Και που γράφει η Handelsblatt ότι η Ελλάδα αναθεωρεί τον προϋπολογισμό της επί τα βελτίω επειδή έχει περισσότερα χρήματα απ’ όσα είχε προϋπολογίσει, νομίζετε πως έγινε κάτι; Αύριο το πρωί βλέπει τον Πολάκη να κάνει συμμαχική κυβέρνηση με ένα σχήμα Σαμαρά-Λατινοπούλου (κατά το Τσίπρας-Καμμένος) και αμέσως φτιάχνει καινούριο τίτλο: «Η Ελλάδα πάλι σε κρίση».

Υπερβάλω νομίζετε; Το ίδιο πιστεύαμε και ο 2015, όταν δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε μήτε τον Καμμένο ως ρυθμιστή, ούτε τον ακροαριστερό Τσίπρα ως κυβερνητικό σύμμαχο της ακροδεξιάς. Και είδαμε τότε το αδιανόητο να γίνεται πράξη, διότι αρνούμασταν να αξιολογήσουμε τα σημάδια που σφύριζαν γύρω μας. Προτιμούσαμε να βλέπουμε τον κόσμο σύμφωνα με τις παραδοσιακές μας ιδεοληψίες και τους ευσεβείς μας ορθολογικούς πόθους.

Βλέπαμε την πάνω και την κάτω πλατεία να μουντζώνουν παρέα, αλλά όταν ψηνόταν συμμαχική κυβέρνηση τους, εμείς ήμασταν σίγουροι ότι «αυτά δεν γίνονται». Να που έγιναν. Και σήμερα το ίδιο κάνουμε. Βλέπουμε τον καθημερινό λαϊκισμό να χορεύει τσάμικα γύρω μας, χαζεύουμε την Λατινοπούλου να χαριεντίζεται πολιτικά με τον Αντώνη ή τον Πολάκη να πηγαίνει για αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πάλι «αδύνατο» αναφωνούμε. Ε λόιπόν, μόλις προ δεκαετίας μάθαμε ότι όλα είναι αδύνατα, μέχρι να μας τρακάρουν μετωπικά.

Έτσι όπως πορεύεται σήμερα το πράγμα, το πολιτικό μας σκηνικό δεν ακολουθεί το μοντέλο του ενός και μισού κόμματος, αλλά του ενός και μισού λογικού πολιτικού αρχηγού. Ένας ο Μητσοτάκης, μισός ο Ανδρουλάκης. Κατά τα λοιπά, ζούμε τον χορό των τεράτων του λαϊκισμού. Πολάκης, Κασσελάκης, Βελόπουλος. Λατινοπούλου, Ζωή και πάει λέγοντας.

Λεφτόδεντρα, όλα τα κιλά όλα τα λεφτά, διεκδικήσεις του αδύνατου, υποσχέσεις άπειρων διορισμών, καταστροφολογία, μηδενισμός, προδοσιολογία, σκανδαλολογία, αριστεροδεξιά ακραία φρασεολογία… όλα όσα μας κατάστρεψαν προ εικοσαετίας ξαναβγήκαν στην πίστα και στροβιλίζονται. Τώρα μας προέκυψε και Σαμαράς με σχέδιο πτώσης της κυβέρνησης. Η πολιτική μας ζωή στο προθάλαμο του νέου τρελοκομείου.

Δεν κινδυνολογώ. Τα τεκταινόμενα μας προειδοποιούν. Ένα οίκημα το χτίζεις με κόπο και σε μεγάλο χρόνο, αλλά το κατεδαφίζεις μέσα σε τρία λεπτά αν βάλεις ένα μασούρι δυναμίτη στην κεντρική του κολώνα. Οι Ηρόστρατοι παραμονεύουν. Ανίκανοι να χτίσουν, αλλά ικανότατοι να γκρεμίσουν. Ανήμποροι για δημιουργικές συνταγές, καταφερτζήδες στην μαύρη ίντριγκα και στις υπόγειες συμφωνίες.

Κάτι πολύ σοβαρό ψήνεται κι εμείς παριστάνουμε ότι δεν το βλέπουμε. Δεν πρόκειται ούτε για ακροδεξιά επανάκαμψη, ούτε για αριστερή μικροσυνωμοσία. Πρόκειται για την αντεπίθεση του λαϊκισμού εν συνόλω, ενάντια στον ορθολογισμό και στην κανονικότητα. Και δεν υπάρχουν πολλοί λαϊκισμοί, ένας είναι, ο οποίος όταν παίρνει τα πάνω του βρίσκει τρόπους και δικαιολογίες για να συνδέσει το ακροαριστερό με το ακροδεξιό άκρο του πολιτικού εκκρεμούς.

Εξάλλου δεν χρειάζεται ξεκάθαρη ταυτότητα. Τι να την κάνει; Να γκρεμίσει έρχεται, όχι να οικοδομήσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News