Στον δρόμο για τη Δαμασκό γίνονται θαύματα, έγραψε στη Repubblica ο Λούτσιο Καράτσολο, δημοσιογράφος ειδικευμένος στα γεωπολιτικά θέματα. Λόγου χάρη, αλλάζεις το όνομά σου και αλλάζεις τη ζωή σου. Αυτή είναι η περίπτωση του επικεφαλής των τζιχαντιστών της ετερόκλητης γκρούπας Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ, ο οποίος έλαβε το πολεμικό όνομα Αμπού Μοχάμεντ αλ Τζολάνι, κατέλαβε στην πρωτεύουσα και φιλοδοξεί να κυβερνήσει τη Συρία. Το πραγματικό όνομά του είναι Αχμάντ Χουσεΐν αλ Σάρα και σε αυτό μάλλον θα επιστρέψει.

Αν και ο Αχμάντ είναι γόνος κοσμικής αραβικής οικογενείας και μεγαλωμένος σε πλούσιο περιβάλλον, κάποια στιγμή προσηλυτίστηκε από την Αλ Κάιντα στον τζιχαντισμό. Οι Αμερικανοί τον είχαν συλλάβει στο Ιράκ, όμως τον απελευθέρωσαν επειδή επέδειξε καλή συμπεριφορά… Μέχρι τον περασμένο Δεκέμβριο «κυβερνούσε» έναν υπό τουρκικό έλεγχο θύλακα στο Ιντλίμπ. Τώρα πια έγινε επίδοξος αρχηγός κράτους που δεν υφίσταται εδώ και αρκετό καιρό. Ο Αλ Σάρα επιθυμεί να το επανενώσει υπό την ηγεσία του.

Μα, υπήρξε τρομοκράτης ο ηγέτης;

Εκτός από το να «ξαναβαφτίσει» τον εαυτό του, ο Αλ Σάρα πρέπει να πείσει τους Αμερικανούς, τους Βρετανούς, τους Ευρωπαίους, τους Ρώσους, τον ΟΗΕ και όλους όσοι κάποτε έχωσαν και τον ίδιο και την ομάδα του στη λίστα των τρομοκρατών ότι έχει εγκαταλείψει την τζιχάντ (τον μουσουλμανικό «ιερό πόλεμο κατά των απίστων») και έχει ασπασθεί τον μετριοπαθή ισλαμισμό. Γι’ αυτό έδωσε και την καθησυχαστική συνέντευξη στο CNN και υποσχέθηκε διάλογο και γυναικείες ελευθερίες (μη εξαναγκασμό τους στη «μόδα της σαρίας», δηλαδή στις μαντίλες, στις μπούρκες, κ.λπ.).

Ναι, αλλά δεν είναι πλέον, λένε οι Αγγλοι

Ο αρθρογράφος όρισε το μείζον θέμα της όλης υπόθεσης: «Το πρόβλημα έγκειται στο ότι οι Δυτικές κυβερνήσεις και άλλες χώρες επικροτούν, περισσότερο ή λιγότερο, το εγχείρημα των ‘‘τρομοκρατών’’ της Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ, διότι αυτοί έριξαν ένα από τα πιο σκληρά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής. Μάλιστα, οι Αγγλοι πλειοδοτούν στην αφαίρεση των ονομάτων των τζιχαντιστών και του ιδίου του Αλ Σάρα από τον κατάλογο των ‘‘κακών’’».

Οι μειονότητες ήθελαν τον Ασαντ

Σε αυτό το σημείο ο Καράτσολο πήρε θέση: «Ας τελειώσουν τα παιχνίδια με τα ονόματα, διότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα. Συρία δεν υπάρχει. Αν θέλει να αναλάβει την ηγεσία του έθνους, ο Αλ-Σάρα πρέπει να το ξαναδημιουργήσει, ενώνοντας το κατακερματισμένο εσωτερικό τοπίο. Πάντως οι εθνοτικές και θρησκευτικές μειονότητες, οι χριστιανοί, οι σιίτες, οι αλεβίτες, οι ισμαηλίτες, οι Δρούζοι και οι Κούρδοι προτιμούσαν την τυραννία του Ασαντ ως μικρότερο κακό.

»Μετά από αυτό θα ήταν απαραίτητο να πειστούν οι Τούρκοι, οι Ρώσοι, οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί να εκκενώσουν εδάφη της Συρίας που φαίνεται ότι επιθυμούν ή έχουν κιόλας προσαρτήσει, όπως το Ισραήλ, που ήδη διεύρυνε την προσάρτηση του Γκολάν». Ο ιταλός δημοσιογράφος έκρινε ότι «μερικές χιλιάδες τζιχαντιστές έχουν δώσει μια άνευ προηγουμένου κατεύθυνση στη Μέση Ανατολή και στην παγκόσμια γεωπολιτική» και ότι ο μεγάλος χαμένος των εξελίξεων είναι το Ιράν. Επίσης, ότι «η επίμονη παρουσία του ISIS νομιμοποιεί και την παρουσία αμερικανικών στρατευμάτων».

Καινούργιο «ισοζύγιο» Ιράν-Ισραήλ

Τι άλλο επισημαίνει το άρθρο; Πρώτον, ότι οι εξελίξεις που διαδραματίστηκαν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ενδέχεται να δώσουν στο Ιράν την ώθηση για να αποκτήσει άμεσα πυρηνική βόμβα. Δεύτερον, ότι το Ισραήλ χαίρεται για την ήττα του Ιράν, αν και ρισκάρει την πίεση από τους τζιχαντιστές της Συρίας στα βορειοανατολικά σύνορά του, όπως και το δικό του μονοπώλιο της πυρηνικής βόμβας στον χώρο της Μέσης Ανατολής.

Ερχεται και η νέα «Βόρεια Κύπρος»

Τρίτον, ότι η Τουρκία νιώθει να πλησιάζει η ώρα της νίκης της επί των Κούρδων, που αμφισβητούν τον έλεγχό της στα βόρεια εδάφη της Συρίας. Εγραψε και κάτι ενδιαφέρον για την Ελλάδα σε αυτό το σημείο ο Καράτσολο: «Αυτό το ελεγχόμενο από την Τουρκία κομμάτι της παλιάς Συρίας αύριο μεθαύριο θα μετατραπεί σε Βόρεια Κύπρο και στη συνέχεια σε τουρκική επαρχία».

Το Ουκρανικό του Μεσανατολικού

Τέταρτον, ότι είναι θέμα χρόνου να διαπιστωθεί πόσο θα επηρεάσει τη ρωσική εξωτερική πολιτική «η πτώση ενός φιλικού και χρήσιμου καθεστώτος όπως αυτό των Ασαντ».

Πέμπτον, ότι οι συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και ο πόλεμος στην Ουκρανία συνδέονται, καθώς «αποτελούν μέρος της ίδιας εξίσωσης».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News