Ο παππούς είναι μια αγαπησιάρικη και τρυφερή φιγούρα για το σπιτικό. Θυμίζει παλιές όμορφες στιγμές των παιδικών χρόνων των νοικοκυραίων, γίνεται κρίκος του οικογενειακού παρελθόντος με το δύσκολο και μπερδεμένο παρόν, καμιά φορά κάνει τη βόλτα του μέχρι το προποτζίδικο για να πληρώσει κανέναν ξεχασμένο λογαριασμό της ΕΥΔΑΠ, ενώ επιστρέφοντας φέρνει το ψωμί από τον φούρνο.

Αλλά όταν ο παππούς αρνείται να δεχτεί ότι –πλέον– είναι παππούς και συνταξιούχος και απόμαχος, τότε το πράγμα στραβώνει μέσα στο σπίτι. Οταν αρχίσει να ανακατώνεται στις υποθέσεις του νοικοκυριού, να κάνει κουμάντα για τα οικονομικά της οικογένειας ή τις κοινωνικές σχέσεις τους ή τις εξόδους τους ή για τα ωράριά τους, λες και είναι αυτός ο νοικοκύρης, τότε χαλάει το κλίμα και η παρουσία του γέρου από αγαπησιάρικη γίνεται τοξική.

Φυσικά, κανένας δεν πετάει τον πατέρα του στον δρόμο, όσο ενοχλητικός κι αν γίνεται, είναι ανήθικο. Οι νεότεροι του χρωστάνε και το ξέρουν. Του χρωστάνε όμως σεβασμό και υπομονή στις αναμνήσεις του, στις γεροντικές παραξενιές και στις εμμονές του, όχι υπακοή στις εντολές που ξεφουρνίζει κάθε τόσο. Καθότι ο παππούς ζει στο 1990 ή στο 2000, ενώ έχουμε πια 2024 και οι συνθήκες ή οι ανάγκες είναι πια πολύ διαφορετικές.

Το σύνηθες σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να απομονώνεται σταδιακά ο γέρος και το σπιτικό να πορεύεται ερήμην του. Είναι κι αυτή μια κάποια λύση, όμως δεν είναι και το καλύτερο για τη σπιτική ζωή να ακούγεται κάθε τόσο η μουρμούρα του ηλικιωμένου από την άλλη άκρη του σαλονιού ή του τραπεζιού. Οσο κι αν δεν του δίνουν σημασία, η παρουσία του και τα μισόλογά του δεν αφήνουν την υπόλοιπη οικογένεια να χαρεί τις στιγμές της.

Καμιά φορά οι γέροι θυμώνουν με αυτή την αντιμετώπιση. Θαρρούν πως ακόμα είναι αυτοί η κεφαλή της οικογένειας και εκλαμβάνουν την κανονικότητα των υπολοίπων ως προσβολή στη δική τους ύπαρξη. Τσαντίζονται που βλέπουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους να κάθονται διαρκώς μπροστά σε ένα λάπτοπ αντί να γράφουν σε επιστολόχαρτα με ωραία καλλιτεχνικά γράμματα, οπότε εκνευρίζονται σφόδρα και αντιδρούν.

Καλούν κάποιον άλλον φίλο τους γέρο και ψουψουρίζουν στην άκρη της βεράντας, σίγουροι ότι στέλνουν καυστικά μηνύματα στην οικογένεια, τα οποία είναι υποχρεωμένη να λάβει σοβαρά υπ’ όψη. Στο μυαλό τους, η οικογένεια είναι «υπό επιτήρηση». Μερικοί, πιο ζόρικοι και τζώρες, αφήνουν τη συχνουρία τους να ανακουφίζεται δίχως –επίτηδες– να σηκώνουν το καπάκι της τουαλέτας. Ξέρουν ότι αυτό σπάει τα νεύρα των υπολοίπων.

Και η ζωή συνεχίζεται, με τα μέλη της οικογένειας να σιγοψιθυρίζουν ότι είναι καιρός ο παππούς να μπει σε κάποιο ίδρυμα όπου και αυτός θα περνά καλύτερα και δεν θα ταλαιπωρεί κανέναν, ενώ ο γέρος από την άλλη γίνεται όλο και πιο στριφνός, προβλέποντας ότι η οικογένεια πηγαίνει κατά διαόλου μ’ αυτά που κάνει δίχως να ακούει τις προτροπές του.

Δεν θέλω δε να σας περιγράψω τι γίνεται σε μερικά σπίτια που έχουν την ατυχία να έχουν δυο παππούδες μαζί…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News