Ακόμη μια υπόθεση ήρθε να προστεθεί στη μακάβρια λίστα των γυναικοκτονιών, η 15η για το 2024. Ενας άντρας χτύπησε με σφυρί τη γυναίκα του και έκρυβε επί μία εβδομάδα το πτώμα της στο πατάρι του σπιτιού τους, πριν καλέσει την αστυνομία και ομολογήσει το έγκλημα, καθώς η έντονη δυσοσμία είχε αρχίσει να βάζει σε υποψία τους γείτονες. Τα δύο μικρά παιδιά τους, τα είχε στείλει στη γιαγιά τους.

Αυτή είναι η περίληψη της ιστορίας. Ο τόπος της, οι Αμπελόκηποι. Και το κίνητρο της πράξης, η απιστία. Τη σκότωσε γιατί τον απατούσε, αυτό γράφτηκε στην ομολογία του δράστη. Θα μπορούσε να τη χωρίσει γιατί τον απατούσε. Θα μπορούσε να το συζητήσει μαζί της. Θα μπορούσε να ανοίξει την πόρτα και να φύγει, τελειώνοντας μια σχέση από την οποία νιώθει προδομένος. Αλλά, όχι, έπρεπε να της αφαιρέσει τη ζωή, να την περιμένει με ένα σφυρί και να την αποτελειώσει, αφήνοντας τα παιδιά του ορφανά από μητέρα.

Τη θεωρούσε κτήμα του. Δική του. Εναν άνθρωπο που δεν είχε δικαίωμα να επιλέξει έναν άλλον, για λόγους που δεν αφορούν κανέναν, παρά μόνο την ίδια. Σε σοκάρει η δικαιολογία του δράστη, η ωμή παραδοχή του ότι σκότωσε τη σύζυγό του γιατί δεν άντεξε στην ιδέα ότι θέλει κάποιον άλλον και όχι μόνο αυτόν.

Φυσικά, όλοι θα εκφράσουν τον αποτροπιασμό τους. Τώρα βρισκόμαστε ενώπιον ενός δολοφόνου που σκότωσε τη γυναίκα του. Δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί στην ειδεχθή πράξη του. Ας αναλογιστούμε, όμως, πόσο τρέφαμε την οργή του, ως κοινωνία, πριν φτάσει στο σημείο να περιμένει τη γυναίκα του με ένα σφυρί στο χέρι. Πόσο τον προετοιμάζαμε, με τις αντιλήψεις και τις νοοτροπίες, τα στερεότυπα και τα ταμπού μας, να καταλήξει γυναικοκτόνος λόγω ζήλιας και απιστίας.

Αρκεί να ακούσεις τι είθισται να λένε για τη γυναίκα που απιστεί. Οι χαρακτηρισμοί είναι σκληροί και τα περιθώρια κατανόησης της επιλογής της ασφυκτικά στενά. Η μοιχαλίδα είναι κατάπτυστη, βδελυρή, ανάξια εμπιστοσύνης άπαξ και απίστησε. Η προδοσία μιας γυναίκας, απέναντι στον άντρα της, στο συλλογικό συνειδητό και ασυνείδητο, είναι ασυγχώρητη.

Αντιθέτως, ένας άνδρας που απιστεί έχει την αμέριστη κατανόηση της κοινωνίας. «Ετσι είναι η ανδρική φύση», θα πει ο ένας, «έλα μωρέ, άντρας είναι, θα το κάνει» θα πει ο άλλος, «ναι, αλλά τη γυναίκα του την έχει βασίλισσα και δεν την αφήνει, με όποια και να πάει» θα πει ο τρίτος. Πολλές φορές θα ρίξουν και στη γυναίκα το φταίξιμο, θα πουν ότι ο άντρας της την απατά επειδή δεν τον ικανοποιεί όπως παλιά, ότι έχει αφήσει τον εαυτό της, ότι είναι συνέχεια κουρασμένη κ.ο.κ.

Οι δικαιολογίες για να συγχωρέσουν στον μοιχό το παραστράτημα περισσεύουν, για τη μοιχαλίδα δεν φτάνουν, ενίοτε δεν υπάρχουν καν. Τη χαρακτηρίζουν σκάρτη, αβίαστα, χωρίς να καταβάλουν καμία προσπάθεια να σκεφτούν τους λόγους για τους οποίους μπορεί να το έκανε. Τώρα δεν θα τη λιθοβολήσουν δημοσίως για να την τιμωρήσουν, όπως παλιά, αλλά τη λιθοβολούν ακόμα με τη σκέψη τους, με την εικόνα που πλάθουν στο μυαλό τους για αυτήν.

Προφανώς, κανείς δεν μπορεί να οπλίσει τα χέρια εκείνων που σκοτώνουν τις άπιστες γυναίκες τους. Η πορεία ως την πράξη του εγκλήματος περνάει μέσα από τον ψυχισμό του καθενός. Αλλά δεν μπορείς να μη σκεφτείς ότι σε αυτή την πορεία υπάρχουν νόρμες και νοοτροπίες που επηρεάζουν ψυχισμό και συμπεριφορές και ενίοτε καταλήγουν σε μια αποτρόπαιη πράξη. Μια ακόμα γυναικοκτονία μέσα στις πολλές που πλέον μετράμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News