Στην «ανάγνωση» των τζιχαντιστικών οργανώσεων που συνασπίστηκαν για να ρίξουν τον Μπασάρ αλ Ασαντ και τελικά τα κατάφεραν ελέω δυνατών προστατών (της «περιφερειακής» Τουρκίας πρωτοστατούσης) τα Δυτικά media κάνουν εκπτώσεις. Ναι μεν ο Αλ Τζολάνι υπήρξε αλκαϊντιστής και συνεργάτης του ISIS, λένε, όμως τώρα ανένηψε και «μόλις μπήκε στο Χαλέπι επέτρεψε στους Χριστιανούς να κάνουν λειτουργία» – αυτό το εξόχως… πολυπολιτισμικό το έγραψε ο Φραντσέσκο Μπατιστίνι στην Corriere della Sera, όμως συμπλήρωσε: «Ωστόσο ένα ερώτημα που κρύβεται πίσω από χίλια άλλα παραμένει: ποια είναι και τι θέλουν αυτά τα νέα αφεντικά της Συρίας;»

Ονομάτισε πολλές σουνιτικές γκρούπες ο ιταλός αναλυτής, τονίζοντας ότι «ο φόβος τους υπάρχει στις μειονότητες της Συρίας, στους χριστιανούς, στους αλεβίτες, στους σιίτες». Το σκηνικό στις τάξεις των συνασπισθέντων «επαναστατών» είναι το εξής, έγραψε: «Υπάρχουν τζιχαντιστές, τουρκόφιλοι, Κούρδοι του PKK, παλιά ‘‘εργαλεία’’ του ISIS, Βεδουίνoι, ξένοι μισθοφόροι». Δηλαδή στις τάξεις των καταληψιών της εξουσίας στη Δαμασκό συνυπάρχουν, λόγου χάρη, αυτοί που φυλάκισαν τον Οτσαλάν με τους ορκισμένους συντρόφους του! «Η δυτική όχθη του Ευφράτη ελέγχεται από αραβικές πολιτοφυλακές και η ανατολική όχθη βρίσκεται στα χέρια των Κούρδων. Το παζλ είναι δύσκολο να συναρμολογηθεί, αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι είναι η γκρούπα του Αλ-Τζολάνι, η Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ ή HTS».

Η οποία HTS τι ακριβώς είναι; «Κληρονόμος των ανταρτών της Αλ Κάιντα, της Αλ Νούσρα, ομάδας που γεννήθηκε με την ‘‘Αραβική Ανοιξη’’. Κατάγεται από τα βορειοδυτικά του Ιντλίμπ. Συγχωνεύτηκε με τις άλλες ομάδες, με τη Χαρακάτ Νουρ αλ-Ντιν αλ-Ζίνκι (η οποία κάποτε ελεγχόταν από τις ΗΠΑ), με τη Λίουα αλ-Χακ (η οποία ήθελε τον ISIS), με τις Τζαΐς αλ-Σούνα και Τζαμπάτ Ανσαε αλ-Ντιν, οι οποίες μοιράζονται το απόλυτο όνειρο της εκ νέου κατάκτησης της Ιερουσαλήμ. Από αυτή την τζιχαντιστική ένωση γεννήθηκε η Συριακή Κυβέρνηση Σωτηρίας της HTS, η οποία μπόρεσε να προσφέρει ασφάλεια στα κατακτημένα εδάφη και ήλεγχε τα τουρκικά σύνορα του Μπαμπ αλ-Χάουα, το σημείο απ’ όπου περνούσε η ανθρωπιστική βοήθεια για όλες τις περιοχές που διαχειρίζονταν οι αντάρτες».

Εγκληματίες πολέμου

Αυτοί οι πολεμιστές της HTS «έκαναν ένοπλη αντιπολίτευση στο καθεστώς της Δαμασκού χάρις στα πετροδολάρια του Κόλπου». Και βάσει αμερικανικών πηγών (Τζόσουα Λάντις, Πανεπιστήμιο Οκλαχόμα), «ο Αλ-Τζολάνι κατάφερε τα τελευταία χρόνια να ενώσει όλες τις γκρούπες και να τις πείσει να κάνουν την τελική επίθεση». Συμμαχίες-λυκοφιλίες προφανώς, αφού στο τζιχαντιστικό περιθώριο ευδοκιμούν οι υποψίες για προδοσίες. «Ο Συριακός Εθνικός Στρατός υποστηρίζεται από την Τουρκία, αλλά κατηγορείται από τον ΟΗΕ για εγκλήματα πολέμου. Στις πρόσφατες συγκρούσεις κατέλαβε το στρατιωτικό αεροδρόμιο του Χαλεπίου. Πάντα πολεμούσε τόσο τον Ασαντ όσο και τους Σύρους Κούρδους του YPG, συμμάχους των ΗΠΑ, τους οποίους ο Ερντογάν θεωρεί τρομοκράτες».

Και όχι μόνο: «Δεν είναι γνωστό πόσους άνδρες έχει αυτός ο στρατός, όμως είναι σίγουρο ότι προτιμά άραβες στρατιώτες. Στα μέλη του περιλαμβάνονται και πρώην στρατιώτες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, ο οποίος το 2011 ήταν η πρώτη ομάδα που εξεγέρθηκε εναντίον του Ασαντ». Τους κατά τον ΟΗΕ εγκληματίες πολέμου πλαισιώνουν και «ένοπλοι μικροσχηματισμοί τζιχαντιστών μισθοφόρων που κατέφθασαν από την Κεντρική Ασία, Τσετσένοι κυρίως, οι οποίοι συμμετείχαν στις μάχες». Το παζλ είναι όντως δύσκολο, αν δώσει κανείς σημασία στα διάφορα εξωτικά ονόματα των τζιχαντιστικών ομάδων και στις μωροφιλοδοξίες κάθε μίας από αυτές. Υπάρχουν, βέβαια, και οι λεγόμενες Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις.

Τι σόι είναι αυτές; «Μείγμα των κουρδικών πολιτοφυλακών που κυβερνούν τη βορειοανατολική περιοχή. Ελαβαν δολάρια από την Ουάσιγκτον κατά τα χρόνια του πολέμου εναντίον του ISIS και συγχρόνως πολέμησαν και εναντίον του Συριακού Εθνικού Στρατού. Οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις κινήθηκαν αστραπιαία όταν άρχισε η θριαμβευτική προέλαση του Αλ-Τζολάνι με ένα βασικό κίνητρο, να μη στοχοποιηθούν και να μη δεχθούν επίθεση από τους φιλότουρκους του Συριακού Εθνικού Στρατού. Οι Κούρδοι, πάντως, δεν εμπιστεύονται την επιτελική γκρούπα του Αλ-Τζολάνι. Ενας από τους στρατιωτικούς τους είπε από τηλεοράσεως ότι ο Αλ-Τζολάνι είναι επικίνδυνος και η μεταμφίεσή του σε ‘‘λογικό τζιχαντιστή’’ προσχηματική, ένας τακτικισμός και τίποτε περισσότερο» κατέληξε ο Μπατιστίνι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News