Με την επιρροή της στη Συρία επί μισόν αιώνα η Ρωσία αποβλέπει στη διείσδυσή της στη Βόρεια Αφρική και στην Υποσαχάρια Αφρική, έγραψε στην Corriere della Sera o Μάρκο Ιμαρίζιο, υπερπηδώντας τα εμπόδια των διαφορετικών εποχών με τα εκάστοτε ζητούμενά τους, συνταιριάζοντας τους στρατηγικούς στόχους της Σοβιετικής Ενωσης επί κομμουνισμού (στο μπλοκ της) και επί αραβικού σοσιαλισμού (σε Αίγυπτο, Συρία, Ιράκ και Λιβύη) με τις σημερινές φιλοδοξίες και μπίζνες του Κρεμλίνου σε ένα εντελώς διαφορετικό γεωπολιτικό περιβάλλον, «παγκοσμιοποιημένο» από εμπορικής απόψεως.

Παρατήρησε, ωστόσο, ο Ιταλός ότι «ο πόλεμος στην Ουκρανία εξάντλησε ρωσικούς πόρους», έτσι «αποδυναμώνεται η συνεργασία με τη δικτατορία του Ασαντ» – σε στρατιωτικό επίπεδο, δηλαδή. Με το παραπάνω χρονικό άλμα του ο συντάκτης της Corriere προσπάθησε να εξηγήσει γιατί «η εξέγερση των τζιχαντιστών ανταρτών συνιστά πλήγμα και για τη Ρωσία». Ανέφερε, πάντως, ότι δεν κινδυνεύει μόνο «το παράθυρο της Ρωσίας στη Μεσόγειο», κάνοντας μια ενδιαφέρουσα νύξη και για τους μη προφανείς στόχους της Τουρκίας.

Η Τουρκία, έγραψε ο Ιμαρίζιο, είναι ο πλειοψηφικός μέτοχος στην Turkstream, στον αγωγό φυσικού αερίου που με το κλείσιμο της ουκρανικής διαδρομής θα καταστεί η μοναδική εξαγωγική οδός της Ρωσίας προς τη Νότια Ευρώπη. «Και ο Ερντογάν δεν είναι εύκολος πελάτης». Απέδωσε, δηλαδή, την εμπλοκή της Τουρκίας στην τζιχαντιστική ένοπλη εξέγερση και σε ενεργειακούς λόγους, σε κάποιο είδος οικονομικού εκβιασμού εκ μέρους της προς τη Ρωσία.

Ο ιταλός δημοσιογράφος έδωσε δείγματα από τις αναλύσεις των ρωσικών media όσον αφορά τη νέα συριακή σύρραξη, τονίζοντας ότι για όλους αυτούς (όπως και για τον εκπρόσωπο του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ και για τον υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ) «ο ένοχος είναι πάντα ο ίδιος, η συλλογική Δύση». Στην Komsomolskaya Pravda εγράφη ότι «στη Συρία δημιουργείται ένα δεύτερο μέτωπο εναντίον της Ρωσίας». Το πνεύμα του σχολίου ήταν το εξής: τόσο οι διαδηλώσεις κατά της φιλορωσικής κυβέρνησης στη Γεωργία όσο και οι τζιχαντιστές στη Συρία είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας.

Τονίζοντας ότι «η Δύση προσπαθεί να χτυπήσει με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια», οι ρώσοι αναλυτές λένε ότι η Ρωσία δεν μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια σε ό,τι συμβαίνει στη Συρία και να αφήνει μόνο του τον Ασαντ να τα βγάλει πέρα. Καλούν το Κρεμλίνο να αναλογιστεί τι κινδυνεύει να χάσει η Ρωσία χάνοντας τη Συρία. Μέσα στις πιθανές απώλειες και αυτοί οι αναλυτές περιλαμβάνουν τη Μέση Ανατολή και την Αφρική, επικεντρώνοντας όμως στο κατ’ αυτούς ουσιώδες, «να μη χαθεί η μάχη κατά της απομόνωσης την οποία επιβάλλει στη Ρωσία η Δύση». Απομόνωση που αφορά συνάλλαγμα και κοστίζει σε συνάλλαγμα.

Από τον συνδυασμό των ρωσικών αναλύσεων ο Ιμαρίζιο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πτώση του Χαλεπίου στα χέρια των τζιχαντιστών «περιέχει τη ρητή πρόσκληση για εντατικοποίηση των επιθέσεων κατά του Κιέβου». Η ρωσική γραμμή, όπως αναδεικνύεται από αυτές τις εν θερμώ αναλύσεις των Ρώσων, βασίζεται στην εκτίμησή τους περί τρομοκρατίας: «Τρομοκράτες οι φιλοναζιστές της κυβέρνησης του Ζελένσκι, τρομοκράτες και οι τζιχαντιστές». Το τελευταίο σχόλιο στο σημείωμα του Ιταλού: «Γράφουν Συρία, όμως εννοούν Ουκρανία, ακόμη μία φορά»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News