Δείτε την αντίφαση. Σε μια χώρα όπου δύο στους τρεις κατοίκους αυτοτοποθετούνται στην κατηγορία «φτωχός», θα ανέμενε κανείς να διαπρέπει η αντιπολίτευση και να πηγαίνει κατά διαόλου η κυβέρνηση. Ποιος φτωχός θεωρεί την κυβέρνησή του καλή και επιτυχημένη; Και ποιος φτωχός δεν εναποθέτει τις ελπίδες του σε μια «αλλαγή» που ενδεχομένως θα του βελτιώσει τη ζωή;

Και όμως, εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ενώ το 67,1% των Ελλήνων θεωρεί τον εαυτό του φτωχό, αδικημένο και καταφρονημένο, η μεν κυβέρνηση αντέχει και κυριαρχεί, ενώ οι αντιπολιτεύσεις πνέουν τα λοίσθια. Μυστήριο πράγμα, που μόνο η τοποθέτηση της Ελλάδας και των Ελλήνων σε μια ξεχωριστή κατηγορία, μακριά από τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια μοντέλα μέτρησης της φτώχειας, θα μπορούσε ίσως να εξηγήσει.

Οσο απομακρυνόμαστε από τα χρόνια της κρίσης, βρίσκω όλο και περισσότερους που στην ερώτηση «πότε ήσουν καλύτερα, το 2014 ή το 2024;», απαντούν αδίστακτα «τώρα είμαι χειρότερα» ή λένε το ελαφρώς επιεικέστερο «το ίδιο είναι». Η απάντησή τους, αν και εξόφθαλμα εκτός πραγματικότητας, εναρμονίζεται πλήρως με τα στοιχεία της Eurostat, που μας χρίζει ευρωπαϊκούς πρωταθλητές στην αυτολύπηση και στη μουρμούρα.

Κανονικά, με δεδομένα σαν και τούτα, θα έπρεπε να έχει πέσει πανικός στο Μέγαρο Μαξίμου. Ποια κυβέρνηση θα ένιωθε ασφαλής με το 67,1% των πολιτών της εξοργισμένους λόγω φτώχειας, όπως το βλέπουν οι ίδιοι; Η απάντηση είναι απλή. Ασφαλής νιώθει η κυβέρνηση που δεν έχει ισχυρή αντιπολίτευση. Ασφαλές και το σύστημα εξουσίας που δεν βλέπει απέναντί του ένα αντίπαλο σύστημα εξουσίας, ικανό να το διαδεχτεί. Να λοιπόν που, εκτός από το «είναι η οικονομία, ανόητε» του Κλίντον, υπάρχει και το «η πολιτική κυριαρχεί της οικονομίας» του Μητσοτάκη.

Προφανώς οι Ελληνες λατρεύουν να κλαίνε και να οδύρονται για την κατάντια τους. Ακόμα και όταν επί Σημίτη η Ελλάδα είχε φθάσει στο νούμερο 17 των πλουσιότερων χωρών της υφηλίου, πάλι θεωρούσαμε τον εαυτό μας πάμφτωχο, παρία και άτυχο που ζούμε σε αυτή τη χώρα. Γι’ αυτό άλλωστε ψηφίσαμε Κώστα Καραμανλή, για να μας βγάλει από την οικονομική μιζέρια. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Οτι όλοι στην οικογένεια έχουν δουλειά (όταν το 2014 ήμασταν όλοι άνεργοι) δεν μας λέει τίποτα, ούτε το γεγονός ότι κάθε νοικοκυριό έχει δυο αυτοκίνητα που φρακάρουν στους δρόμους της Αθήνας (όταν το 2014 είχαμε καταθέσει πινακίδες). Μας λέει μόνο η τιμή της φέτας στο ράφι που δεν πέφτει.

Σοβαρό θέμα η φέτα, δεν λέω, απλώς θα καταλήξουμε η φέτα να ρίχνει κυβερνήσεις και να εκλέγει καινούργιες, οι οποίες μάλιστα δεν θα κάνουν τίποτα για την τιμή της φέτας που θα συνεχίσει να ανεβαίνει. Ζούμε ένα κρεσέντο παλλαϊκής μουρμούρας, που αν υπήρχε σοβαρή πολιτική δύναμη να την εκμεταλλευτεί, θα έστελνε τον Μητσοτάκη στα τάρταρα.

Οπερ κάνουν λάθος όσοι λένε ότι η κυβέρνηση πρέπει να σκύψει πάνω στο πρόβλημα της ακρίβειας. Αυτό δεν θα επιλυθεί, τουλάχιστον στο εγγύς μέλλον. Και η φέτα να πέσει, θα ανέβει η οδοντόκρεμα. Και η οδοντόκρεμα να πέσει, θα ανέβει το μπρόκολο. Δεν υπάρχει οικονομική σωτηρία. Αλλού πρέπει να σκύψει ο Μητσοτάκης αν επιθυμεί να διασωθεί από τον πάνδημο αυτο-οικτιρμό. Στην πολιτική να σκύψει. Να φροντίσει να συνεχίσει να μην υπάρχει ισχυρή αντιπολίτευση έως τις επόμενες κάλπες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News