Την αντίδραση του Κρεμλίνου στο «τραύμα της ταπείνωσης του Ασαντ» επιχείρησε να προβλέψει στην Corriere della Sera ο Μάρκο Ιμαρίζιο, συγχρόνως κάνοντας και μία μικρή αναδρομή στη σχέση της Ρωσίας με τη Συρία. Αναγκαστικά, λοιπόν, ενέπλεξε στην ιστορία και τη νασερική Αίγυπτο, κοιτίδα όχι μόνο των διαβόητων Αδελφών Μουσουλμάνων (οι οποίοι επί Μοχάμεντ Μόρσι «αλώνισαν» στους δρόμους κυνηγώντας τους χριστιανούς Κόπτες), αλλά και του αραβικού σοσιαλισμού (ο οποίος για πολλές δεκαετίες έθεσε στο πολιτικοκοινωνικό περιθώριο αυτούς τους μανιασμένους τζιχαντιστές).

Ο Ιταλός έγραψε ότι «η Μόσχα πάτησε τη Μέση Ανατολή επί Νικήτα Χρουστσόφ», ενώ το σωστό είναι ότι ο αιγύπτιος πρόεδρος Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ έφερε τους σοβιετικούς συμβούλους στην περιοχή για τους δικούς του σκοπούς, μαξιμαλιστικούς οπωσδήποτε και ατελέσφορους. Η μετασοβιετική εποχή άλλαξε την κατάσταση «για μία δεκαετία περίπου», όταν ο Μπόρις Γιέλτσιν «έκανε τα ανοίγματα στη Δύση». Ο διάδοχός του, ο Βλαντίμιρ Πούτιν, συνέχισε τη ρωσική αποστασιοποίηση από τη μεσανατολίτικη παρακαταθήκη της Σοβιετικής Ενωσης μέχρι το 2005, «όταν προσκάλεσε τον Ασαντ, με ταυτόχρονη απομάκρυνση της Ρωσίας από τις ΗΠΑ».

Και συνέχισε ο Ιμαρίζιο: «‘‘Οτιδήποτε αγγίξουν οι ΗΠΑ μετατρέπεται αμέσως σε Λιβύη ή Ιράκ’’ – αυτή τη φράση του, που ειπώθηκε πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2014, ο Πούτιν την επαναλαμβάνει συχνά. Τη χρησιμοποίησε για να καταγγείλει την αμερικανική παρέμβαση στη διεθνή σκηνή και για να συνδέσει την υπόθεση της Ουκρανίας, όπου μόλις είχε παρέμβει, με τον συριακό εμφύλιο. Το 2011, στο αποκορύφωμα της ‘‘Αραβικής Ανοιξης’’, η Ρωσία είχε επικαλεστεί το προηγούμενο του λιβυκού χάους για να ασκήσει βέτο σε ένα ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που καταδίκαζε τη βία του καθεστώτος Ασαντ».

Φθάνοντας στο ζητούμενο, δηλαδή στις κινήσεις του Κρεμλίνου μετά την εποχή Ασαντ και με ορίζοντα τις διαπραγματεύσεις για το Ουκρανικό, ο Ιμαρίζιο έγραψε ότι «οι πιο επιτήδειοι αναλυτές», Δυτικοί φυσικά, εκτιμούν ότι «η συμμόρφωση του Πούτιν στο θέμα της Συρίας [σ.σ.: εννοούν την απροθυμία της ρωσικής πλευράς να εμπλακεί σε πολεμική σύρραξη με τους τζιχαντιστές και να τους σταματήσει προτού φθάσουν στη Δαμασκό] δεν πρέπει να εκληφθεί ως ένδειξη αδυναμίας». Το αντίθετο, λένε, σημαίνει. Και αφορά το Ουκρανικό, διότι «η Συρία δεν είναι Ουκρανία». Εχουμε και λέμε, λοιπόν.

«Το τραύμα της Συρίας θα χρησιμοποιηθεί ως εχέγγυο καλής πίστης από πλευράς Ρωσίας, όταν έλθει η ώρα των  σημαντικών διαπραγματεύσεων, υποστηρίζει ο Μαρκ Γκαλεότι, ένας από τους βασικούς βρετανούς ρωσολόγους. Ακόμη και η προσφορά ασύλου στον Ασαντ ήταν απαραίτητη ενέργεια, η οποία θα δικαιολογηθεί και θα σταθμιστεί την κατάλληλη στιγμή. Η Ουκρανία είναι υπαρξιακό ζήτημα για τους Ρώσους, ενώ η Συρία τους ενδιαφέρει ελάχιστα ή και καθόλου. Για αυτόν τον λόγο τον πόλεμο κατά του ISIS και των ανταρτών οι Ρώσοι τον διεκπεραίωσαν με τους μισθοφόρους της Ομάδας Wagner και όχι με τον τακτικό στρατό τους».

Συμμεριζόμενος τη λογική του Γκαλεότι, ο Ιμαρίζιο παρατήρησε δύο στοιχεία: πρώτον, ότι μέχρι στιγμής μόνο ο Λαβρόφ μίλησε για τη Συρία, ενώ ο Πούτιν δεν έβγαλε άχνα και, δεύτερον, ότι τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης περιορίζονται μόνο στις ειδήσεις που αφορούν τη Συρία αποφεύγοντας τις αναλύσεις, «σημάδι ότι επίσημη γραμμή δεν τους έχει δοθεί ακόμη». Και ο Ιταλός υπέθεσε ότι ο Πούτιν πρέπει να ενημέρωσε τον Ασαντ στις 24 Ιουλίου εφέτος, όταν ανταμώθηκαν επί ρωσικού εδάφους, πως δεν πρέπει να ελπίζει σε ρωσική στρατιωτική βοήθεια. «Ισως τότε συμφωνήθηκε και η οδός διαφυγής» – του Ασαντ στη Ρωσία, δηλαδή (αλλά, επί της ουσίας, η απόδραση του Πούτιν από τη «φυλακή» του ρωσοουκρανικού πολέμου).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News