Το σάκε αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο των ιαπωνικών θρησκευτικών τελετών και των εορτασμών κάθε είδους εδώ και αιώνες. Οι λάτρεις του  υψώνουν τώρα το ποτήρι τους εις υγείαν της… UNESCO η οποία πρόσθεσε τις παραδοσιακές μεθόδους παρασκευής των ποτών στην Ιαπωνία στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς.

Σε μια συνεδρίαση στο Λούκε της Παραγουάης, η επιτροπή συμφώνησε ομόφωνα να καταχωρήσει τις τεχνικές που σχετίζονται με το σάκε, σότσου και το αβαμόρι, που εντοπίζονται κυρίως στα νησιά Κιούσου και Οκινάουα στη νότια Ιαπωνία.

Ηταν, γράφουν οι Times, η 23η προσθήκη στη σχετική λίστα για την Ιαπωνία – δίπλα στο θέατρο Νο, την ξύλινη αρχιτεκτονική και τους λαϊκούς χορούς.

Ο ιάπωνας πρωθυπουργός Σιγκέρου Ισίμπα δήλωσε πως ελπίζει η κίνηση της UNESCO να τονώσει την κατανάλωση του παραδοσιακού ποτού.

«Είναι ένα φλιτζάνι απόλυτης χαράς» δήλωσε ο Μασαχάρου Χόντα, διευθυντής της Ενωσης Παρασκευαστών Σάκε, για την ένταξη στον κατάλογο.

Η παραδοσιακή μέθοδος παρασκευής του σάκε περιλαμβάνει ρύζι που έχει υποστεί ζύμωση, μαγιά, μύκητα κότζι (που προέρχεται από ρύζι) και νερό. Τα αλκοολούχα ποτά με βάση το ρύζι πιστεύεται ότι προέρχονται από την Κίνα και άρχισαν να παρασκευάζονται μετά την εξάπλωση των καλλιεργειών ρυζιού, πριν από 7.000 χρόνια. Από τον 5ο αιώνα π.Χ. οι Ιάπωνες υιοθέτησαν μαζικά το σάκε και η αυτοκρατορική αυλή ίδρυσε ένα τμήμα παραγωγής του το 689 μ.Χ.

Καθώς το ρύζι ήταν ένα πολύτιμο βασικό προϊόν, το σάκε απέκτησε μια πνευματική διάσταση και ένα συμβολικό ρόλο που συνέδεε τους ανθρώπους, γράφουν οι Times. Προσφερόταν στους θεούς, μια παράδοση που παρατηρείται ακόμη στα σιντοϊστικά ιερά, κατά τη διάρκεια τελετών θεμελίωσης νέων κτιρίων και σε σιντοϊστικούς βωμούς σε σπίτια, επιχειρήσεις και εργοστάσια. Στους παραδοσιακούς σιντοϊστικούς γάμους, η νύφη και ο γαμπρός μοιράζονται τρία φλιτζάνια σάκε.

Σερβίρεται σε μπαρ, παμπ και εστιατόρια, ωστόσο δεν λείπει από εορτασμούς την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και από μεγάλα πάρτι, στα οποία μπορεί να ανοιχτεί τελετουργικά ένα βαρέλι. Οι σύγχρονες εκδοχές του περιλαμβάνουν το αφρώδες σάκε, μια ανθρακούχα ποικιλία που υφίσταται δευτερογενή ζύμωση.

Πάντως οι πωλήσεις σάκε στην Ιαπωνία έχουν μειωθεί δραστικά, σύμφωνα με τους Times. Η κατανάλωσή του στη χώρα κορυφώθηκε πριν από 50 χρόνια, αλλά στη συνέχεια οι καταναλωτές στράφηκαν στην μπίρα, στο κρασί και στο ουίσκι, και τα παρασκευαστήρια σάκε είναι σήμερα λιγότερα από τα μισά συγκριτικά με το 1995. Από την άλλη, το σάκε αποκτά ολοένα μεγαλύτερη δημοφιλία στο εξωτερικό, με τις εξαγωγές να έχει αυξηθεί κατά 70% τα τελευταία τρία χρόνια.

«Η Ιαπωνία θα συνεχίσει να συμβάλλει στη διαφύλαξη και στη μετάδοση της πολιτιστικής κληρονομιάς της» είπε ο Τακεχίρο Κάνο, πρεσβευτής της Ιαπωνίας στην UNESCO, στη συγκέντρωση της Παραγουάης, όπου το γιόρτασε, φυσικά, πίνοντας ένα ποτήρι σακέ.

Σε χώρες της Ευρώπης όπως η Βρετανία το σάκε ήταν συνήθως «ένα παλιό μπουκάλι που καθόταν σε ένα ράφι για χρόνια, σε κακή κατάσταση» ανέφερε στους Times η Μαρί Τσέονγκ-Θονγκ, πρόεδρος της Βρετανικής Ενωσης Σάκε(BSA). «Το σάκε δεν ήταν πολύ φρέσκο, ενώ δεν υπήρχαν κάποιοι να διδάξουν στους Βρετανούς πώς πρέπει να πίνεται. Ηταν, εξάλλου, τόσο ακριβό, που πολλοί δεν μπορούσαν να το αντέξουν οικονομικά».

Ομως τα τελευταία χρόνια το σάκε μοιάζει να έχει αναγεννηθεί. «Μέχρι το 2015 τα ιαπωνικά εστιατόρια στο Ηνωμένο Βασίλειο πολλαπλασιάστηκαν και η BSA άρχισε να προσφέρει μαθήματα. Το σάκε έγινε, έτσι, ένα διεθνές προϊόν» είπε η Τσέονγκ-Θονγκ.

Πέρυσι το Ηνωμένο Βασίλειο εισήγαγε 402.000 λίτρα σάκε αξίας 3,2 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με στοιχεία της BSA. Το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους το Ηνωμένο Βασίλειο εισήγαγε περίπου 10% περισσότερο. «Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει πέσει στη δέκατη έκτη θέση στην παγκόσμια κατανάλωση σάκε, όχι επειδή δεν το πίνουμε εμείς, αλλά επειδή άλλες χώρες πίνουν περισσότερο» εξήγησε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News