που αδυνατίζουν το εσωτερικό μας μέτωπο και κάνουν τον Ταγίπ να χαίρεται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News