14 Αυγούστου 1996, ημέρα μνήμης της κατάληψης της Αμμοχώστου και μια ομάδα από άοπλους διαδηλωτές κατευθύνεται προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνι στον χώρο δολοφονίας του Τάσου Ισαάκ. Η σκηνή μετατρέπεται σε πεδίο μάχης όταν εμφανίζεται μια ομάδα Γκρίζων Λύκων. Ξαφνικά ξεπετάγεται μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού, περνάει στη νεκρή ζώνη και προσπαθεί να ανεβεί στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία.

Τούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές τον πυροβολούν. Πέφτει νεκρός. Ενα σύμβολο ισχυρό στην αιωνιότητα, σπαραξικάρδια ισχυρό. Ως ήρωας καταγράφηκε. Η Τουρκία, έλεγαν, εξετέθη σε όλον τον κόσμο. Νοέμβριος 2024, πόσα έχουν αλλάξει άραγε; Μα και να το ήξερε, νομίζω, πάλι έτσι θα αντιδρούσε.

4 Νοεμβρίου 2024. Νεαρή φοιτήτρια περιφέρεται με τα εσώρουχά της έξω από το Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης, στο Ιράν. Σύμφωνα με πληροφορίες, προηγουμένως είχε δεχτεί παρατήρηση για τον τρόπο που φορούσε τη χιτζάμπ (μαντίλα). Η πράξη της είναι διαμαρτυρία (αυτοκτονίας) κατά του αυστηρού ισλαμικού κώδικα ενδυμασίας. Εκπληξη και ένα σωρό υποψίες μού προκαλεί η μη αντίδραση όσων περιφέρονται γύρω της, σε μια χώρα «οχλαγωγική» έντονων αντιδράσεων.

Ολες οι πληροφορίες έρχονται θολές, όπως αντιστοιχεί σε περίκλειστη χώρα. Διαβάζω ότι συνελήφθη από τις Αρχές, ότι η σύλληψη έγινε με βίαιο τρόπο (πώς αλλιώς θα γινόταν στο Ιράν;), λένε ότι νωρίτερα μια ομάδα τής είχε σκίσει τα ρούχα, ο διευθυντής δημοσίων σχέσεων του πανεπιστημίου υποστήριξε (και τι άλλο θα έκανε;) ότι η γυναίκα αντιμετώπιζε θέματα ψυχικής υγείας, διακινείται ότι είναι σε ψυχιατρική κλινική. Στο διαδίκτυο, στον διεθνή Τύπο, όλοι θαυμάζουν το θάρρος της, την αγνόηση του κινδύνου. Πόσα θα αλλάξουν από αυτή τη γενναία πράξη της;

Μελετάω τα συστατικά των γενναίων. Των ατρόμητων. Αυτών που αψηφούν και τον θάνατο τον ίδιο. Είναι, ίσως, μια αδιανόητα επείγουσα μεγάλη στιγμή ψυχής (την οποία σίγουρα έχουν πυροδοτήσει πολλές μικρές). Είναι η στιγμή που σαν αθλητής περνάς πάνω από το νήμα του εαυτού. Της ζωής. Είσαι τυφλός οραματιστής. Ερχεται ένα κάρβουνο προσωπικής αξιοπρέπειας που αγκαλιάζεται με κάτι υψηλότερο του υψηλού. Γίνεσαι αναστενάρης, αποσυνδεδεμένος… Συνδεδεμένος με ποιο, με ποιον;

Διαβάζω πολλά θαυμαστικά. Εχω παγώσει απέναντι στη γυναικεία φιγούρα. Νιώθω δέος, όπως για κάθε ήρωα, για κάθε ηρωική πράξη, για κάθε ηρωική στιγμή που απλώνεται σε σύμβολο. Νιώθω και βαθιά κατανόηση για το πόσο οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη ηρώων. Αλλά, επιτρέψτε μου, κρυφά από όλους (αν και, επαναλαμβάνω, πλήρης δέους)… Να κλάψω τα νιάτα της.

Πόσες μέρες κρατάει ο θαυμασμός των ανθρώπων; Πόσες μέρες αναλογούν στο ότι θα σταθούμε σύσσωμοι στο πλευρό της; Κλαίω τη μοναξιά της, τον ζωντανό, αργό θάνατό της. Και μοιρολογάω ευγνωμονώντας ένα πανύψιστο συνδετικό της ανθρωπότητας όλης… Τη ζωή. Τη δύναμή της ενάντια στον θάνατο.

ΥΓ: Δεν έχω καταλήξει σε συναίσθημα για τους ήρωες. Ασχέτως θρησκειών, με στοχεύει κατάκαρδα εκείνο το «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;» δίπλα του/της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News