Με μια κουβέντα μόνο περιγράφεται αυτό που έγινε το βράδυ της Κυριακής στη Βουλή. Ο Μητσοτάκης τους την έφερε χοντρά. Αφού πρώτα τους άφησε επί μέρες και βδομάδες να επιτίθενται, να φωνάζουν, να κριτικάρουν, να διαμαρτύρονται, να καταγγέλλουν και να βυσσοδομούν για το θέμα των τραπεζών, μέσα σε τέσσερις παραγράφους της ομιλίας του γύρισε ανάποδα το παιχνίδι. Αφού άφησε μια ολόκληρη αντιπολίτευση να ρίχνει πυροτεχνήματα εναντίον του, εκείνος αντιγύρισε μια μοναδική πιστολιά που βρήκε τους κατηγόρους του στο Δόξα Πατρί. 

Ειδικά τον Ανδρουλάκη που πίστεψε ότι είχε βρει το αδύναμο σημείο της κυβέρνησης, τον καθάρισε σαν χριστουγεννιάτικο κάστανο. Πάνω που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ετοιμαζόταν να δρέψει τους καρπούς της πολιτικής επιλογής του να βαφτίσει τον Μητσοτάκη υπηρέτη των μισητών τραπεζών, βρέθηκε ξάφνου να υπολείπεται κατά πολύ εκείνου που κατηγορούσε. Ηταν τόσο έκδηλη η αμηχανία του Ανδρουλάκη την ώρα που άκουγε τον Μητσοτάκη να εξαγγέλλει τις αποφάσεις του, που ακόμα και οι δικοί του βουλευτές γύριζαν και τον κοίταζαν απορημένοι. 

Είχαν πιέσει αφόρητα την κυβέρνηση να πάρει κάποια εκατομμύρια από τους κακούς τραπεζίτες, είχαν πείσει την κοινή γνώμη ότι εξαιτίας του ΠΑΣΟΚ άνοιξε το θέμα, είχαν βεβαιωθεί ότι ο Μητσοτάκης είχε καταγραφεί στο μυαλό του μέσου Ελληνα ως απρόθυμος να τα βάλει με τις τράπεζες και ξαφνικά τον είδαν να τους τσιμπάει διπλάσια από όσα πρότειναν εκείνοι. Καλά, για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν λέμε τίποτα, έτσι κι αλλιώς είναι εκτός πολιτικού παιχνιδιού, δεν έχει καν ακροατήριο ούτε για τον λαϊκισμό του. Αλλά αυτό που κυρίως την πάτησε ήταν το ΠΑΣΟΚ. 

Περισσότερο και από την ουσία των ίδιων των μέτρων (μηδενισμός προμηθειών, 100 εκατομμύρια για σχολεία, διπλασιασμός ΕΝΦΙΑ σε όσα ακίνητα κρατούν κλειστά), αξία έχει το αριστοτεχνικό της μητσοτακικής τακτικής. Αφησε το ΠΑΣΟΚ να εκτεθεί κι ύστερα, με μία κίνηση, του πήρε τα εσώρουχα. Στην πρεμιέρα του ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Ανδρουλάκης βίωσε μια βαριά ήττα με το καλημέρα. Η προσπάθειά του να αποκτήσει πολιτική ηγεμονία έναντι της κυβέρνησης, να φτιάχνει δηλαδή αυτός ατζέντα στην οποία θα σέρνει κάθε φορά τον Μητσοτάκη, δεν έπεσε απλώς στο κενό. Κατέληξε στο ανάποδο από αυτό που επιδίωκε. 

Τόνωσε την εικόνα του Μητσοτάκη ως ικανού και πανίσχυρου πολιτικού παίκτη που δεν χάνει εύκολα και γυρίζει υπέρ τού όποιο παιχνίδι στο οποίο εμπλέκεται, ενώ επιβεβαίωσε την παλιά ανδρουλακική εικόνα, που συνεχίζει να αποκρυσταλλώνεται στη φράση «δεν μπορεί ακόμα το παιδί». 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News