Wow! Δηλαδή, «γουάου!», που λέμε και στο χωριό μου. Αλλά και «Ο Μι Τζι!», που λένε τα πιτσιρίκια (OMG, Οh my God!). Και το ένα και το άλλο, γιατί η διαδικασία έκδοσης νέας αστυνομικής ταυτότητας τα έχει αμφότερα: και το άσπρο και το μαύρο. Και το «τι λες τώρα!», αλλά και το «τι πράγματα είναι αυτά;». Εξηγούμαι:

Με την παλιά μου ταυτότητα να δείχνει σαν να την έχει μασουλήσει λυσσασμένο πιτ μπουλ, είπα να βάλω μπρος τη διαδικασία έκδοσης νέας. Με μια επιφύλαξη, πάντως. Οχι για το αν θα μου περάσουν κάνα τσιπάκι και θα με παρακολουθούν και όταν πηγαίνω στην τουαλέτα. Αλλά για το τι θα στοιχίσει όλο αυτό, κυρίως σε χρόνο και ταλαιπωρία. Γιατί χρηματικά είναι μόλις 10 (συν 9 για την περίπτωσή μου) ευρώ. Αλλά ο χαμένος χρόνος σε διαδικασίες και ουρές μπορεί να γίνει πολύ πιο ακριβός, σωστά;

Μπα! Ολα έγιναν πολύ γρήγορα. Και όταν λέμε όλα, το εννοούμε. Το ραντεβού στο Τμήμα της γειτονιάς κλείστηκε σε χρόνο dt μέσα από τη σχετική πλατφόρμα, υπενθυμίσεις ήρθαν με email και SMS την προηγούμενη και το ίδιο πρωί, ο αστυνομικός με δέχθηκε στην ώρα μας και σε 6-7 λεπτά είχαμε τελειώσει! Και μέσα σε αυτά τα πολύ λίγα λεπτά, ο αστυνομικός είχε «κατεβάσει» από τον Δήμο το πιστοποιητικό γέννησής μου, είχε φτιάξει την αίτηση την οποία υπέγραψα και πρόλαβε να με βγάλει και φωτογραφία στο πρόχειρο αλλά λειτουργικό για την περίπτωση «στούντιο» που έχουν στήσει στο ίδιο γραφείο! Με κάμερα περιωπής, φλας ενσωματωμένο και μια πολυθρόνα μπροστά από ένα λευκό bagkground, όπου κάθισα για να ποζάρω.

Με άλλα λόγια, εγώ δεν έκανα τίποτα, πέρα από το να έχω πληρώσει τα παράβολα (το οποίο γίνεται επίσης πολύ απλά και γρήγορα online)! Ούτε «χαρτιά» προσκόμισα ούτε φωτογραφία. Το μόνο που απέμενε ήταν να την παραλάβω 4-5 ημέρες αργότερα. Η ειδοποίηση ήρθε με SMS και η νέα ταυτότητα ήταν στα χέρια μου το ίδιο γρήγορα, με τη δεύτερη επίσκεψή μου στο Τμήμα (χωρίς ραντεβού).

Καλορίζικη. Θα ήθελα πολύ να ευχηθώ το ίδιο και στον αστυνομικό που με εξυπηρέτησε, καθώς και σε όλους τους συναδέλφους του, αλλά δεν… Γιατί μετά το «wow!», για την εντυπωσιακή ψηφιακή αναβάθμιση του Δημοσίου, τουλάχιστον στη συγκεκριμένη διαδικασία, έρχεται εκείνο το «Ω Θεέ μου!». Που έχει να κάνει με την εικόνα και την κατάσταση του Αστυνομικού Τμήματος. Ή, μάλλον, ενός ακόμη Αστυνομικού Τμήματος, το τρίτο που έτυχε να επισκεφτώ τους τελευταίους μήνες. Και τα τρία στο κέντρο και πέριξ αυτού. Και τα τρία σε κτίρια επιεικώς απαράδεκτα και προφανώς ακατάλληλα, όχι μόνο για να τα επισκεφτείς, αλλά, πρωτίστως, για να εργάζεσαι σε αυτά.

Τοίχοι, εξωτερικοί και εσωτερικοί, που έχουν να βαφτούν δεκαετίες και θυμίζουν εγκαταλελειμμένο κτίριο ύστερα από πόλεμο. Ασανσέρ που κάνει «κλανκ» και τρέμεις μην κάνει «μπαμ». Πατώματα λες και τα έχει οργώσει άρμα μάχης. Πόρτες χωρίς χερούλια. Τζάμια σπασμένα ή ραγισμένα. Και όλα αυτά στα γραφεία και τους διαδρόμους. Εκεί όπου άνθρωποι εργάζονται και, ενίοτε, στοιβάζονται. Και που πολίτες εξυπηρετούνται (ή κρατούνται…). Στις τουαλέτες δεν πήγα, αλλά υποθέτω δεν θα είναι καλύτερα τα πράγματα εκεί…

Σκέφτομαι τον αστυνομικό που με εξυπηρέτησε: φωτογράφος, γραφέας, χειριστής υπολογιστή – όλα μαζί από έναν άνθρωπο. Τυπικός, γρήγορος, αποτελεσματικός. Και αγέλαστος. Αυτό προφανώς δεν έχει να κάνει μόνο με τη ρουτίνα του γραφείου. Αλλά και με το καταθλιπτικό περιβάλλον… Πώς και γιατί να έχει κέφια εκεί μέσα; Από πού να πιαστεί και να χαμογελάσει; Από τα ξεχαρβαλωμένα χερούλια;

Εύγε, λοιπόν, για την ψηφιακή πρόοδο. Αλλά ταυτόχρονα, «αίσχος» για την απαξίωση των ανθρώπων (και των θεσμών). Γιατί η πραγματική πρόοδος δεν μετριέται σε megabytes και gigahertz, αλλά στον σεβασμό προς εκείνους που (εξ)υπηρετούν τον πολίτη και, κυρίως, προς τον ίδιο τον πολίτη. Αλλιώς, ο ψηφιακός μετασχηματισμός γίνεται ο μανδύας που καλύπτει την αναλογική παρακμή.

Είναι θέμα ταυτότητας. Του πολιτισμού μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News