Υπάρχουν δύο δημόσιο ρόλοι από τους οποίους δεν έχασε ποτέ κανείς. Ο ένας είναι του πατριώτη εις τη νιοστή δύναμη. Ο άλλος, του καλού χριστιανού. Και στις δύο περιπτώσεις θα βρεις απέναντί σου αρκετούς που θα σε περιπαίζουν ή θα αμφιβάλλουν για την ειλικρίνεια των προθέσεών σου. Ομως από την άλλη, σου εξασφαλίζουν και ένα ακροατήριο που είναι λεφτά στην τράπεζα. Διότι είναι πολλοί αυτοί που βλέπουν μόνο μία αλήθεια και καλύπτονται από υπεραπλουστευμένες απαντήσεις.

Ας δούμε το πατριωτικό μέτωπο. Υπάρχουν δύο θέματα απέναντι στα οποία σκάβει τα χαρακώματα του. Το Μακεδονικό και τα Eλληνοτουρκικά. Οσον αφορά το Μακεδονικό, πολέμησαν τη Συμφωνία των Πρεσπών ισχυριζόμενοι ότι στο τέλος οι γείτονες μπορεί να διεκδικήσουν τη Θεσσαλονίκη. Δεν έγινε κάτι τέτοιο. Και αν γυρίσεις τριάντα χρόνια πίσω και το πιάσεις από την αρχή, βλέπεις τον Αντώνη Σαμαρά ως κεντρικό πρόσωπο στη συγκρότηση του σκληρού μετώπου απέναντι στους γείτονες. Γιατί ναι, ήταν κατά βάση ο Σαμαράς που έσυρε το πολιτικό σύστημα σε ένα αδιέξοδο που εξέθεσε τη χώρα διεθνώς.

Αν τώρα δεν τους αρέσει το πλαίσιο που δημιούργησαν οι Πρέσπες, ας αναλογιστούν ποια θα μπορούσε να είναι η φύση της συμφωνίας αν το θέμα έκλεινε με τη γέννησή του. Σήμερα τα Σκόπια θα ήταν οικονομικό προάστιο της Θεσσαλονίκης. Ο Σαμαράς και οι συν αυτώ είναι ο λόγος για τον οποίο δεν κυρώνονται από τη Βουλή τα μνημόνια με τη Βόρεια Μακεδονία. Και πού οδηγεί αυτό; Στην παραχώρηση ζωτικού χώρου δράσης για την Τουρκία και τη Ρωσία.

Στα Ελληνοτουρκικά ισχύει περίπου το ίδιο. «Δεν μιλάς με τον πειρατή» λέει ο Αντώνης Σαμαράς και, σε πιο διακριτικούς τόνους, ο Προκόπης Παυλόπουλος. Στη γραμμή Βελόπουλου δηλαδή. Πολύ ωραία. Ακούγεται άκρως πατριωτικό και εξόχως ταυτισμένο με τις ηρωικές στιγμές του Γένους. Ομως όσο δεν συζητάς, τόσο διατηρείς ένα αδιέξοδο που πλέον μετράει πενήντα χρόνια. Και πού οδηγεί το δόγμα της «μη συζήτησης»; Σε εξοπλισμούς, εντάσεις στον αέρα και στη θάλασσα, πίεση με μεταναστευτικές ροές και όλους τους σχετικούς δείκτες στα κόκκινα.

Ο Μητσοτάκης τους αποκάλεσε «πατριώτες της φακής». Και έχει δίκιο. Διότι όταν ζητάς απαγορευτικό στις συζητήσεις, πρέπει να εξηγήσεις και τι προτείνεις για τη συνέχεια. Μέχρι στιγμής δεν ακούσαμε κάτι σχετικό, δεν είδαμε έναν οδικό χάρτη. Ούτε νομίζω πως είναι ρεαλιστική η στάση που λέει ότι, εντάξει, κάποια στιγμή η Τουρκία θα αλλάξει στάση, θα κατανοήσει τα εθνικά μας δίκαια και τα ζητήματα θα κλείσουν όπως το παιχνίδι της Εθνικής μας με την Αγγλία.

Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση, τουλάχιστον σε επίπεδο δηλώσεων, δεν έχει μετακινηθεί ως προς τα θέματα που βάζει στο τραπέζι. Συζητάει για αυτά που θα τεθούν. Μέχρι στιγμής αυτή η στάση έχει οδηγήσει σε νηνεμία. Και, για να είμαστε δίκαιοι και ειλικρινείς, αυτό το πιστώνεται ο Μητσοτάκης. Θα μπορούσε να κάνει στην άκρη τα Ελληνοτουρκικά και να τα πασάρει στον επόμενο. Και ο επόμενος στον μεθεπόμενο.

Οσοι τώρα παραδίδουν μαθήματα υπερπατριωτισμού, καλό θα ήταν να εξηγήσουν στην κοινή γνώμη τι είναι αυτό που προσδοκούν, ποιο είναι το δικό τους ιδανικό σενάριο για το μέλλον. Ομως δεν έχουν κάτι να πουν πέρα από κορώνες που ακούγονται λογικές μόνο δύο φορές τον χρόνο, στις εθνικές επετείους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News