Στη σημερινή σύνθεση της Βουλής υπάρχουν τέσσερα κόμματα που προσδιορίζονται στον χώρο της Αριστεράς. Το ΚΚΕ που διεκδικεί την ορθόδοξη αυθεντικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που, θεωρητικά, βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην ανανέωση και στον ριζοσπαστισμό (μη γελάτε). Η Νέα Αριστερά που αντιπροσωπεύει την πρώτη έκδοση του ΣΥΡΙΖΑ. Η Πλεύση Ελευθερίας που αντιπροσωπεύει τη Ζωή.

Εκτός Βουλής βρίσκονται περισσότερα σχήματα που διεκδικούν μερίδιο από αυτό που ονομάζουμε «αριστερό ακροατήριο». Μέσα σε αυτόν τον χυλό ξεχωρίζουν ως πιο συμπαγή κομμάτια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το κόμμα Βαρουφάκη.

Τώρα ας τους ξαναδούμε από την αρχή. Το ΚΚΕ είναι περιχαρακωμένο, με θρησκευτική προσήλωση, στον δογματισμό του. Περιμένει την Επανάσταση όπως οι χριστιανοί τη Δευτέρα Παρουσία. Και ξορκίζει με πείσμα και επιμονή στοιχεία που, στον σημερινό κόσμο, συνθέτουν την έννοια της προόδου -ας πούμε δεν του αρέσουν οι γάμοι ομόφυλων ζευγαριών. Το ΚΚΕ είναι των παραδοσιακών ηθών. Ομως η σύγχρονη Αριστερά υποτίθεται ότι προάγει μεγαλύτερη ελευθεριότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ανέκδοτο. Και η Νέα Αριστερά μία μάλλον μίζερη ιστορία, χωρίς σασπένς και με γνωστό τέλος. Η Ζωή έχει το προσωπικό της show. Οπως και ο Βαρουφάκης. Οι υπόλοιποι είναι στα Προπύλαια για να στηρίξουν τη Χαμάς ή οδύρονται για το μετρό στα Εξάρχεια.

Υπό κανονικές συνθήκες εδώ τίθεται το ερώτημα για το μέλλον της Αριστεράς ή, τέλος πάντων, για αυτό που αντιπροσωπεύει σήμερα η Αριστερά. Φοβάμαι ότι στη σημερινή Ευρώπη δεν έχουμε να πούμε πολλά για το μέλλον της Αριστεράς. Κυρίως επειδή, σε μεγάλο βαθμό, στα παραδοσιακά της χωράφια έβαλαν πόδι οι ακροδεξιοί. Η Αριστερά περιγράφει έναν ιδεατό κόσμο. Η Ακροδεξιά καταγγέλλει το χάλι αυτού του κόσμου και σου δίνει κανάλια να διοχετεύσεις την οργή, το μίσος, την άγνοια σου. Επίσης η Αριστερά συχνά αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα χρονισμού. Και έτσι διαπιστώνεις ότι ο Λεωνίδας Κύρκος, πριν από πενήντα χρόνια, ήταν πολύ πιο συγκροτημένος πολιτικά και ιδεολογικά σε σχέση με τους επιγόνους του.

Ομως αυτά αφορούν μία κρίση εκπροσώπησης, τις παθογένειες των πολιτικών σχημάτων που αντιπροσωπεύουν την Αριστερά. Από κάτω, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος, σεβαστό κομμάτι της κοινωνίας, που αυτοπροσδιορίζεται στο χώρο της Αριστεράς, αλλά στην πραγματικότητα δεν εκπροσωπείται πολιτικά. Από ανθρώπους που κινούνται στους χώρους της τέχνης και της διανόησης, μέχρι τους φίλους της Χαμάς και εκείνους που αναζητούν ευκαιρία για να φωνάξουν ότι ο Πρωθυπουργός συνουσιάζεται παθητικά. Εκεί έξω υπάρχει πλέον ένα κοινό που είναι ανέστιο πολιτικά, αδυνατεί να βρει συγκροτημένη έκφραση και ρέπει προς τον αντισυστημισμό. Και μη μου πείτε ότι τους καλύπτει το ΠΑΣΟΚ ως «κεντροαριστερό». Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μία κάποια λύση καθώς τους κάλυπτε ιδεολογικά και τους χορηγούσε και τη ψευδαίσθηση της εξουσίας. Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ τους σκορπάει σαν μπίλιες που πηγαίνουν προς διαφορετική κατεύθυνση. Συχνά λέμε ότι αν βρεθεί κάποιος χαρισματικός να κάνει ένα ακροδεξιό κόμμα, θα μαζέψει πολύ χρήμα από το τραπέζι. Ισως αυτό να ισχύει και για την Αριστερά. Απλώς το πρόβλημα με την Αριστερά είναι ότι υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες, που νομίζουν ότι είναι ο χαρισματικός τύπος που ψάχνουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News