Είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον η συνέντευξη που έδωσε η Ντόρα Μπακογιάννη στον συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη και στα «Νέα Σαββατοκύριακο». Πρώτον μάθαμε ότι ετοιμάζει τα απομνημονεύματά της. Και δεύτερον μάθαμε ότι στη ΝΔ βγήκαν ξαφνικά στο ξέφωτο της αλήθειας και ανακάλυψαν πόσο έβλαψε ο Αντώνης Σαμαράς τη χώρα. Βοήθησε προφανώς την έξοδο στο εν λόγω ξέφωτο η διαγραφή του πρώην Πρωθυπουργού, διότι τόσο καιρό ακούγαμε πόσο η παράταξη ήταν πάντα στη σωστή πλευρά της Ιστορίας και άλλα τέτοια όμορφα.

Ισως από την άλλη να βοήθησε και μια χρονική σύμπτωση. Η Ντόρα τα είπε όλα αυτά καθώς συμπληρώνονται 15 χρόνια από τότε που έχασε την αρχηγία της ΝΔ από τον Σαμαρά. Ηταν 29 Νοεμβρίου 2009 όταν είχαν γίνει οι εκλογές για ανάδειξη προέδρου από τη βάση –για πρώτη φορά και με μια βιαστική τροποποίηση του καταστατικού– και ο Σαμαράς, που είχε επιστρέψει στη ΝΔ μόλις πριν από πέντε χρόνια, είχε εκλεγεί πρόεδρος με 50,06% έναντι 39,72% της Μπακογιάννη.

Εάν είχες επιμείνει το 2009 να αναδειχθεί ο αρχηγός της ΝΔ από ευρύ συνέδριο και όχι από τη λαϊκή βάση…

«Αυτό στάθηκε το μεγάλο μου λάθος…»

Θα είχες κερδίσει. Θα γινόσουν, πιθανότατα, πρωθυπουργός.

«Πιθανότατα».

Σύμφωνοι, avec des si on mettrait Paris en bouteille, «με τα “αν” βάζεις ολόκληρο το Παρίσι μέσα σε ένα μπουκάλι», που λένε και οι Γάλλοι, αλλά το θέμα είναι ότι η Ντόρα το προχώρησε –δεν έμεινε μόνο σε μια αναπόληση των μεγάλων λαθών της καθώς σκαρώνει την αυτοβιογραφία της: πήγε και στους χειρισμούς του Σαμαρά το 2010, όταν αρνήθηκε η ΝΔ να στηρίξει το ΠΑΣΟΚ στο πρώτο Μνημόνιο και αντιθέτως ανέβασε τα περίφημα «Ζάππεια» των αντιμνημονιακών ψευδαισθήσεων.

Εάν δηλαδή το 2010 η Νέα Δημοκρατία είχε ψηφίσει το Μνημόνιο…

«Θα βγαίναμε πέντε χρόνια νωρίτερα από το Μνημόνιο! Οπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία…»

Τι μας είπε η Ντόρα; Οτι αφού φτάσαμε όπως φτάσαμε στη χρεοκοπία και στην ανάγκη του Μνημονίου, ο Σαμαράς υπήρξε καταδικαστικός –αν όχι για όλα, σίγουρα για τα σημαντικά. Ψέματα; Οχι η αλήθεια είναι, το ξέφωτο που λέγαμε, που τόσο καιρό η ΝΔ δεν το έβρισκε χαμένη στο δάσος της κομματικής της αυταρέσκειας.

Η πεισματική άρνηση του Σαμαρά να προσφέρει στη μνημονιακή συμφωνία μια ευρύτερη πολιτική στήριξη –τότε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αριθμούσαν συνολικά 251 βουλευτές– υπήρξε καταλυτική και υπονόμευσε από την αρχή τις όποιες ελπίδες είχε η χώρα να βγει από την εθνική αυτή περιπέτεια όσο το δυνατόν γρηγορότερα και με τις λιγότερες απώλειες.

Εβαλε το προσωπικό συμφέρον πάνω από το εθνικό; Το κομματικό δεν πρέπει να το έβαλε, διότι απο το 33,47% του 2009, η ΝΔ κατέρρευσε στο 18,85% το 2012. Το προσωπικό θα είναι.

Πάντα το προσωπικό ήταν. Διότι, αν θέλετε, και εκείνη την κρίσιμη άνοιξη του 2012 που η ΝΔ βρέθηκε στο ιστορικό χαμηλό της, ήταν ο Σαμαράς που είχε φροντίσει ο ίδιος να επισπεύσει την πτώση της κυβέρνησης Παπαδήμου, για να γίνει αυτός Πρωθυπουργός, με ολέθριες για τον τόπο και το πολιτικό σύστημα συνέπειες: «Ηλπιζα ότι ο κ. Σαμαράς δεν θα έβαζε πάνω από το εθνικό συμφέρον το δικό του προσωπικό και κομματικό συμφέρον», είχε πει Βαγγέλης Βενιζέλος, που κάτι ήξερε παραπάνω.

Αλλά πέρα από τα μνημόνια και το ποσο τελικά κράτησαν και τραυμάτισαν επί μια δεκαετία την ελληνική κοινωνία:

Σε όρους πολιτικής αναδιάταξης, την οποία τάχα τόσο φοβόταν ο Σαμαράς, που τον είχαν πιάσει τα μετεμφυλιακά του και δεν ήθελε να δει τους κομμουνιστές στην αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας το 2010, τι κατάφερε; Τα Ζάππεια και τα άλλα αντιμνημονιακά του αποδείχτηκαν τελικά η μήτρα για όλες τις πολιτικές τερατογεννέσεις της περασμένης δεκαετίας –απείρως χειρότερες από το να γινόταν, το 2010, η συμπαθής Αλέκα Παπαρήγα αρχηγός μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μια πανίσχυρη συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ.

Διότι όταν μετά την αρχική αντιμνημονιακή υστερία, η ΝΔ του Σαμαρά έκανε τελικά τη μεγάλη στροφή της προς τη λογική, η φυγόκεντρος ήταν πια τέτοια που πέταξε έξω τους Καμμένους και τους χρυσαυγίτες, που εν μια νυκτί έγιναν παράγοντες και τραμπούκοι του δημόσιου βίου – σε βαθμό που ο περίφημος Μπαλτάκος να φτάνει να συνομιλεί (φυσικά, ως γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου του Σαμαρά) με όλη του την άνεση με εγκληματίες σαν τον Κασιδιάρη.

Και, είτε μας αρέσει είτε όχι, τα Ζάππεια του Σαμαρά ήταν κι αυτά που γέννησαν το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Που από gauche caviar του 3,5% έγινε αξιωματική αντιπολίτευση και έπειτα μπήκε στο Μέγαρο Μαξίμου.

Για την κακή υπηρεσία που προσέφερε στη χώρα η ΝΔ του Σαμαρά εκείνη την τόσο κρίσιμη χρονική στιγμή, δεν τα λένε (λέμε) πια μόνο οι δημοσιολογούντες με κάποια μνήμη, τα λέει πια η ίδια η Ντόρα, κορυφαία βουλευτής της ΝΔ και –σημαντικό κι αυτό– αδελφή του Κυριάκου Μητσοτάκη που, για όσους το ξεχνάνε, ήταν κι αυτός βουλευτής της ΝΔ τότε. «Εμείς δημιουργήσαμε το αντί-Μνημόνιο, με τα Ζάππεια και υπόλοιπα. Μα ο κόσμος δεν ήρθε σε εμάς. Πήγε στον Τσίπρα, που ήταν πολύ πιο γνήσιος λαϊκιστής. Εμείς καταποντιστήκαμε στο 18%, ο Καμμένος πήρε 11%, η Χρυσή Αυγή θέριεψε και ο Τσίπρας έγινε αξιωματική αντιπολίτευση!», αναγνώρισε η Ντόρα, η οποία περιέγραψε τον Σαμαρά και ως λαϊκιστή, απλώς όχι τόσο γνήσιο όσο τον Αλέξη (πάει κι αυτό το ταμπού περί της ΝΔ που δήθεν απεχθάνεται τον λαϊκισμό).

Είναι φαίνεται η ώρα η ΝΔ να κάνει τη δική της ψυχανάλυση. Τόσοι και τόσοι τα τρώνε στους ψυχολόγους, ας το κάνει κι αυτή. Να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να δει τι μπορεί να κρατήσει και τι πρέπει να αφήσει. Κι αν δεχτούμε ότι αυτή τη στιγμή δεν αντέχει να απαρνηθεί τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, την «εποποιΐα» με τα τριχίλιαρα που έλεγε εκείνη η ψυχή ο Σπήλιος Λιβανός και τα οικονομικά προγράμματα σε χαρτοπετσέτες της διακυβέρνησης του Κώστα Αλ. Καραμανλή, ας αναγνωρίσει έστω τις ευθύνες της για τα χρόνια της προεδρίας Σαμαρά. Τώρα που ο Μεσσήνιος αποπέμθηκε, είναι πιο εύκολο. Ο δρόμος προς την αυτογνωσία, άλλωστε, είναι και ο δρόμος προς την επιτυχία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News