Πέντε νεκρά βρέφη σε μια επαρχιακή πόλη και μια ύποπτη. Θα μπορούσε να είναι η πλοκή σειράς true crime, από αυτές που βάζεις το ένα επεισόδιο μετά το άλλο για να φτάσεις στη λύση του μυστηρίου. Δεν είναι παράξενο που η υπόθεση αυτή προσελκύει το ενδιαφέρον, αν και η διαχείρισή της από ένα μεγάλο κομμάτι των μέσων ενημέρωσης δημιουργεί προβληματικές παραμέτρους και μετατρέπει ένα σοβαρό θέμα σε θέαμα για χάρη της τηλεθέασης.

Το πρόσωπο-κλειδί αυτής της ιστορίας, η 24χρονη Ειρήνη Μουρτζούκου, έχει γίνει ένας περιφερόμενος στόχος αυθαίρετων συμπερασμάτων, σε ένα κουβάρι που ξετυλίγεται εδώ και ημέρες μέσα από εκπομπές και πάνελ και πλέον έχει μετατραπεί σε κακό, οριακά χυδαίο ριάλιτι, με ερευνητές και δικαστές του, δημοσιογράφους και κοινό.

Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να δείχνει εγκληματική ενέργεια, αλλά πώς γίνεται πέντε μωρά να πέθαναν παρουσία της ίδιας γυναίκας; Ηταν μάνα του ενός, αδελφή των άλλων δύο και φίλη των μανάδων των υπολοίπων. Το ερώτημα τίθεται ενώπιον μας σε μια τεράστια γιγαντοοθόνη και διανθίζεται από μαρτυρίες συγγενών και φίλων της Ειρήνης, της μάνας της αλλά και της ίδιας.

Μαθαίνουμε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για φωτογραφίες νεκρών μωρών, ακούμε ηχητικά ντοκουμέντα, βλέπουμε μια μάνα να θεωρεί ένοχη την κόρη της, βλέπουμε μια κόρη με εμφανή πάνω της μύρια τραύματα ενός βεβαρυμμένου παρελθόντος και με προφανή ανάγκη ψυχιατρικής βοήθειας. Την παρακολουθούμε να στήνεται πρόθυμα μπροστά σε όποια κάμερα ανοίξει, σχεδόν απολαμβάνοντας τα λεπτά δημοσιότητας  που της δίνονται για έναν τραγικό λόγο και γύρω της να περιστρέφονται ειδικοί και μη, λέγοντας όλοι το μακρύ και το κοντό τους με φόντο νεκρά μωρά.

Την Πέμπτη που μας πέρασε, η Δικαιοσύνη ζήτησε για πρώτη φορά να διερευνηθεί το ενδεχόμενο ο θάνατος ενός από τα πέντε βρέφη να είναι ανθρωποκτονία, ενώ πλέον η υπόθεση έχει περάσει στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών της Ασφάλειας Αττικής και θα διεξαχθεί έρευνα. Εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί αυτό δεν έγινε από την πρώτη στιγμή και γιατί έπρεπε να περάσει ένα αρκετά μεγάλο διάστημα όπου οι καταθέσεις και οι μαρτυρίες συνέβαιναν κυρίως στα τηλεοπτικά παράθυρα μπροστά μας και όχι μέσα σε κλειστές αίθουσες ανακριτών.

Η υπόθεση της Ειρήνης Μουρτζούκου θυμίζει εκείνη της Ρούλας Πισπιρίγκου. Ακόμα ένα κάκιστο ριάλιτι που προβλήθηκε εμμονικά από τους τηλεοπτικούς δέκτες προτού φτάσει στα χέρια εκείνων που έπρεπε. Εκ των υστέρων υπήρξε παραδοχή των λαθών στον χειρισμό της υπόθεσης, η οποία έπρεπε εξαρχής να έχει ανατεθεί στο Τμήμα των Ανθρωποκτονιών για να ερευνηθεί όπως θα έπρεπε, με τη δέουσα προσοχή και με την κατάλληλη μέθοδο.

Ας συμφωνήσουμε ότι τα αντανακλαστικά της τηλεόρασης είναι σχεδόν άπιαστα γιατί ίπταται πάνω από τέτοια θέματα σαν αρπακτικό. Μόλις μυριστεί αίμα, πέφτει πάνω του με μια κάμερα κι ένα μικρόφωνο. Από την άλλη, όμως, τα αντανακλαστικά των αρμόδιων αρχών αποδεικνύονται εξωφρενικά αργά, δίνοντας σου την εντύπωση ότι οι αρχές έρχονται πάντα τελευταίες και καταϊδρωμένες. Σαν να περιμένουν πρώτα την τηλεοπτική παρέμβαση και μιντιακή ανακύκλωση για να πάρουν μπρος. Το φυσιολογικό θα ήταν να συμβαίνει αντίστροφα.

Τα ερωτηματικά που δημιουργούνται δεν αφορούν μόνο τη διαχείριση της υπόθεσης από τη στιγμή που την είδαμε να προβάλλεται σε τηλεοπτικούς δέκτες, αλλά και τη διαχείριση της πριν σκάσει σαν ειδησεογραφική χειροβομβίδα μπροστά μας. Πώς γίνεται να πέθαναν πέντε παιδιά, το ένα μετά το άλλο, μέσα στο ίδιο περιβάλλον, παρουσία του ίδιου προσώπου; Δεν υπάρχουν αρμόδιοι φορείς, κοινωνικοί λειτουργοί κ.τ.λ., να επέμβουν από την πρώτη στιγμή, έστω από τη δεύτερη, η οποία σίγουρα υποδεικνύει μια περίεργη σύμπτωση κι ένα πλαίσιο με ακατάλληλα πρόσωπα και πιθανούς κινδύνους;

Ολα τα παραπάνω ερωτήματα έρχονται τα μέσα ενημέρωσης να τα απαντήσουν και πάλι, με τον δικό τους τρόπο, προβάλλοντας με ασυνείδητη ελαφρότητα κάθε πτυχή αυτής της ιστορίας σαν ερασιτέχνης ντεντέκτιβ, ανακριτής, δικαστής, δικηγόρος  και ψυχίατρος ταυτόχρονα, με το κοινό από κάτω να ρουφάει το αιμοδιψές θέαμα αχόρταγα. Και αντί να αισθάνεται αμήχανα με όσα βλέπει, να ζητάει κι άλλο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News